Zaterdag 29 juni

Mutti belt ons wakker met het bericht dat ome Frans (du Chatenier) is overleden. Hij was al een hele tijd erg ziek. Voor vertrek heb ik nog afscheid van hem kunnen nemen. Je weet dat het onvermijdelijk is, maar toch blijft het ontzettend verdrietig om weer een lieverd te moeten missen. Ome Frans zei: ‘Bedenk, het leven is maar kort. Dus is mijn wens: geniet!’. Dat is ook altijd ons devies en iets wat wij altijd volop doen. We wensen tante Camille, Roger, Petra en de kids veel sterkte.

Gister hebben we in het dorp een nieuwe buitenband voor de vouwfiets gekocht. Eentje, om te proberen. Dus Jan gaat aan de klus. Hij doet er ook maar meteen een nieuw binnenbandje in.

Dat was echt nodig. Als alles past, fietst Jan terug naar de shop in het dorp om maar meteen nog drie setjes te kopen. Het plan is om meteen van beide fietsjes de gladde bandjes te vervangen. Gister hebben we gevraagd of ze een en ander op voorraad hadden en dat was zo. Maar helaas, je voelt ‘m al aankomen, als Jan in de winkel staat blijkt dat het andere maten betrof. Dus het hele vervangfeest gaat niet door. Daar gaat het middagprogram van Jan!

Dan maar even het weer checken. En, wat blijkt. Het is eigenlijk perfect weer om niet te lang te wachten met het vertrek richting Spanje. Als we nu eerst nog een paar dagen hier vakantievieren en dan pas de golf van Biskaje zouden willen oversteken, zijn de weersvoorspellingen namelijk niet gunstig. Kortom: we besluiten vandaag nog te vertrekken. De rest van de middag tot het begin van de avond besteden we dan ook aan het klaarmaken van ons bootje. Jan controleert de motor, het oliepeil en vult de dieseltank weer af zodat we ‘vol’ vertrekken. Dan nog één laatste controlerondje om de boot. Zoals het staand en lopend want controleren. We zijn klaar voor vertrek voor de grote overtocht over de Golf van Biskaje.

Voorafgaand eten we in het dorp een kleine maaltijd, mosselen met frites.

Dan is het 20.30 uur. Tijd om los te gooien. Vertrekken met nog een paar uur licht kwam het beste uit. Niet alleen omdat je dan nog de vispotjes hier rondom het eiland makkelijk ziet (en kan ontwijken) maar ook omdat we uitgerekend hebben dat we dan met daglicht in Spanje aankomen. Ons plan is om naar Gijón te gaan. Het is maar 250 mijl, in plaats van 340 mijl naar La Coruña, en we zijn hier nog nooit geweest.

Eerste wacht vanaf 21.00 is voor Jan. Hij zorgt er eerst voor dat we het eiland ronden en hij legt de boot op koers richting Spanje. We genieten samen nog buiten van een bakje koffie en thee, voordat ik om 21.30 uur mijn bed in kruip. Er staat een mooi windje zodat we comfortabel kunnen zeilen.

Jan geniet van een mooie zonsondergang en het lijkt een mooie nacht te worden.

Om 23.00 uur roept Jan me. Hij heeft mijn hulp nodig. Onze rolgennaker staat er nog op, en door de redelijk hoge golven zwiept het ding heen en weer tegen de voorstag. Geen gewenste situatie. Als we dit lang voorhouden schuurt of de fok of de gennaker kapot. Dus hij moet eraf. We gaan voorlopig toch niet voor de wind varen, dus hij kan gemist worden. We doen het deklicht aan en Jan gaat in z’n eentje aangelijnd het voordek op.

Normaal doen we samen het zeil in de zak, maar nu is Jan alleen in de weer. Het is even aanpoten, want de boot schommelt nogal. Na het hele opruimavontuur ga ik weer terug naar bed.

Zondag 30 juni

Jan vindt dat ik recht heb op langer liggen omdat hij mij uit bed had gehaald voor de gennaker. Mijn wacht begint dan ook pas om 01.00 uur. Als ik buiten kom is het volop genieten. Het is totaal niet donker doordat de hemel verlicht wordt door duizenden sterren. Binnen tien minuten zie ik al twee vallende sterren. En als na een tijdje de maan achter me opkomt zie ik ook de golven goed, die dwars van opzij aankomen. Ik denk: wat is het toch weer fijn om op de Golf van Biskaje te zijn.

Om 03.30 uur meldt Jan zich voor de volgende wacht. En hij zeilt ons de nacht door. Zo rond 06.30 uur ziet hij de zon achter ons opkomen.

Jan wekt mij bruut om 07.30 uur in de ochtend. Hij schreeuwt: ‘Dolfijnen!!’. Het dolfijnalarm werkt perfect om mij zo naast mijn bed en boven aan dek te krijgen. We hebben weer de speedy Gonzalesdolfijnen rondom de boot. We noemen ze zo omdat ze van de ene kant naar de andere kant van boot lijken te schieten. Het is een half uur lang genieten. We hebben er weer een mooi filmpje van gemaakt. Klik hier om het filmpje op Youtube te bekijken.

Jan gaat naar bed, maar kan het toch niet laten om vanuit het voorluik nog even te blijven genieten van het spektakel.

Twee uur later wisselen we weer van wacht. Ik zorg dat Jan een bak koffie en een broodje heeft en pak nog even een paar uur rust.

We schieten al aardig op….

Overdag is het zonnig en windstil: dus zonnen en op de motor verder tuffen. En natuurlijk hebben we tijd zat om te vissen. Het paarse inktvisje, in het verleden zo succesvol gebleken bij het vangen van tonijnen, wordt ingezet. Vol smaak praten we alvast over hoe we de nog te vangen tonijn zullen klaarmaken. Eten we sushi vandaag of gebakken tonijnmoot? Maar helaas, ze willen niet bijten.

Doordat de zon heel de dag schijnt, komt Jan erachter dat hij zijn zonnebril kwijt is. We kunnen ‘m nergens aan boord vinden en komen tot de conclusie dat ie waarschijnlijk nog in het restaurant op Yeu, naast de mosselen ligt. Gelukkig hebben we een reservebril op voorraad.

Dan in de middag zijn de omstandigheden weer perfect voor de gennaker. Dus slepen we de zak weer uit het schuurtje. De helse machine maakt plaats voor het grote gekleurde zeil wat ons in stilte voorttrekt over de Golf van Biskaje. Ik lees een boek en aan het eind van de middag doet Jan nog een siësta in de voorkajuit. Het is een heerlijke rustige dag.

’s Avonds komen we alvast in Spaanse stemming: we eten paella en hebben Spaanse muziek op staan. Dan gaat het wachtsysteem weer in.

Jan is weer als eerst aan de beurt, maar dit keer halen we nog met daglicht samen de gennaker weg. De wind neemt af. En om schavielproblemen te voorkomen, stoppen we de gennaker weer in de zak en bergen ‘m weer tot nader order op in het schuurtje. De helse machine gaat jammer genoeg weer aan.

Maandag 1 juli

Om 00.00 uur meld ik me weer boven. Het is pikkedonker. Minder leuk dan gisternacht. Wel heb ik speedy’s naast de boot. Het blijft bijzonder. Je hoort ze en je ziet lichtgevende strepen in het water.

Het is nog even schrikken als de stuurautomaat vanzelf in standby springt. Vooral in het donker is het een raar gevoel als de boot spontaan gaat draaien. Ik moet me even oriënteren, maar kan de boot vrij snel weer op koers leggen. De rest van mijn wacht heb ik één hand op het stuurwiel omdat ik het even niet meer vertrouw.

De volgende wacht begint om 03.00 uur. Jan is aan de beurt. Hij vaart nog door op de motor tot hij bij het ochtendlicht om 06.30 uur weer genoeg wind krijgt om te zeilen. Maar wel met de gennaker. Hij probeert het eerst nog op de genua, zodat hij mij niet uit mijn bed hoeft te halen voor een nieuw gennakerspektakel. Maar het is te weinig wind. Jan roept me. Het was ook tijd voor mijn wacht, dus ik kom uit bed. Hop, gennaker erop en we zeilen weer. De motor kan weer uit.

Om 07.00 uur gaat Jan naar zijn bed, totdat hij zich weer meldt om 10.00 uur. We ontbijten samen stevig (eieren met spek) en wisselen van weer van wacht. Het is koud en nattig buiten. Er lijkt een soort mist te hangen, maar het is geen echte mist zoals wij die normaal kennen. We krijgen een beetje Schotse Hooglandengevoel.

Ik heb nog zin in mijn bed en lig nog lekker te rusten van 11.00 tot 13.30 uur. Jan zeilt ondertussen de boot richting de Spaanse kust.

Om 14.30 uur moet de gennaker helaas weer weggedraaid worden. Het wisselen van zeil blijft blijkbaar een centraal gebeuren deze dagen. En dan, om 15.00 uur, hebben we land in zicht. Viva España. We zien de contouren van de Noord Spaanse kust die zich typeert door z’n steile, deels groene kliffen met daarachter in grijze nevel gehulde bergen. En er liggen rotsen in het water.

   

Door de nevel en mist heeft het geen zin om foto’s te maken van de aankomst in Gijón. In de passantenhaven liggen maar een paar boten (weer geen Nederlanders) en het is dan ook niet lastig om een goed plekje te vinden. Een aardige Fransman staat klaar om een lijntje aan te nemen. Om 16.15 uur liggen we en gaan we ons meteen melden bij het havenkantoor. Het is lekker om even een stuk te lopen en vaste bodem onder onze voeten te hebben.

 

Eenmaal aangekomen bij het havenkantoor kunnen we weer terug naar de boot; ze willen namelijk alle bootpapieren, inclusief verzekeringspapieren, zien. De extra beweging is heerlijk. Alleen hebben we nog ons zeilpak (ik met berenbroek) en laarzen nog aan omdat het best fris was op het water. Maar hier op het vaste land is het warmer. Het zweet staat in onze broek en op ons rug. Aangekomen bij de steiger blijkt het hek dicht en hebben we geen pasje…. Dus dat wordt nog een keer lopen. Wat is dit? Vakantie? Het lijkt wel bootcamp Montanara! Jan voelt zich nog fit en speelt Leonardo di Caprio na uit de film ‘Titanic’. Hij voelt zich ‘King of the World’.

We halen het pasje op bij het havenkantoor en besluiten vervolgens om eerst de boot af te spoelen, op te ruimen en ons te douchen. Even de boel opfrissen. Later gaan we op de vouwfietsjes terug naar het havenkantoor. Nu met alle papieren, die overigens niet eens goed gecontroleerd worden (we hebben namelijk niet de laatste versie van onze verzekeringspolis bij ons). En ze noteren in de computer dat we uit Duitsland komen. Maar goed dat wij de oorlog niet hebben meegemaakt en er geen probleem mee hebben! Dan gebeurt er iets bijzonders. De dame achter de balie vraagt wat onze vorige haven was. Op zich is dat nou niet zo bijzonder, maar ze zegt erbij dat als onze vorige haven zich niet in Spanje bevond, dat we dan een speciale tax (belasting) moeten betalen. Jan zegt in het Nederlands tegen mij dat hij hier iets over gelezen heeft. Namelijk dat dit niet hoefde ofzo, maar hij weet eigenlijk ook niet hoe dit  nou precies zat. De dame ziet onze twijfel en zegt: ‘Het komt veel voor dat andere havens in Spanje deze tax niet heffen. Wilt u de tax betalen of niet?’. Ik vraag om hoeveel het gaat. Waarom moeilijk doen als het om een paar euro gaat, denk ik. Het blijkt toch nog zo’n € 35,- te gaan. Dus ik zeg: ‘Nou nee, we betalen liever niet’. Jan doet grappig en zegt dat Hollanders sowieso niet van belasting betalen houden. Ze zegt vervolgens dat we haar dan moeten vertellen wat onze vorige haven was, maar dat we dan een plaats in Spanje moeten noemen. Dus zeggen we in koor: ‘Santander!’. Zo, dat is ook weer geregeld.

De avond brengen we door op de bank, rustig met een filmpje. Zo’n tocht hakt er altijd wel weer in, dus laat wordt het niet. We slapen heerlijk rustig.

Dinsdag 2 juli

We starten langzaam op, ontbijten licht en beginnen met een eerste wasje. Volgens de weersvoorspelling wordt het zonnig. Maar in de ochtend ziet het er eigenlijk precies zo uit als gister bij aankomst: er is sprake van een beetje nevelachtige bewolking. Het is zo’n 17 graden.

Als we buiten bezig zijn krijgen we bezoek van een Duitser (Heiko) van een jaar of 45 die met zijn vrouw (Kirsten) een steiger verderop ligt met hun zeilboot Thalassa. Deze boot viel ons gister bij aankomst al op vanwege de Duitse vlag en de thuishaven Andijk (ligt aan het IJsselmeer). Heiko spreekt een beetje Nederlands en ‘omdat we buren zijn’ komt hij even langs. Hij is benieuwd naar onze overtocht over de Golf van Biskaje en onze reisplannen. Hij vertelt dat hij zijn baan heeft opgezegd en dat zij geen tijdslimiet aan hun vakantie hebben. Hij blijft een kwartiertje en in die vijftien minuten spreken we in het Nederlands, Duits en Engels met elkaar. Alles door elkaar. Het is een grappig gesprek. Wellicht komen we elkaar de komende tijd hier of daar nog eens tegen, want hij gaat dezelfde richting uit.

Rond siëstatijd gaan we de stad in. Eerst op de fietsen naar het hart van het centrum en dan lopend de oude stad in. Er is maar een klein stukje authentiek centrum dat de oorlog heeft overleefd. Voor de rest is er veel nieuw- en hoogbouw.

     

    

   

De typisch Spaanse smalle straten zitten vol met winkels, die als wij er zijn natuurlijk gesloten zijn vanwege de siësta. Het is uitverkooptijd, want overal zien we fikse afprijzingen. Of misschien komt het door de crisis? Want ook hier zie je veel leegstand en panden die te huur staan. We zien een leuk setje bij de SLAM winkel voor Jan. Ook deze shop is gesloten, dus we besluiten later terug te gaan. De supermercado is wel open en met een tas vol verse spullen fietsen we terug. Zo zijn we toch weer een paar uur in beweging geweest.

Terug op de boot lijkt de zon door te breken. Dus wij snel naar binnen, korte broek aan en weer naar buiten. Maar het was helaas maar schone schijn. De zon trekt alweer weg en de lange broek kan weer aan. Jammer. Het schijnt hier zo te zijn dat het goed weer is, als het niet mist. Maar dat er vooral in het zomerseizoen, zeker bij wind uit het Noorden- of het Noordoosten, altijd een mist hangt.

Tegen de avond gaan we terug het centrum in. De meeste winkels zijn om 17.30 uur open gegaan. Bij een watersportzaak kopen we een nieuwe zonnebril met drijfkoord voor Jan en we zoeken de SLAM-shop weer op. We lopen precies dezelfde route als ’s middags om er zeker van te zijn dat we ‘m terugvinden. En dat lukt. Alleen is hij (alweer) gesloten. Zonder te willen, bezuinigen we extra. Want we krijgen het niet voor elkaar dat als we iets willen uitgeven, we de winkel in open toestand treffen.

’s Avonds spelen we een potje rummicub en voor het slapen gaan bestudeert Jan de verschillende weerberichten. Nu is het zo dat het naar La Coruña nog zo’n 140 mijl is. Dat kunnen we doen in drie wat kortere dagtochten of twee grotere dagtochten. Maar als je dan tussendoor nog een dagje rust wil hebben (en dus niet ’s avonds aankomen en ’s morgens meteen weer weg) moeten we niet te lang wachten met vertrekken uit Gijón. De voorspellingen geven aan dat na een dag of vier/vijf de wind aanzienlijk gaat toenemen en dan voor verschillende dagen aaneengesloten. De keuze is dus: of heel langzaam aan doen of niet. We besluiten in twee langere tochten naar La Coruña te gaan en te starten door morgen naar Ribadeo te varen. Vooruitzicht voor het weer van morgen is zeiltechnisch niet prettig. Dat is namelijk: wind tegen, zo’n 17 knopen en afnemend gedurende de dag tot 5 knopen.

Woensdag 3 juli

Om 08.00 uur maken we los en we vertrekken met mist en met volledig oliepak aan. Alles buiten in de kuip is nat en de hele dag blijft het weer zompig en nevelig. We proberen nog te zeilen. Eerst hoog aan de wind, maar tegen de hoge golven (2 meter) in maken we zo niet veel voortgang richting Ribadeo. En aangezien het toch een tocht is van 65 mijl moeten we wel een klein beetje in de goede richting varen. Dus: motor aan en het grootzeil strak tegen het wiebelen. En zo hobbelen we de hele dag door.

     

     

 

Ik voel me voor het eerst sinds hele lange tijd een beetje bluh door de bewegingen van het schip en ga vandaag nog een tijdje binnen op bed liggen. Buiten mis ik niets. Het weer is nog steeds hetzelfde: bewolking en mistig.

Jan zorgt voor het eten, hij maakt een soepje en zorgt dat we verder koersen richting Ribadeo. De entree is heel breed en ook onder slechte omstandigheden goed aan te varen. Volgens de boeken is hier een goede marina. We komen aan met laagwater, dus we moeten wel strak de juiste koers aanhouden omdat er hier en daar wat ondieptes zijn. Vlak voor de marina is een hoge brug waar we onderdoor varen (doorvaarthoogte 30 meter).

     

Het is slack, dus dat komt mooi uit met aanleggen. Er staat een aardige mariñero op de steiger naar ons te zwaaien. Hij neemt de touwtjes aan en helpt ons bij het vastleggen. Maar wel op een hele bijzondere manier. Want ieder lijntje dat hij aanpakt legt hij met een knoop vast op de kikker en geeft dan de rest van de lijn terug, waar je vervolgens niets mee kan. Het is een olijkerd, een soort kruising tussen Bueno de Mesquita en Manuel van Fawlty Towers. Hij spreekt een woordje Frans en vertelt dat het havenkantoor nog open is zodat we ons nog kunnen melden. Het is dan 20.30 uur. En verder kan het havenkantoor komen we vanavond niet.

Het is geen buitenweer, dus kiezen we weer voor een filmpje op de bank.

Donderdag 4 juli

’s Morgens in bed bekijken we de weerberichten: eerst nog bewolkt, later zon en zo’n 26 graden. We hebben er zin in!

Nadat we rustig zijn opgestart en gedoucht lopen we de trappen op naar het dorp. Even aan de ochtendgymnastiek, brood halen en een paar boodschappen doen. Het is niet koud, maar er ontbreekt nog steeds een blauwe hemel met een zon. We laten ons hierdoor niet weerhouden en hebben beiden een korte broek en polo met korte mouwen aan.

Als we terug zijn zet ik Jan buiten in de kuip met z’n voeten in een emmer met water. Ik speel vandaag pedicure en maak zijn voetjes weer teenslipperproof.

Na een laat ontbijt doen we wat klussen aan boord. Het bekende werk: badkamer sopje, afwasje, wasje in machine, even het weer checken voor de komende dagen, et cetera. Ondertussen kijken we regelmatig naar boven of de blauwe lucht en zon al in aankomst zijn. Maar helaas…

Rond 14.00 uur gaan we het dorp verkennen. Eerst lopen we de boulevard af helemaal richting het eind van het dorp. Het is jammer dat het zo mistig is, want we moeten hierdoor de mooie vergezichten missen.

Via een hypermoderne lift langs de rotswand komen we bovenop de berg uit, in het oude centrum. Er zijn wat oude stadsmuren en er staan kanonnen. We lopen via allerlei straatjes het dorp in. Dit doen we goed: het is wederom goedkoop winkelen. Alles is namelijk dicht, dus we doen aan window-shopping. Het valt ons op dat er super veel schoenenwinkels zijn in Ribadeo.

 

Gister op het havenkantoor heb ik gevraagd waar we traditioneel Spaans kunnen eten. En als we in het dorp zijn zoeken we het tentje op waar je de ‘beste octopus van de streek’ kan eten. Dat is namelijk bij Bar Villaronta midden in het oude centrum. Buiten staan vier wijnvaten met krukjes waar je kunt zitten en daar nemen we plaats.

Helaas spreekt niemand in de bediening Engels, dus in mijn beste Spaans zeg ik dat we graag iets willen eten. Dit restaurant staat bekend om z’n inktvis en octopus. Voor Jan hoeft dit eigenlijk niet, hij vindt het net elastiek. Jan opteert voor Spaanse ham. De dame tettert hele zinnen Spaans weg en ik begrijp: de keuken is net dicht. Juist. Ik vraag: ‘Misschien een beetje ham of een olijfje?’ Ze schud haar hoofd. Dan alleen twee witte wijntjes. Simpele bestelling, toch? ‘Dos vino blanco por favore’. Maar dan tettert ze weer een heel verhaal. Ik ben d’r kwijt en zeg: ‘Eh, no hablo Espanol’. Een señorita aan een wijnvat naast ons laat zien wat bedoeld wordt. En zo komen we met wat handen- en voetenwerk er achter dat we kunnen kiezen voor een soort witte melk in een kopje (een lokale witte wijn c.q. lekkernij) of gewone witte wijn in een glas. We gaan even voor de veilige keuze. Gewone witte wijn dus. De serveerster stelt nog wat vragen en ik zeg ‘Si, si’ en ‘Muchos gracias’. Eigenlijk weet ik niet wat ze me vroeg, maar het leek mij wel beleefd om iets te antwoorden… 

De bediende komt terug met een fles witte wijn. Oh, denk ik. Ze vroeg dus glaasje of een fles. Jan en ik liggen in een deuk. Hebben wij weer, moeten we een fles wijn opdrinken, zonder iets te eten. Nou ja, we zien wel. Maar na het inschenken verdwijnt de fles met de serveerster naar binnen. Oké, misschien was het toch een glaasje?

Jan drinkt de wijn als ware het limonade (later blijkt het spul één euro per glas te kosten, dus niet echt gek). We kijken naar wat er om ons heen voltrekt. Winkels gaan weer open. Er zitten oudjes op bankjes en er lopen bijzondere figuren voorbij. Om ons heen vertrekken mensen van het ‘terras’ en er wordt opgeruimd. Dan staat ineens de eigenaresse voor ons neus. Ook zij begint te ratelen in het Spaans. Ze lijkt wel boos en ik denk dat ze zegt dat we moeten ophoepelen. Ik trek mijn portemonnee, maar dan versta ik iets: ‘Sorry… keuken dicht… alleen pulpo…’. Oké. Ik kijk Jan aan en vraag: ‘Doen we de pulpo?’. Hij twijfelt of hij aan elastiek zal beginnen, maar zegt toch ja. Want hij denkt, als het dan toch ga eten, dan is dit wel dè plek.

De eigenaresse komt terug met een bord vol met, zoals Jan het noemt, paarse plastic zuignappen. Oh jee, de dame heeft echt onwijs haar best gedaan. Het is ongeveer een halve kilo schatten we zo in. Ik denk: Jan trekt dit echt niet. Hoe ga ik in godsnaam in mijn eentje dat hele bord leegeten? De eigenaresse vraagt: ‘Nog een wijntje?’. ‘Si’. Ja graag. En dat ene wijntje is precies voldoende voor Jan om mee te helpen met eten.

Hij is echt mijn held vandaag. De rest van de dag noem ik hem: Señor Pulpo. De ene na de andere zuignap spoelt Jan weg met de goedkope witte wijn. Na twee glazen, volgt nog een derde glas, maar dan krijgen we een duurdere wijn (namelijk van 2 euro per glas). Mevrouw schenkt mij niet bij, want ik heb nog een kwart glas. Ze blijft naast me staan met de fles. Of ik ‘m even leeg wil tikken?! Ik gebaar: gooi maar erbij en zeg: ‘No problemo’. Maar nee, ze staat erop. Eerst even opdrinken, dan vult ze mijn glas pas af. Uit beleefdheid drinken we en eten we verder. Heel eerlijk gezegd hikken we erg aan tegen de laatste stukjes octopus op het bord, maar we krijgen het toch samen voor elkaar. Bordje leeg.

We zitten helemaal nokvol als ik een leverancier zie aankomen met een steekwagen. Ik zeg tegen Jan: ‘Kijk, dozen vol met nieuwe pulpo’s’. Jan kijkt goed naar de verpakking en ligt compleet in een deuk. Wat blijkt: de ingevroren elastieken worden blijkbaar ingevlogen uit Marokko en zijn helemaal niet van hier uit de streek, Asturië!

 

 

 

 

 

Met een volle buik lopen we terug naar de haven. Jan past zich al helemaal aan, aan het Spaanse ritme en doet een siësta (al doet hij dat wel wat later dan de Spanjolen hier). Later die avond besluiten we toch nog om morgen verder te varen. We trekken verder, op naar de zon!

Vrijdag 5 juli

Ribadeo is een leuk stadje, maar het Schotse Hooglandenklimaat staat ons niet aan. Verderop is het mooie weer en daar willen we naartoe. We vertrekken vandaag naar La Coruña. Qua tijdstip hebben we niet zo veel keus, want zoals eerder gezegd er zou er veel wind aankomen en vandaag is het maar 20 knopen met windvlagen tot 26 knopen en maximaal 2.40 meter hoge golven. Pittig maar goed te doen lijkt ons omdat we de wind ruim van achter zullen hebben.

We gaan vroeg weg want het is 80 mijl varen. En aangezien we met de beloofde wind tenminste 6 knopen gemiddeld kunnen halen zal de tocht niet langer duren dan circa 13 uur. Gelijk na vertrek kunnen de zeiltjes omhoog en we zeilen met een comfortabele 6,5 knoop richting de Cabo’s en Punta’s die we allemaal moeten ronden vandaag. Deze kust is tevens het meest Noordelijke punt van Spanje en ook het punt waarop we straks de meeste wind en de hoogste golven kunnen verwachten. We zeilen (soms over één boeg, soms vlinderend) al een uur of vijf  als we tegen we elkaar zeggen dat het allemaal best meevalt en het een lekker zeiltochtje is. Ook hebben we weer een aantal keer dolfijnen rondom de boot en staan we op de banken om hun spel te aanschouwen.

    

De eerste vluchtgelegenheid die Jan van tevoren heeft bekeken (Viviero) laten we dan ook links liggen. De omstandigheden zijn goed, dus we varen door.

     

  

Dan een uurtje of twee later naderen we de hoek van Spanje. Daar waar we de koers meer Zuidelijker gaan leggen. Kijkend naar het zuidwesten zien we de lucht al iets opklaren. Stukjes blauwe lucht! Daar is het goeie weer dus. We gaan de goede kant op.

We zien echter ook een nieuw fenomeen: het wolkendek, dat verderop boven de kliffen hangt, valt er aan de zijkant af als een soort lawine.

     

 

‘Goh’, zeggen we tegen elkaar. ‘Dat ziet er bijzonder uit’. Het is op dat moment dat we de wind verder voelen toenemen. Het is nu al 25 knopen met uitschieters ver over de 30. Nu bijna recht van achter, dus het valt nog mee. Maar de witte koppen op de golven verraden dat het behoorlijk waait. We minderen steeds meer zeil om de snelheid beneden de 8 knopen te houden. Zo blijft de boot in ieder geval goed bestuurbaar. Maar als we eenmaal bij het punt komen met de wolkenwatervallen gaat het echt waaien. De wind giert en het schuim begint van de golven af te waaien. De windmeter geeft inmiddels windkracht 8 aan en we varen dan alleen nog op drie vierkante meter fok. Wat meer dan genoeg is. Voor de liefhebbers: we hebben weer een paar filmpjes voor een impressie aan boord op Youtube gezet.

• Klik hier voor filmpje 1: Blauw in de verte
• Klik hier voor filmpje 2: Het gaat harder waaien
• Klik hier voor filmpje 3: Nog een klein stukje zeil

We hebben wel in de gaten dat behalve de atmosferische wind ook het fenomeen van de wolkenwaterval een behoorlijke duit in het zakje doet. De eerste tien minuten is best spannend. Je weet namelijk niet of het nog verder toe gaat nemen. Twee anderen boten die bij ons in de buurt varen zien we volledig uit hun roer lopen en het zeil helemaal wegnemen. Een zeilboot zet gelijk koers naar een Ria verderop. Die gaat waarschijnlijk daar even bijtrekken en z’n vrouw uitleggen wat er leuk is aan zeilen. Bij ons aan boord hebben we het gevoel dat het niet verder toeneemt en aangezien de boot stabiel op koers blijft liggen neemt onze spanning af. En je went eraan.

Na een half uurtje is het weer windkracht 7 en kan er weer zeil worden bijgezet.

Als we bij Cabo Prior aankomen draaien we 30 graden bakboord uit richting La Coruña en komen we voor de wind en golven langzaam onder de hoge wal. Het begint warmer te worden en de zon schijnt volop. Groter kan het contrast op één dag niet zijn. Het is prachtig zeilweer. Laagje voor laagje trekken we kleding uit, totdat we bij de aanloop in de baai van Coruña allebei zitten te puffen in korte broek en korte mouwen.

Dan valt de wind helemaal weg en we kijken elkaar lachend aan als we klagen: ‘Jeetje, wat is het hier heet zeg!’. Iets eerder dan gepland draaien we de voor ons bekende jachthaven van La Coruña in.

Het is als thuiskomen: we weten aan welke steiger we willen liggen en we kiezen een mooie zonplek uit. Dit is Spanje. Zo kennen we het. Weg mist, weg zompige zooi, welkom bimini, welkom korte broek, platen en al het andere dat bij mooi weer hoort.

We nemen een koud drankje, proosten op ons verste punt met z’n tweetjes en genieten van het uitzicht vanuit onze kuip.

Zaterdag 6 juli

Na het ontbijt meld ik ons bij het havenkantoor. We hebben besloten hier wat langer te blijven liggen en we hebben mazzel: het is vijf dagen liggen, vier betalen. Waar we geen mazzel mee hebben is dat onze eerste vrije dag in het teken staat van de vuilwatertank. We gaan het niet verder uitleggen, maar voor mensen die een boot met een vuilwatertank hebben en ook wel eens een verstopping hebben meegemaakt, die weten hoeveel werk je daaraan kan hebben. De korte versie is: we zijn een uurtje of vijf met z’n tweetjes met de tank in de weer voordat we de verstopping (door een uiteindelijk simpele constructie) hebben opgelost. Jammer dat we die truc pas naar 4,5 uur hebben bedacht….

Verder doen we vandaag niet veel. Een beetje fietsen, boodschappen, onder de bimini hangen. En ’s avonds optutten, de stad in. Lekker samen uit eten, buiten in één van de vele kleine restaurantjes die hier in de smalle straten te vinden zijn.

 

Zondag 7 juli

We ontbijten heerlijk buiten onder de bimini en dat is genieten.

Na alle activiteit van gister hebben we vandaag echt een rustdag. Ik boen alleen de biminihoes vandaag, want we hebben we de hangmat opgehangen en daar lig ik de hele dag in met een spannend boek.

 

Jan heeft een leuke binnenklus: de computer geeft foutmeldingen en daar gaat hij mee spelen. Buiten is het toch te warm voor veel beweging.

’s Avonds platen we voor eerst deze vakantie. De tafel staat vol met lekkers. Jan geniet van Spaanse Ribeye en ik van grote garnalen. Mmmhh.

 

Maandag 8 juli

Na een licht ontbijtje vertrekken we op de fiets naar het oude centrum. Het doel is om wat boodschappen en vers brood in te slaan en om even naar de plaatselijke VVV te gaan. Er is hier namelijk een historische tram waar je een tocht mee kunt maken zodat je veel ziet van de stad. We dachten cultureel te doen vandaag, dus dat leek ons wel leuk. Ons plan gaat niet door, want de tram is voor de komende twee jaar uit de roulatie. Nieuw plan: niksen.

Het is te heet om iets te ondernemen in de zon. De schaduw is onze vriend vandaag. Er staat wel een lekker windje en dat is perfect voor de was. Ik verschoon vandaag het bed en dat is genoeg activiteit voor mij vandaag. Jan wil ook iets nuttig doen en vervangt één kitrandje in het teakdek. Waarna hij het wel weer genoeg vindt.

Dus geen avonturen, geen verhalen vandaag. Luieren en beetje om ons heen kijken. Het enige spektakel vindt buiten ons plaats: hadden we gister al een boot met stuurproblemen naast ons, vandaag krijgen we aan de andere kant een Fransoos met motorproblemen. En ’s middags zien we dat nog twee zeilboten binnen worden gesleept door de plaatselijk KNRM, beiden met motorpech.

 

We waren van plan om te platen, maar we vinden het te heet. Dus we gaan voor de lichte variant: stokbrood met wat lekkers en een drankje. 

En zo is weer een dag omgevlogen.