Dinsdag 9 juli

Vandaag gaan we na de standaard ochtendrituelen op pad. We gaan even een beetje cultuur opsnuiven en met de vouwfietsen naar de Torre de Hércules. We komen er gemakkelijk door de palen van de bovenleiding van de tram te volgen.

De Herculestoren is een oude Romeinse vuurtoren op een schiereiland ongeveer 2,4 kilometer van het centrum van La Coruña. De zon brandt, maar er staat een lekker fris windje, dus is het goed te doen.

Het is even een klim (een colletje van zo’n 8%) maar zeker de moeite waard. De toren is meer dan 1900 jaar oud en in 2009 op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst. Het is de oudste Romeinse vuurtoren ter wereld die nog steeds in gebruik is als vuurtoren. Best bijzonder dus. Het is echt een toeristentrekpleister.

   

 

Na het bezichtigen van de toren (vanaf beneden) gaan we op de fiets verder richting het centrum, maar dan vanaf de andere kant van de stad. Daar is een groot strand. We zijn nog nooit aan deze kant geweest. Ook leuk om te zien.

    

Via de kleine straatjes gaan we op weg naar het postkantoor en de Gadis voor wat boodschappen. Af en toe stop ik en pak ik even de kaart erbij (niet om te kijken waar ik ben, maar eigenlijk om even bij te trekken, als excuus om op adem te komen…). Vlakbij het postkantoor is een leuk restaurant waar we voor nog geen 10 euro een Menu del día kunnen nuttigen. Dus we besluiten daar te lunchen. De ober spreekt geen Spaans: het wordt dus een verrassingsmenu! Ik denk te weten wat we krijgen, maar het pakt toch anders uit. Ik vergis me en denk dat ‘o’ met betekent, maar dit betekent juist of. Maar we eten prima en super cheap.

 

Met een paar tassen vol boodschappen aan het stuur verlaten we het centrum, terug naar de haven. Als we op de boot zijn is het tijd voor de schaduw c.q. de hangmat. Even bijtrekken van alle actie. Jan gaat nog even naar het havenkantoor. De elektriciteit moet je hier apart afrekenen en hij levert alvast het pasje in. Vanavond blijven we ‘thuis’ op de boot. We platen en maken de boot klaar voor een bijtijds vertrek morgenochtend.

Nog even lezen en dan vallen onze ogen dicht.

Woensdag 10 juli

De wekker gaat. Lang geleden, maar wel noodzakelijk. We willen namelijk om 09.00 uur het zeegat uittrekken en voor die tijd willen we nog diesel tanken… Dus we gaan meteen eruit en aan de slag zodat we volgens plan vertrekken.

Het is mooi, warm weer. Zonnetje en een blauwe lucht. Maar zodra we dichtbij het echte open water komen worden we gehuld in een dikke mist die de hele dag aanblijft. We zien twee zeilboten voor ons op de AIS en op de radar detecteren we af en toe een boot zonder AIS. Ik lig buiten een beetje te dommelen, ik ben niet helemaal fris opgestaan, en schrik van het harde geluid van een misthoorn van een grote boot ergens aan stuurboord. Jan heeft ‘m al langer in het vizier op de AIS. Het blijft een gekke gewaarwording. Iets groots dat je hoort, maar niet ziet! Door de mist zien we vandaag dus niets van de Costa del Morte.

Mist of niet, Jan kiest voor nieuw aas (ander inktvisje) en probeert weer te vissen. Toen we twee jaar geleden hier waren hebben zeilvrienden in het flottielje meerdere grote vissen hier gevangen.

Zodra we richting de baai van de Ria de Camariñas zeilen trekt het ineens helemaal open. We voelen meteen een soort warme föhn, landwind. Ik ruik een hele sterke dennengeur. De bergen hier aan de kust staan vol met dennenbomen.

Met het open trekken en de landwind kan er ook weer leuk gezeild worden. Het is dan slechts voor de laatste vijf mijl, maar toch. Alleen wat eerst een leuk windje lijkt, trekt alweer gauw aan naar 25 knopen. Dus grootzeil maar weer in en alleen op de genua verder. Dit omdat er behalve veel wind ook echte felle windstoten tussen zitten. Zo zeilen we toch lekker de zonovergoten Ría in.

We hebben een filmpje gemaakt, zodat jullie kunnen zien wat wij zien als we zo’n Ría invaren. Klik hier.

Het is genieten van het omgeving en de nieuwe indrukken.

Bij Camariñas aangekomen varen we de haven voorbij. Jan heeft een mooie ankerplek voor ons bedacht voor de Playa de Mozogordon. Er ligt nog één andere zeilboot, uit Noorwegen.

 

Het anker houdt gelukkig in één keer en om 17.15 uur liggen we prachtig in onze eigen ansichtkaart. We hebben er weer zo’n 50 mijl opzitten vandaag en dit is wel een mooi welkom. Geweldig. We genieten van ons nieuwe uitzicht, de strandgeluiden, de vogels en de dennenlucht. Dit is op en top ontspannen.

  

We eten nasi, kijken een DVD en gaan super relaxed ons mandje in.

Donderdag 11 juli

 

Voor mij staat ankeren synoniem aan onrustig slapen. Het komt doordat een anker niet altijd goed houdt en je kunt gaan krabben. Onze systemen (radar en ankeralarm) houden wel de ‘wacht’, maar toch… ik hoor altijd ieder geluidje. Maar afgelopen nacht lagen we echt super rustig. Geen golven, geen geschommel, geen kettinggeluid, geen kraakjes. Niets. Een hele prettige ervaring dus.

De zon schijnt, het is al vroeg heerlijk warm en de bimini gaat uit. Na het ontbijt maakt Jan de bijboot klaar. Even laten kunnen we vertrekken met de dinghy naar het dorp. Het is even zoeken naar de juiste positie om comfortabel in de bijboot te zitten (Wie zit waar? En hoe blijf ik droog?). Het is een aardig stukje tuffen en er staat best een aardig windje (en dus zijn er golven). Jan heeft onze oude grote bijboot verkocht voor een kleiner, handzamer modelletje. Enige nadeel is dat we eerder last hebben van opspattend water bij golven. Ik kom niet helemaal droog aan…

De haven en het dorp zijn niet echt veranderd in vergelijking met toen we hier twee jaar terug waren. Het is misschien iets meer opgeknapt allemaal. We doen een boodschap bij de super en hebben geen zin om te blijven hangen op het vaste land. Het liefst willen we terug naar onze ansichtkaart.

Op de terugweg vinden we de juiste zitstand waardoor we met minder nattigheid thuiskomen.

’s Middags krijgen we bezoek. Verderop is gistermiddag een Nederlanderse zeilboot geankerd. Het blijkt de Foxy Lady te zijn. Jan heeft in La Coruña met de schipper, Gabi, gesproken. Hij komt bij ons aan boord. Even buurten. Verhalen en ervaringen worden over een weer gedeeld. Grappig is dat Gabi jaren in Den Haag heeft gewoond. It’s a small world. Wel super stoer hoor, Gabi vaart solo. Hij heeft zijn baan opgezegd en gaat de komende jaren rondzeilen (‘Want als meisjes van 16 jaar zoals Laura Dekker het doen…’) totdat zijn het weer nodig is om te gaan werken. Ergens in november zal hij de Oceaan oversteken richting Suriname. Hij heeft een weblog en we gaan zijn avonturen volgen.

We vertellen Gabi dat we juist bedacht hadden om te gaan zwemmen. Ook Gabi heeft geen goede buitenwatertemperatuurmeter (NB: leuk woord voor scrabbel/ Wordfeud), dus hoe koud het echt is… weten we niet. Onze temperatuurmeter geeft 40 graden Celsius aan. Maar die vertrouwen we niet want als je je voet lang in het water houdt, breekt ie zowat af. Dus onbeschermd zwemmen is niet mogelijk. Als Gabi vertrokken is naar z’n eigen boot trekken we onze wetsuits aan. En daar gaan we dan, de superhelden. Het water in. Het wordt maar kort zwemmen hoor. Alles wat ingepakt is, dat is oké. Maar onze handen zijn onbeschermd en dat is toch een partij KOUD. Brrr. Het controleren van de schroef laten we dan maar ook even schieten.

   

We douchen achterop de boot en we hebben allebei geen zin om te koken. Dat wordt dus makkelijk eten: pizza uit de oven. Vanavond kijken we weer tv (we zitten midden in een serie/ Engels kostuumdrama). Ik red wederom het eind van de uitzending niet….. Jan praat me morgen wel bij.

Vrijdag 12 juli

Als we ’s morgens uit het raam kijken zien we weer iets ouds, iets bekends. We hebben last van mistig Schotse Hooglandenweer. Dat geeft wat minder schuldgevoel als we ons nog maar een keertje omdraaien….

Het weer is dan wel niet je van het, maar we gaan wel op avontuur vandaag. Jan heeft namelijk gelezen in de pilot van de RCCPF (het boek van de Royal Cruising Club Pilotage Foundation) dat je prima met je bijboot de bijna droogvallende rivier de Rio del Puente del Puerto hiernaast af kan varen. Op zo’n 2 mijl is een dorp met een bank, winkels, cafés en restaurants. Daar willen we naartoe.

We vertrekken met laagwater want, zo zegt Jan: ‘Dat is altijd handig… er kan dan niets gebeuren. Als je vast komt te zitten, hoeft je alleen maar te wachten op opkomend water om weer thuis te komen’. Maar het is soms zo laag water dat we hele stukken niet met de motor kunnen varen omdat we dan aan de grond lopen. Roeien gaat dan nog net. Jan steekt de roeispanen in de grond en duwt zo de boot voort door 20 cm water. Ook moeten we een heel stuk lopen met bijboot als een hondje achter ons aan. Als we wel op de motor varen hang ik voor op de punt en tuur continue in het water. Ik ben een soort dieptemeter en signaleer als het ineens ondiep wordt. STOPPUH!

Het is een bijzonder gebied met strand, bos, drooggevallen …. Er werken diverse mensen in het slib, waarschijnlijk op zoek naar wormen voor het vissen. Hier en daar ligt een verlaten boot. Het levert mooie plaatjes op.

   

   

Steeds is het zoeken naar het juiste vaarwater. Is het diep genoeg om te motoren.

Het zit hier vol met vis. We zien steeds vissen boven het water uitspringen. Bij het ondiepe water probeert Jan te vissen met blote handen. Mijn McGyver. Echt spectaculair. Kijk maar eens naar het filmpje. Klik hier.

Het lijkt steeds dat het vaarwater doodloopt, maar we komen nog een heel end. We zijn bijna bij het dorp als we echt in een soort vieze slib terecht komen. Ik zie het niet zitten om in deze drek te gaan lopen (zonder waterschoenen) met de boot, mochten we hier weer vast komen te zitten. En zo komt het dat we met de finish in zicht toch rechtsomkeert maken. Terug naar ons bootje.

Het is inmiddels 16.00 uur als we van ons avontuur terug zijn. Tijd voor lunch. We komen al steeds beter in het ritme van de Spanjaarden. Jan doet nog even een siësta (al dat roeien….).

We hebben geen internet en zijn even uitgelezen, dus na het eten kijken we een film. Heerlijk weer een Engelse klassieker: lekkere rustige en langzame tv.

Zaterdag 13 juli

We hebben het plan opgevat om vandaag richting de volgende baai te vertrekken. We ruimen de boel op en halen om 11.00 uur het anker op. We hebben hier geen kale zandgrond, waardoor het anker boven water komt met groene zeesla. In die sla zitten tientallen garnalen. Jan zet ze één voor één weer overboord. Ik sta achter het stuurwiel en hoor dat pas later. Jammer, want ik had die garnalen wel willen koken, pellen en eten….

Helaas buitengaats hebben we weer nevel en is het ‘koud’. We hebben weer lange mouwen, laarzen en een lange broek aan. Je voelt wel dat de zon steeds door de nevel heen probeert te komen. Maar het lukt nog niet erg. We vangen alleen een plasticzakje….

Jan geeft het nog niet op. Vandaag gaat hij vis vangen, zegt ie. Weer wisselt hij van aas. Het moet toch een keer lukken!

We hebben ruime wind uit het Noordwesten. Lekker zeilweer. Ook al is het maar een kort tochtje (17 mijl), we kunnen het hele stuk zeilen. We gaan om Kaap Finisterre vandaag. Deze kaap heet zo omdat men vroeger dacht dat dit het einde van het land was.

   

Als we de kaap gerond hebben zakt de wind in. En we motoren naar de baai waarvan we van tevoren hebben bedacht dat dit een mooi plekje zou zijn om te ankeren. Maar eerst varen we langs het dorpje Fisterra, om nog even een indruk op te doen mochten we hier later nog willen liggen. Er is geen marina. Je kunt wel aan een moorings of ankeren achter de pier.

           

Om 16.00 uur komen we aan bij ons nieuwe paradijsje: de Ensenada del Sardiñeiro.

    

We liggen in azuurblauw helder water vlakbij een wit zandstrand. De zon schijnt, het is warm. Zwembroek aan, zonnen en later gaan we het water in. Het is hier een stuk warmer dan bij Carmariñas.

   

Het is heerlijk. We blijven nog een beetje rondom de boot zwemmen. Jan kijkt met de duikbril onder ons schip. Een kleine inspectie. Hij ziet geen bijzonderheden.

’s Avonds eten we een hapje ratjetoe van alles wat we nog in huis hebben en daarna zakken we onderuit op de bank, wederom met de tv aan. En zo sluiten we weer een heerlijke dag af.

Zondag 14 juli

We hebben heerlijk rustig gelegen. Alsof we in een haven lagen, maar dan zonder geluid van knerpende lijnen en motorgeluiden van andere boten. We liggen hier alleen in ons baaitje en het is super rustig. Ik slaap ook als een roos.

Jan maakt de bijboot klaar, voor een tochtje naar het strand. Ook al is het zondag, we willen op het land kijken of we een brood en nog een paar andere boodschapjes kunnen inslaan. Jan vaart de bijboot richting het strand. Er zijn nog niet veel zonaanbidders. Die komen later op de dag. Gelukkig is het windstil, geen golven en zodat we niet nat worden in de branding. Omdat we niet weten hoe lang we weg blijven, tillen we de bijboot lekker ver het strand op (ver voorbij de vloedlijn).

 

We lopen in één rechte lijn over het strand richting de weg en zien meteen aan de overkant een campingwinkel. Dat is boffen. En hij is ook nog eens open! Dus met een heerlijke verse baguette, kaas, ham en cola vertrekken we weer richting de boot. In tien minuten hebben we de klus geklaard.

Terug op de boot is het ontbijten, lezen, hangen, chillen en natuurlijk weer zwemmen. Jan doet nog een klusje (hij zet ergens een nieuw stekkertje aan). Hij is daar best moe van en doet nog maar een siësta na de lunch.

Dan zien we ’s middags Gabi met de Foxy Lady aankomen. Hij vraagt of we het niet erg vinden dat hij in ‘onze baai’ komt ankeren. We vertellen dat je hier super stil ligt, totaal geen last van de swell. Hij gaat honderd meter verderop voor anker.

Ik lees ’s middags en Jan doet nog een klus. Hij vervangt weer een rubbernaad in het teak. Alles gaat op een langzamer tempo. Onze hersens werken blijkbaar ook op een standje langzamer. We komen soms niet op woorden en beginnen zinnen die we niet afmaken. We stompen een beetje af en dat is eerlijk gezegd wel een heerlijk gevoel.

’s Avonds willen we in het restaurant aan het strand een hapje eten. Vanmorgen hebben we al even op de kaart gekeken en het lijkt ons wel wat. We worden steeds meer ervaren in het dinghy op het strand varen. Net voordat het ondiep wordt bij de branding stopt Jan de motor en haalt deze uit het water. Op de vaart die we dan nog hebben komen we op het strand aan. Er staat nog wel een windje, maar we komen helemaal droog aan. Oefening baart kunst.

We nemen plaats op het terras met uitzicht op onze boot, een prachtig gezicht.

Jan heeft net zoals ik zin in vis en we kiezen voor een visschotel voor twee personen. Vis van de barbecue staat erbij. We krijgen een gratis voorgerecht en natuurlijk een bolletje brood. We blijven het gek vinden dat ze er geen boter bij doen.

Na de hartige tonijntaart vooraf komt vrijwel meteen de visschotel op tafel. Er ligt van alles op. We herkennen gemakkelijk de krab, garnalen, mosselen, zwaardvis, baars en scheermesjes (Jan vond dit ook heerlijk!). Maar er zijn nog een paar soorten vis die we niet herkennen, die wel super lekker smaken. Het is echt smullen.

Met en vol buikje varen we in het donker weer terug naar onze boot. Jan wil nog even het ankerlicht controleren en zet mij eerst af. Ik zet het licht aan (hadden we eigenlijk al eerder moeten doen…) en Jan vaart met de bijboot nog een controlerondje. Alles werkt naar behoren. Dat is goed om te weten.

Maandag 15 juli

’s Nachts is er bijna geen wind, maar er komt wel een swell vanaf de Finisterrebaai onze Ensenada binnen. Dat betekent dat de boot veranderd in een soort wieg. Dat kan lekker zijn, maar het is net iets te veel voor een lekker slaapje. Spontaan vliegen de besteklade en de apothekerskast open. Dus moeten we eruit om deze zeevast dicht te klikken. Omdat het zo stil is hoor je ook ineens dat er van alles kraakt, klappert en piept. Jan kan er niet van slapen, wordt er een beetje kriegel van en hij moppert op het geschommel.

In de ochtend komt Gabi even langs varen. Hij heeft ook last gehad van het gschommel (hadden wij hem gister net verteld dat het hier zo ontzettend heerlijk rustig lag…). Hij gaat naar de supermercado bij de camping en vraagt of hij nog iets kan meenemen? Nou, brood graag. Dat scheelt ons een tripje.

Als dank hebben we een mooie foto geprint van de Foxy Lady hier in de Ensenada.

Na het ontbijt maken we buiten onder bimini een plan. Wat gaan we doen? Waar willen we naartoe? Onze watervoorraad raakt een beetje op, dus we moeten echt een keer weer een haven aandoen. Er zijn genoeg redenen om te vertrekken: de vuile was stapelt zich op en de boot zit best onder het zout. Dus even afspoelen met zoet water is geen overbodige luxe. Maar het is lastig om ons paradijsje te verlaten. Eigenlijk willen we nog zwemmen en nog meer genieten hier. We hebben gelezen dat er morgen een feestdag is en we denken dat het dan misschien druk wordt in de haven. Dan is het goed om er toch vandaag al te liggen…. Het besluit is gevallen. We vertrekken vandaag nog. Op naar Muros. Een tocht van (maar) 20 mijl.

Gabi komt bij ons op de koffie, we kletsen en maken geen haast. En zo is het toch ineens middag… We ruimen de bimini op, de bijboot gaat voor op het dek en halen het anker op. Dit keer geen sla met garnalen, want het anker ligt op zandgrond. Het is 16.00 uur als we ons mooie plekje verlaten.

We dachten het hele stuk te moeten motoren, maar we blijken een klein windje tegen te hebben. Dat is mooi, want we kunnen hoog aan de wind en met vol zeil toch nog vijf knoopjes in de goede richting maken. Heerlijk rustig zeilen we door de Finisterrebaai richting Muros.

We varen nu in het gebied in dat Rías Baixas heet binnen. Dit bestaat uit meerdere Rías: de Ría de Muros e Noia, Ría de Arousa, Ría de Pontevedra en de Ría de Vigo.

Jan gaat het weer proberen hoor, vissen. Het is z’n nieuwe hobby. We gaan nu maar voor het kleinere werk. Jan zegt: ‘Dan maar makrelen, die bijten altijd wel’. Om jullie niet in spanning te houden…. We komen zonder verse vis aan in Muros!

Het is helder vandaag en we kunnen de hele kustlijn genieten van stranden en bergen. Bij de Monte Louro draaien we de baai van Muros in. Twee jaar geleden hebben we in deze baai een nacht geankerd. Dat was toen genieten, we hadden ’s avonds twee dolfijnen die rustig om onze boot heen zwommen. Een mooie herinnering. De marina was toen nog in aanbouw.

   

We worden opgevangen door een aardige havenmeester. Hij helpt met aanleggen en ik kan nog inchecken in het aparte havenkantoor. Dat moet ik Jan morgen laten zien. Echt bijzonder!

Bij terugkomst bij de boot is Jan al gestart met het afspoelen van het zout van de boot. Het is al over achten, maar nog goed warm. We spoelen de watertanks en vullen alles weer af.

Ik ga binnen aan de slag en als we na negenen aan tafel zitten is alles weer aan kant.

Morgen viert men hier feest, het is dan de Diá del Carmen. Dat hadden we al gelezen. Maar blijkbaar start men de avond vooraf al met party-en. Net zoals als Koninginnenacht bij ons, denken we….

Dinsdag 16 juli

Het is feest vandaag en dat hebben we geweten. Het ging namelijk vannacht al los! Zoals ik hiervoor al schreef begon de gezelligheid gisteravond. Omdat het geluid nogal ‘binnen’ kwam hadden we besloten wat langer op te blijven en iets voor twee uur naar bed te gaan. Dit met het idee dat de muziek dan ‘zo’ wel zou stoppen…. Maar helaas als ik op mijn klok kijk is het inmiddels 04.50 uur en klinkt er nog steeds een stampende discomuziek. Zelfs Jan ligt te draaien en doet geen oog dicht. En dat zegt wat! We horen typische kermisgeluiden (Top40 Megahits en ‘Chop, chop, chop… Ja, ja, altijd prijs hier!’) maar dan aangevuld met een ‘wie-is-het-slechtste-talent-jacht’. Je herkent de nummers aan de melodie van de muziek, maar het gezang klinkt alsof we in een karaokebar zitten vol met afgewezen kandidaten van ‘La voz d’España’ (The Voice…). Het is ook nog eens bloedheet, omdat we zoveel mogelijk de ramen hebben gesloten, vanwege het geluid. Ik ben het beu en pak mijn oordoppen en dat slaapt vervolgens heerlijk. Jan heeft minder geluk en doet er langer over om uiteindelijk in te dutten.

Rond 08.30 uur staat de volgende verrassing voor de deur. We schrikken ons helemaal het leplazurus (sorry, ik kan het niet anders verwoorden) door een soort een kanonschoten in de haven. Het type megaklapper waarbij de knal van een Haagsche lawinepijl met Oud en Nieuw nog klinkt als een klein scheetje. Door de druk van de knallen voelen we dat de buitenwand van de boot trillen. Dit knallen houdt zeker een kwartier aan. Jan en ik kijken elkaar aan, zuchten en verlangen terug naar onze rustige Ensenada. Liever worden we gewerkt door het vrolijke gekwek van vogels.

Na een gebroken nacht besluiten we om eens lekker te gaan lopen en boodschappen doen. Maar helaas gaat dit feest niet door omdat de super gesloten is vanwege de feestdag. Er is gelukkig wel een gezellige markt waar we verse groenten, fruit en een broodje inslaan. Op de markt komen we Heiko en Kisten van de Thalassa uit Andijk nog tegen. Zij liggen voor anker en hebben last gehad van het geluid vannacht…

We verkennen meteen het stadje van Muros.

      

Ik laat Jan het super schattige havenkantoor zien. Het ‘Casa Azul’ (blauwe huis) is van alle gemakken voorzien. Het is een huis met een aantal kamers. Er is een keuken met een koffieautomaat, een wasmachine en droogtrommel. Verder is een koele wifi-kamer en hebben ze een tuintje met terras waar je relaxed kunt internetten. Er is een douche met toilet en een kantoor voor de havenmeester. Heel huiselijk allemaal. Echt te schattig. Er is ook een boekenkast en ik laat hier een hele stapel oude (doorgeef)tijdschriften achter.

 

De rest van de dag brengen we in- en rond de boot door. Jan doet wat klussen, we werken een berg was weg, verschonen het bed, beetje administratie…. We doen rustig aan want we zijn allebei niet super fit. Het is net alsof we een avondje doorgehaald hebben en een kater hebben… Wat een gebroken nacht wel niet kan aanrichten op onze leeftijd. We zijn gewend geraakt aan rustige nachten met geluiden van kabbelend water. Jan gaat nog even liggen voor een broodnodige siësta en dan… dan begint er een luchtalarm te loeien. Het type sirene dat wij maandelijks op de eerste maandag van de maand horen staat hier hemelsbreed zo’n 100 meter van ons vandaan aan bakboordzijde. Voor de thuisblijvers: ik heb er een filmpje van voor een goede impressie. Klik hier.

Even later start ook de plaatselijke klokkenluider met extra bijgeluid. De prosessie begint. En tegelijkertijd worden kanonschoten gelost vanaf het havenhoofd zo’n 100 meter verderop aan stuurboordzijde. Het is een heel spektakel.

Samen kijken we over de sprayhood naar de voorbijtrekkende prosessie. We denken dat de stoet naar het strand verderop gaat en Jan wil met de bijboot er naartoe varen. ‘Effe kijken’. Snel sluit ik de boot af, pak het fototoestel, de roeispanen en Jan monteert de bijbootmotor. Daar gaan we.

We komen in een tafereel terecht dat wat ons betreft het meest wegheeft van een kleine Sail Amsterdam gecombineerd met de uit- en intocht van Sinterklaas, alleen dan met het beeld van de Virgen del Carmen in plaats van de goedheiligman.

   

   

Alles wat vaart gaat achter de boot met de Virgen del Carmen aan. Kano’s, kleine motorbootjes, vissersschepen, zeilboten, speedboten. Als het maar drijft. En wij natuurlijk, in onze dinghy (wat overigens veel ‘duimen omhoog’ oplevert bij plaatselijke schippers). Op de kade staan honderden mensen. We vragen ons af wat er precies gaat gebeuren. De stoet vaart een heel eind het open water op. Ik vind dat nou net even iets te ver van het goede met onze bijboot… Wij keren terug en zien het van een afstandje aan.

   

Dan zien we de boten terugkeren. Het luchtalarm gaat weer af, kerkklokken luiden, kanonschoten worden afgevuurd en scheepstoeters geblazen. Wat een kabaal. Het hele spektakel duurt van 19.00 tot 21.00 uur. Met alle herrie die er blijkbaar bij hoort.

Later zoeken we op internet op wat zo speciaal is aan deze feestdag. En wat blijkt: Virgen del Carmen is ook wel bekend als Star of the Sea (ook wel: Stella Maris). Zij wordt in Spanje gezien als de beschermheilige van de vissers en de zeelieden in het algemeen. Eens per jaar, op 16 juli, wordt deze patrones vereerd, waarbij uitbundig wordt gefeest. Dit gebeurt in bijna alle dorpen en steden aan de Spaanse kust die ooit nog onder de noemer ‘visserdorpje’ vielen. Te lezen valt: Het meest bijzondere van dit feest is de zeeprocessie, waarbij het Virgenbeeld van de plaatselijke parochiekerk naar de haven wordt gebracht en op een met bloemen versierde boot, omringd door veel andere met bloemen versierde boten, langs de, vol met feestvierende bewoners, kust vaart. Tijdens die tocht gooit men bloemenkransen in het water ter nagedachtenis aan de mensen die op zee stierven. Het is een groot spektakel om te zien. Soms springen mensen met kleding en al de Virgen achterna het water in en doen wat wensen in de hoop op geluk en gezondheid het komende jaar. Na deze rondvaart, meestal tegen zonsondergang en onder luid vuurwerk lawaai, wordt het beeld weer in processie teruggebracht naar haar plaats in de kerk of de kapel en kan de verbroedering en verzustering van de bewoners en bezoekers zich verder feestelijk voortzetten. Nu begrijpen we wat er om ons heen gebeurt. Het is dan wel een hels kabaal geweest, maar we zijn waarschijnlijk ook meegezegend, en dat kan alleen maar goed zijn.

 Het is inmiddels 21.00 uur als we richting het feestgedruis lopen, op zoek naar een hapje eten. We kuieren eerst de kermis af. Leuk om nu de man te zien achter de stem die ik heel de nacht gehoord heb!

Op de kermis kunnen we allerlei vette happen scoren. Maar dat doen we niet. We kiezen voor een gezellig terras bij een tapasrestaurant, vlakbij het podium waar de optredens worden gehouden. We genieten van een paar soorten tapas en kijken naar alles wat er aan ons voorbijtrekt. Wat een goede plek om heerlijk mensen te kijken.

We blijven na het eten nog even hangen om misschien nog iets mee te krijgen (van dichtbij) van het optreden vanavond. Maar de soundcheck (one, two, three….) duurt echt eeuwen en uiteindelijk valt de hele zaak uit.. We zien zangers zingen, zonder geluid en we horen alleen de bas nog. Ze stoppen de hele zaak voor reparatie. Wij gaan er in ieder geval niet op zitten wachten. Ik vermoed dat het concert pas echt heel laat start en zeg dat we het ook wel vanaf de boot kunnen volgen. Net zoals gisternacht.

Om 0.00 uur start het vuurwerk en dat luidt het grote feest weer in. Het vuurwerk eindigt met een aantal enorme knallen. Klik hier voor het filmpje.

Zo gaan we weer een nacht in met concert- en kermisgeluiden door elkaar. We blijven weer laat op, zodat we in ons bed alleen de laatste uurtjes van het concert moeten aanhoren.