Eind september 2011 plaatsten we onze laatste post op deze site. Na zes maanden sabbatical waren we toen bijna thuis. En nu, iets minder dan twee jaar later zijn we weer onderweg met de Montanara. Op naar nieuwe avonturen!

Maandag 3 juni

Onze vakantie begon officieel vorige week maandag 3 juni. Voor mij eentje voor de duur van drie maanden en voor Jan voorlopig onbeperkt; hij heeft geen baan meer. We kijken wat hij gaat doen als we terug zijn.

Op maandag hebben we ons huis in Rijswijk afgesloten. Deur dicht en spullen verhuizen naar Volendam. Een paar maanden weg zorgt altijd voor een hele volksverhuizing, dus ‘s avonds laat pas had alles weer z’n plekje. 

Dinsdag 4 juni

De dinsdag hebben we overdag gebruikt voor schoonmaken, verse boodschappen en wat laatste klussen (lifelines, reddingsmiddelen plaatsen enzo). Om 18.00 uur gooiden we de trossen los. Vaarwel Volendam. 

Via het Markermeer gingen we onder zeil richting de Oranjesluizen, het Noordzeekanaal op. In het donker en ingepakt in warme kleding (met zo’n muts met van die flapjes) zijn we tot de haven van IJmuiden gevaren. De bedoeling was om te stoppen bij Zijkanaal C, daar kun je heerlijk rustig (en goedkoop) overnachten bij de WV IJmond. Je moet dan wel de Buitenhuizerbrug door en die draait alleen tussen 05.00 uur en 23.00 uur. Onderweg twijfelen we: doen we het of niet? We hebben twee jaar geleden al meegemaakt dat de brug kapot ging en we helemaal de Staande Mast route af moesten om op open zee te komen. Dat kostte ons toen twee dagen reistijd.

Uiteindelijk varen om 22.59 uur op de brug af en wat denk je: dubbelrood. De brugwachter zal wel gedacht hebben: 23.00 uur is 23.00 uur. We varen dus nog een uurtje door naar de jachthaven van IJmuiden. Het was een mooie eerste tocht: alles aan boord werkt en we zijn weer helemaal op elkaar ingespeeld (twee keer sluizen zonder naar elkaar te hoeven schreeuwen). Het is na twaalven als we in onze kooi kruipen.

Woensdag 5 juni

In IJmuiden kun je makkelijk dieseltanken, dus meteen maar de tank afgevuld. Tank vol, portemonnee leeg. Om 09.00 uur vlogen we het zeegat uit. Goede ruime wind uit het Noordoosten, dus scheuren. 

De tocht op zee was hobbelig. Zeg maar een goed koersje om ingeslingerd te raken. We varen bijna voor de wind. Af en toe ruim. Af en toe vlinderen. 

Om half twee lagen we in Scheveningen. Daar kregen we afscheidsbezoek. Madelon is op de dag gezellig met Duuk en Isabel langs geweest. Jan speelt samen met Duuk verstoppertje. We zijn ze een hele poos kwijt… Jan zei tegen Duuk: ‘Kom, doen we net of we een fiets zijn’ toen ze zich in het schuurtje verborgen onder de hoes van de vouwfiets. Jan zei: ‘Doen we net alsof we slapen’. Zegt Duuk even later heel zachtjes: ‘Opa. Je snurkt’. Opa’s vermomming als slappende fiets was blijkbaar iets te levensecht. 

‘s Avonds kwamen onze zeilvriendjes Adri en Ellen. Helaas kunnen zij, vanwege privé-omstandigheden, dit jaar niet mee varen met de Beaujoli. Het was weer als vanouds. Zeker toen ‘s avonds in het restaurant de ober vroeg of de pruimen niet de droog waren…

We nemen met dikke knuffels afscheid. Zullen onze vriendjes missen. 

Donderdag 6 juni

We blijven nog een dagje in Scheveningen. We hebben nog wat losse eindjes: kappertje voor Jan, laatste bootspullen inslaan, ik rond mijn studieopdracht af en ook vandaag staan er nog gezellige afscheidsbezoekjes op het program (Ben & Marion, Maarten, Charrel & Carolien). 

Madelon is reddende engel als chauffeur wanneer blijkt dat we alleen bij Kok Watersport in Schiedam onze Navionics (elektronische) kaart kunnen updaten. En omdat zij dè satelliet expert is, gaan ik samen met haar naar Correct Marine in Rotterdam voor een prépaid simkaart. 

Wij zijn er klaar voor. De boot is er klaar voor. Morgen kunnen we met een goed gevoel weg. 

Vrijdag 7 juni

We willen het volledige tij mee hebben, dus dat betekent vroeg op. Helaas, weer wind van achter. En dus weer schommelen. Even lijkt het na de Maasmond beter te gaan, maar dat is maar eventjes. Als ik achterom kijk zie ik nog net een bruinvis achter de boot. Leuk, de eerste dolfijn van de vakantie gezien vandaag.

Het is koud, maar gelukkig hebben we nog wel een lekker zonnetje vandaag. We smeren ons goed in, want het gaat hard op het water. 

We hebben de vaart er in en we varen non stop, in maar 14 uur, 100 mijl naar Duinkerken in Frankrijk. Een absoluut record!

We konden niet doorvaren, vanwege het tij. Gevalletje last van de remmende voorsprong. Het tij wil je echt wel mee hebben rond de twee kapen (Cap Blanc Nez, Cap Gris Nez) om de hoek bij Calais. En door de felle wind is ankeren op zee, zoals vorig jaar bij Gravelines, geen optie. Dus besluiten we te overnachten in de beschutte Le Grand Large haven in Duinkerken.

Zaterdag 8 juni

De hele nacht liggen we te schudden. Niets beschut! De wind giert om de boot. Er wordt nog steeds veel wind voorspeld en met windvlagen tot 35 knopen (60 km per uur) besluiten we ons nog om te draaien. We slapen uit en vertrekken vandaag niet. Het zee is te ruw om de 184 mijl naar Cherbourg, met een beetje comfortabel, af te leggen. 

Onze vakantieconditie is nog niet ‘je van het’. Mooi moment dus om vandaag een goede wandeling te maken van twee uur. We zijn helemaal Total loss als we weer op de boot zijn. Valt niet mee zo’n wandeling met zeebenen!

De rest van de dag brengen we door aan boord. We hebben nog wat moeite met niksen. Het omschakelen naar de laagste versnelling vanuit de turboracestand is lastig. Na het avondeten doen we nog een wandelingetje. Moet niet gekker worden!

We maken het niet laat. Morgenochtend vroeg bekijken we de laatste weerberichten en beoordelen dan of we verder kunnen. 

Zondag 9 juni

Helaas, nog steeds windstoten. Dus, nog een verwaaidag in Duinkerken. We toeren langzaam af en chillen. Beetje lezen. Tutten. Internetten. Dat doen we samen via mijn mobiel (ik ben een hotspot). We hebben al een paar jaar een speciaal abonnement met onbeperkt internet in het buitenland (zogenaamd ‘Paspoort Buitenland’). Erg handig en lekker goedkoop (maar 5 euro per maand). 

Als ik mijn beltegoed check, zie ik tot mijn schrik dat we al 80 euro buiten de bundel zitten. Huh? Wat is dat? We gaan op onderzoek uit. Wat blijkt, na afloop van mijn contract is sinds april het Passport uit mijn abonnement verdwenen. Vodafone heeft destijds wel met Jan gebeld en gevraagd wat we wilden: nou het Passport blijven houden  en dan wel teveel betalen voor het abonnement (de telefoon hebben we al lang terugbetaald) want een ander abonnement met het Passport ging namelijk niet omdat Vodafone zei dat het Passport niet meer bestond. We besloten te houden wat we hadden, zodat we ook deze drie maanden geen zorg om internetkosten zouden hebben. Maar gezien de rekening heeft Vodafone blijkbaar anders gehandeld. We besluiten ons af te sluiten van de mobiele en virtuele wereld, totdat we de Servicedesk hebben gesproken (dat kan alleen op werkdagen, gek eigenlijk). Een slim idee, want ‘s avonds krijg ik een automatische sms van onze Vodafone vrienden. Ze melden dat we al 200 euro buiten de bundel zitten! 

Jan is vandaag druk met de accu’s. Het zit namelijk zo: we zijn een varend testschip. Jan heeft namelijk onze grote serviceaccu vervangen door een LFP (Lithium IJzerfosfaat Powerpack). Dit omdat volgens hem dit de ideale stroomvoorziening is voor zeiljachten. De voordelen in vergelijk met loodaccu’s zijn volgens Jan: een kwart van het gewicht, vier keer de levensduur, zeer snel laden en ontladen, spanningstabiel van vol tot leeg, volledig milieuvriendelijk. Kortom: een betere performance ten opzichte van de ‘prehistorische loodaccu’s’. Met de LFP is voor het eerst sprake van een stroomvoorziening die aansluit bij de moderne techniek die mensen tegenwoordig aan boord hebben. Maar goed, Jan doet dus vandaag een uitgebreide capaciteitstest en noteert alle waarden in een Excelbestand. Mooie grafieken! Het zegt mij niets, maar Jan is super enthousiast. Hij meet een bruikbare 404 ampère uur uit onze 400 ampère uur lithium pack. Het bijzondere daarvan in vergelijk met de loodaccu is, dat je bij een loodaccu maar 60% van de capaciteit kan gebruiken en nu meer dan 90%. Allemaal abracadabra voor mij. Dus wil je weten hoe het precies zit, Jan legt het je graag uit. Wat ik wel weet is: dat ik onderweg al zeilend zonder problemen kan föhnen, stofzuigen, koffiezetten, de elektrische waterkoker kan gebruiken, tosti’s en magnetron popcorn kan maken en een wasje kan draaien. We hebben dit de afgelopen dagen allemaal uitgeprobeerd. Het is echt een amazing discovery het werkt en we hoeven niet meteen de Duitse landvast in te pluggen als we aankomen in een haven om ‘stroom bij te tanken’.

’s Middags gaan we nog een uurtje wandelen. Dit keer naar de plaats Malo les Bains; een strandplaats net iets voorbij de haven. We wandelen de hele boulevard af. Het ziet er allemaal een beetje ongezellig uit nu, met veel wind en zonder zonnetje. Maar tussen je oogharen door zie je dat dit een hele leuke kustplaats is als de zon schijnt. Op de terugweg scoren we nog een verse gegrilde boerenkip voor het avondeten. Daar smullen we later heerlijk van.

De avond brengen we weer in rust door. Het wordt niet laat, morgen gaat om 5.15 uur de wekker om het tij mee te hebben.

Maandag 10 juni

We staan vroeg op en verlaten om 6.15 uur ’s morgens de haven van Duinkerken. De zee is rustig en jawel, het is altijd was, er is nu te weinig wind om lekker te zeilen. We gaan dus op de motor richting de kapen.

Zodra het kan belt Jan met Vodafone. Het wordt een lang gesprek. De korte versie is dat we een ander abonnement moeten sluiten om toch (soort van) voordelig te internetten tijdens de vakantie. Het is hun fout dat ze niet hebben gemeld dat Passport Buitenland niet meer bestaat en niet behouden kon worden. Dus de extra rekening van over de 200 euro neemt Vodafone voor haar rekening. Dat is in ieder geval fijn.

Rond lunchtijd eten we een tosti en bedenken dat we straks, als we op koers liggen, de rolgennaker wel kunnen gaan hijsen.

     

Dan, om 13.00 uur, zie ik ineens een groot oorlogsschip recht op ons afvaren. Het blijkt de Franse Douane en jawel, we worden opgeroepen via de marifoon. We moeten schakelen naar een apart VHF-kanaal. Wat onze laatste haven was en wat onze volgende haven wordt? Even is het stil en dan wordt er gezegd: ‘We komen over 5 minuten bij u aan boord’. Oké. We hebben dit wel vaker meegemaakt op zee en ik ga maar alvast alle papieren pakken. Vanaf het grote schip wordt een rib naar  beneden te water gelaten en vervolgens scheuren ze met vier man sterk op ons af. Drie man komt aan boord. Een douanier blijft in de rib achter ons aan varen.

We heten de vreemdelingen welkom en stellen ons voor. Ze maken een ontspannen indruk. De papieren worden ingevuld en gecontroleerd. Of we iets aan te geven hebben (‘Non, pas du tout’, we vergeten voor het gemak even de extra liters jonge jenever aan boord)? En of we een gun aan boord hebben of huisdieren. En of ze een kijkje kunnen nemen binnen. Ze maken namelijk nog al vaak mee dat drugs of mensen gesmokkeld worden, zo vertelt het opperhoofd. We vertellen ze dus maar niet dat we (onder andere) morfine aan boord hebben in onze huisapotheek.

Ik ga naar binnen met twee man en ik geef ze een grande tour. Buitengekomen vraagt het opperhoofd in het Frans aan zijn collega of er nog bijzonderheden waren binnen. Ik versta dat de beste man zegt: het was nogal ‘propre’ (netjes dus). Niets om ons voor te arresteren dus.

Wat nog wel een dingetje is dat wij een officieel papier hebben waarop in het Frans staat dat dit geldt voor binnenvaartschepen en wij ons toch echt op zee bevinden….

Nadat de mannen een half uur later zijn vertrokken hijsen we de rolgennaker. De helse machine kan uit. Heerlijk. Het is niet warm, maar minder koud dan de eerdere tocht vanuit Scheveningen. We kunnen zeilen tot 19.00 uur. Dan dobberen we al een tijdje. Het gaat niet hard en kunnen niets anders dan de motor weer starten. En die zal nog wel een hele tijd aan blijven.

We eten gemakkelijk: kipsalade met overgebleven kip van gister en een pizza. En om 21.00 uur gaat ons wachtsysteem in. Ik heb de eerste shift. Het is een mooie zonsondergang. Zo eentje als op de doos van Kolonisten van Catan (rode bal aan de horizon). En langzaam wordt de wereld donker.

Dinsdag 11 juni

Om 00.00 uur maak ik Jan wakker. Hij mag nu naar buiten tot 03.00 uur. Er zijn geen bijzonderheden, geen tegenliggers, geen dolfijnen, niets. Behalve dan dat het goed afgekoeld is.

Als ik buiten kom voor mijn wacht is het pikkedonker buiten. Even wennen weer. Tijdens mijn wacht moet ik één keer Jan wakker maken. Even ter geruststelling of ik het wel goed berekend heb. Er komt namelijk een groot schip met 15 knopen snelheid rechts van mij aanvaren. En hoe dichtbij dit schip komt, des te meer lampen ik zie. Ik word er onzeker van. Jan komt even boven, kijkt mee en stelt ook vast dat het schip op zo’n 2 mijl voor ons langs gaat. Op het oog lijkt het veel dichterbij!

Langzaam wordt het licht. Mooi om dit allemaal weer mee te maken. Maar met het licht komt ook de regen. Het laatste uur breng ik deels onder de buiskap door. Mooie van buien is wel dat er dan ook wind is… Dus als ik om 06.00 uur naar bed ga kan de motor uit en zeilen we weer. Wat een verademing.

Jan, de lieverd, laat mij wat langer liggen. Hij is niet moe en ik had last van hoofdpijn dus dat kwam goed uit. We willen doorvaren naar Guernsey en ontbijten alvast op z’n Engels: bacon & eggs. We verwachten daar ’s avonds om 20.00 uur aan te komen.

We zeilen lekker hard door, ondanks dat we de stroom tegen hebben bij Barfleur. Het plan was dus om door te varen naar Guernsey, maar vanwege de harde Zuidenwind die opstak was dit niet comfortabel. We zouden namelijk pal wind tegen hebben in de Alderney Race, met 5 knopen stroom mee (want het is springtij). Dit betekent harde wind tegen stroom. En voor de mensen die de Alderney Race niet kennen is het alsof je in een wasmachine terecht komt.

Wij hebben dat als eens eerder meegemaakt in 2005. Dat was geen pretje. Ik zei toen tegen Jan dat ik er ‘NU’ af wilde. Waarop Jan de legendarische woorden sprak: ‘Er is hier geen bushalte’. Jan neemt daarom, met dit in z’n achterhoofd, het wijze besluit om naar Cherbourg af te slaan. Daar liggen we om 15.00 uur aan de steiger.

Vraag niet hoe, maar we hebben nog energie om de boot af te spoelen, de binnenboel op te ruimen, een was te draaien en te douchen. De fietsjes worden uitgevouwen en we gaan meteen naar het havenkantoor om ons te melden. Het kantoor wordt verbouwd en het havenpersoneel zit in een portocabin. Als we daar staan te wachten is het net of de hele cabine beweegt. Maar niets is minder waar. Wij staan gewoon nog te schommelen van het lange zeilen.

We hebben het weer bestudeerd en betalen alvast voor twee nachten.

We doen een paar boodschapjes bij de Carrefour in de stad en om 19.00 uur zijn we terug op de boot. Dan pas genieten we van onze eerste borrel. Even stilstaan bij het feit dat we in zo’n 32 uur 190 mijl hebben gevaren. En van het feit dat zoals Jan zegt: dat wij in de afgelopen dagen meer hebben gevaren dan sommige mensen in één jaar.

Voor het avondeten genieten we van Frans stokbrood met zalm en Franse kaas. Na het eten storten we in en om 21.00 uur gaat het licht uit.

Woensdag 12 juni

We wisten al dat we niet konden doorvaren vandaag naar Guernsey, dus we hebben een verwaai- c.q. rustdag. We slapen uit en doen relaxed wat wasjes (die we binnen ophangen omdat het buiten regent). Maar het mooiste is dat Jan een netwerk heeft gebouwd zodat we gratis WIFI hebben (via de haven) op onze i-pads, i-phones en beide computers. We zijn weer volledig aangesloten op de digitale snelweg.

We komen vandaag  vanwege het weer de deur niet uit. Het lijkt wel herfst. De weersvoorspelling geven aan dat we morgen hier ook nog liggen. Dus we besluiten niet moeilijk te doen en morgen de deur uit te gaan voor verse boodschappen. Vandaag dus makkelijk eten: salade ’s middags en ’s avonds soep uit zak. Kacheltje aan. Muziekje op de achtergrond. En zo gaan we de avond in.

Donderdag 13 juni

We liggen te schudden van de wind en als Jan de weersvoorspellingen checkt ziet hij dat vanmiddag uitvaren nog niet mogelijk is. Dus wederom een rust- c.q. verwaaidag. We beginnen al te wennen aan de langzame stand. Waarschijnlijk kunnen we morgen wel vertrekken (zoals de gribfiles er nu uit zien).

Vandaag doen we alleen een boodschapje, gaan naar het havenkantoor om nog een nachtje bij te betalen en ik werk aan het in de lucht krijgen van onze ‘oude’ website. Daarvoor moet ik eerst nog even de hulp inschakelen van helpdeskmedewerkers (en lieve vrienden) Adri en Joris de Bruijn van Enter Media in Weesp.