Vrijdag 14 juni

Na een avondje video op de bank, staan we relaxed op. De wekker hoefden we niet te zetten, want ons vertrek is pas na de lunch. Na het ontbijt hebben we dus genoeg tijd om ons heel ontspannen klaar te maken voor het vertrek. De weersvoorspellingen laten een klein weergaatje zien. Het hele gebied rondom ons en rondom Guernsey staat bol van de windveren met veel wind. We ontvangen windwaarschuwingen van de Franse en Engels kustwacht via de marifoon. Gelukkig zit dus net op ons stuk dat kleine gaatje zodat we verder kunnen met onze reis.

Voor ons aan de steiger liggen Duitsers en die willen nog even crosschecken of ze goed gerekend hebben. Ook zij gaan naar Guernsey en moeten door de beruchte ‘Alderney Race’. Dat is altijd even spannend, zeker als je er nog nooit ‘in’ hebt gezeten maar wel de horrorverhalen kent (zoals in dit geval de Duitsers). Zij besluiten een uur eerder te vertrekken omdat ze dan met ‘slack’ bij Cape de la Hague zijn. Dat lijkt hen gunstiger.

Wij vertrekken uiteindelijk toch ook maar iets eerder, we hebben er weer zin in en willen losgooien.

We zeilen als een speer de Rades bij Cherbourg uit. Het gaat hard, we lopen al gauw zo’n 8 knopen over de grond. Af en toe zijn er wel windvlagen, maar niet ernstig. We zitten allebei op de uitkijk want het ligt hier vol met vispotjes (kreeftkooien en dergelijke die je alleen van dichtbij kunt herkennen aan een jerrycan in het water of een kleine drijvende bal) die we moeten ontwijken.

Nog voordat we in de Alderney Race (die eigenlijk Raz de Blanchard heet) terecht komen, reven we het grootzeil. We maken ons klaar voor een ‘rough ride’ en verwachten dat we wel wat water over dek zullen krijgen. Dus de kussentjes gaan naar binnen en ik sluit de kajuit af. Ik ben wel eens te laat geweest en dat is op z’n zachtst gezegd minder. Dan zat ik op mijn knietjes over de vloer te schuiven om het zeewater op te dweilen. Met de jaren komt meer ervaring, meer verstand en dus ook minder opruimwerk. We hebben uitgerekend dat we hier al zo’n 12 keer doorheen zijn gevaren.

 

We zijn dus klaar voor het grote werk. Maar het wasmachine woelwater dat we verwacht hadden blijft uit. Er zijn wel even wat golven, maar het val enorm mee. Op de hoek hebben we de wind pal van voren en moeten we een stukje motoren.

Even verderop heeft Jan berekend dat als we richting Alderney zeilen, we later door de stroom wel weer verzet worden richting Guernsey (het stroomt hier nogal aardig). En zo gebeurt het ook. We gaan als een speer en zetten de achtervolging in op een groep boten die allemaal eerder zijn vertrokken uit Cherbourg. De één na de ander moet het strijdveld verlaten, omdat wij ze voorbij speren. Jan is helemaal in zijn element. Beetje pielen aan de zeilen en hij pakt bijna de koppositie (we halen onze Duitse buurtjes in als ook een Belgisch echtpaar met mooie zeiltjes en maken foto’s van ze). En zo varen we in een sneltreinvaart op St. Peter Port af, waar we om 19.15 uur NZT (Nederlandse Zomer Tijd) aankomen. In 6 uurtjes hebben we 46 mijl gevaren. Het was een toptochtje: droog, niet te koud, beetje zon, lekkere wind, goede snelheid. Volgens Jan was de race ‘poeslief’.

Het ontvangst is zoals altijd: je wordt tegemoet gevaren door de Harbour Master in een dinghy. Hij dirigeert je naar een plek aan de wachtsteiger en overhandigt een pakketje met daarin papieren die je moet invullen (verklaringsformulier voor Customs, Immigration and Police). Verder informeert hij ons keurig over hoe laat er voldoende water boven de drempel staat en we de Victoria Marina in kunnen. We kunnen ook alvast betalen, dan heb je dat maar gehad (ze hebben zelfs een aanbieding: 3 nachten betalen, 4 nachten liggen). Kortom een geweldig welkom waar ze in Texel nog wat van kunnen leren (daar is de havenmeester namelijk vervangen door een vreselijk zelfbedieningsapparaat).

We eten een ovenschotel en wachten tot het 21.00 uur BST (British Summer Time) is. Dan begint het havenspektakel. Boten vertrekken vanuit de Marina en alles wat buiten ligt te wachten gaat naar binnen. De plekjes voor ons zijn gelimiteerd omdat we een diepgang hebben van 2 meter (vanwege onze kiel) en we bemachtigen een plek met uitzicht op de havenuitgang en het kasteel. Prachtig.

Niet lang nadat we liggen komt er een Franse huurboot aanvaren. We verbazen ons er steeds weer over: wat is dat toch met de Fransen? Een mannetje of zes buiten op het dek, stootwillen die niet klaarhangen, geen lijnen klaargelegd. Dat zie je bij de Engelsen niet gebeuren. Maar goed, we sprinten naar het dek om ze op te vangen en om ze af te duwen. Ik krijg een natte klets in mijn gezicht doordat een van de bemanningsleden gewoon maar een lijn gooit. Als ik de lijn om onze kikker heb getrokken en terug wil geven, staat er niemand om ‘m terug te nemen… Bijzonder.

Als ik één van de mannen aanspreek, zegt hij dat hij geen zeiler is, maar boer! Ik moet er om lachen en ik zeg dat hij mij gefopt had met zijn uiterlijk (hij zag er erg zeilwaardig uit). De hele boot blijkt dus vol te zitten met niet-zeilers. Ze kennen de etiquette niet en lopen steeds achter door onze kuip. Ze hebben veel lol met elkaar en zijn super vrolijk. Echt een stelletje dat gezellig een weekendje weg is en hier gaat stappen. Van zeilen en lijntjes hebben ze echt geen verstand. Morgen vertrekken ze weer, dus we lachen er maar om.

Zaterdag 15 juni

We staan bijtijds op. Jan haalt een lekker vers stokbroodje bij de Franse Bakker Victor Hugo. Na het ontbijt gaat Jan van het zonnetje genieten buiten in de kuip. Uit de wind (het waait erg hard) is het precies lekker. Als ik klaar ben met schoonmaken binnen, ga ik ook zitten. De Franse boeren vertrekken en we genieten van even van onze rust.

Dat duurt niet echter niet lang. Jan is binnen als er een nieuwe Franse boot aan komt varen. We liggen aan lagerwal en ze komen met een rotvaart op ons af. Ik schreeuw naar Jan dat ie moet komen als ze met hun boot zowat die van ons invaren. Alsof mijn leven er vanaf hangt probeer ik ze af te houden om schade te voorkomen. Wederom zelfde verhaal als gister: geen stootwillen op de juiste hoogte, geen lijntjes klaar, incompetente bemanning. Dan is Jan ook buiten. Helaas besluit de schipper het schip in z’n achteruit te zetten en hij raakt daarbij met zijn boeg net nog onze achterkant. En jawel: schade! 

Merde.

Bij de tweede aanvaarpoging gaat het beter, maar het blijven stuntelaars. We zijn een kwartier bezig met uitleggen hoe ze de lijntjes vast moeten leggen omdat we willen voorkomen dat hun boot schade maakt aan die van ons.  We balen als een stekker en laten de gemaakte schade er niet bij zitten. De schade is op zich nog redelijk beperkt, maar ze begrijpen ons wel. Jan onderhandelt en er wordt geld overhandigd. Het enige waar we later om kunnen lachen is een grappig detail. De schipper had stoffen huispantoffels aan. Dat snap je toch niet.

 

Als alles rustig is gaan we het stadje in. De zon schijnt en overal zien we gezellige hanging baskets. Er is niet veel veranderd. We doen een paar boodschapjes en gaan nog even kaarsjes opsteken in de kerk. We lopen langs de Belgen die we gister ingehaald en gefotografeerd hebben. We hebben twee foto’s voor ze geprint en overhandigen die. Ze vinden het ‘magnific’.

Terug op de boot lezen en tutten we. Eerst nog buiten, totdat we uit ons hemd waaien. En zo is ook ineens de middag voorbij.

’s Avonds begin ik aan een nieuw boek (de 3^e alweer) en Jan zit in zijn navigatiehoek achter de PC. Hij schrijft een reactie op de vragen die zijn broer Rob uit Friesland op de website heeft gesteld. Rob heeft zelf ook een boot vroeg zich het volgende af: Kan jullie acculader/ omvormer dit type accu zonder problemen aan of moet er een aanpassing gebeuren aan de acculader? Blijft de afgenomen spanning het hele traject van vol naar 90% leeg dan ook +/- 12 volt?

Dus speciaal voor de techneuten en geïnteresseerden hier de reactie van Jan:

Goede vraag Rob. Het antwoord op jouw vraag is JA, mits de lader tenminste 13,6 V kan leveren.

Inmiddels heeft het LFP power pack 2000 Ah geleverd en was het tijd voor de eerste officiële test om te kijken wat de unit aan capaciteit heeft. Eerst werd het LFP pack geladen met maximale laderstroom (bij onze lader is dat 80 A). Maximale spanning tijdens dit bulkladen is 13,6 V, maar dat haalt de lader niet voordat het LFP pack voor 96% vol zit. Dit omdat de interne weerstand in het LFP pack nauwelijks toeneemt tijdens het laden. Aan het einde van de laadcyclus springt de lader op absorption en gaat dan naar 14,1 V. Maar dit heeft maar weinig effect want vol is vol. Hoewel je officieel op 14,4 V moet laden tot de batterij geen stroom meer opneemt, is dit in de praktijk weinig relevant. Het verschil is maar enkele Ah’s zo blijkt uit testen. Voor de conditie van de batterij maakt het ook niet uit, want chemisch gebeurt er verder niets en de batterij heeft ook geen geheugen. Daarom hoef je de accu niet steeds volledig vol te laden.

Om te bepalen wat de bruikbare capaciteit van het LFP pack is moest er een belasting worden aangesloten die zo hoog is als de maximale stroom die er constant getrokken kan worden. Hier is gekozen voor 50 A omdat dit de belasting is bij alles aan wat aan kan (behalve de wasmachine of de Nespresso). ‘Worst case’ omstandigheden dus, zeker als je in aanmerking neemt dat de capaciteit van een loodaccu doorgaans wordt aangegeven bij een ontlading in 20 uur, wat in dit geval 20 A zou zijn. Als belasting is gekozen voor een 220V warmhoudplaatje van 550W waardoor de omvormer aan boord stabiel circa 50 A opnam.

Tijdens de test werd de stroom en spanning door twee onafhankelijke systemen gemeten en steeds heb ik de waarden met elkaar vergeleken. Beide systemen gaven binnen een marge van 0,1 V en 1 A hetzelfde aan, hetgeen de resultaten betrouwbaar maakt.

Hieronder is in de grafiek (klik aan om te vergroten) te zien van het verloop van de test. Het laatste stuk van het opladen, het ontladen en het vervolgens weer op laden zetten. Duidelijk is te zien dat tot 80% ontlading de spanning slechts 0,3 V daalt en bij 90% ontlading is er nog een mooie 12,5 V over. De test is gestopt bij het bereiken van 12 V. De batterij had toen 404 Ah geleverd, niet slecht voor een 400 Ah accu.

In een volgende test wil ik met 100 A ontladen om het verlies van capaciteit bij hogere stroomafname te bestuderen. Ook ga ik kijken naar de het effect van hogere stroomafname en laadstroom. Het is aan boord mogelijk tot 200 A te ontladen. Laden kan ook op 200 A als de motor draait en beide dynamo’s aan staan.

Zondag 16 juni

We nemen afscheid van de brokkenmakers naast ons. Gelukkig is het zowat windstil, want je houdt toch je hart vast.

Vandaag is klussendag. Jan spoelt de boot af, wast en vervangt lijnen, pompt onze stootwillen op (die hebben te lijden gehad) en hij splits een oog aan een val. Zo knap, mijn mannetje. Het geduld dat hij hiervoor heeft ook…. Ik ben echt trots op hem.

 

Hier aan de boulevard is een soort nationale sportdag aan de gang. Er worden, onder andere, wielertochten en hardloopwedstrijden gehouden. Er is een gezellige drukte met wat eettentjes.

’s Avonds zitten we lekker op de bank. Kacheltje aan, want het is echt koud. Ik lees en Jan bestudeert de mogelijkheden voor een nieuwe tocht. Planning is om dinsdag verder richting het zuiden te gaan.

Maandag 17 juni

De wekker gaat vroeg, want ik heb om 09.00 uur een behandeling bij ‘The Old Government House’. Dit is een hotel met spa waar je heerlijk verwend kan worden. Ik ga dus lekker genieten.

Jan is intussen druk met rondfietsen. Hij wil een nieuwe (grote) zekering kopen en wordt van de ene zaak naar de andere gestuurd, de hele stad door. Resultaat: natte rug en geen zekering. Dus Jan heeft vandaag zijn nationale sportdag gehad.

Helaas is het net herfst. Het is grijs en grauw, kortom typical British Wetter. We hadden het plan om met de Trident (een kleine ferry) naar het eiland Herm hier dichtbij te gaan. Dat is een schitterend, autoloos eiland en eens in de zoveel jaar wandelen we daar het eiland rond. Maar met regen en een koude wind blijven we vandaag maar in en rond de boot. Het is niet anders.

’s Avonds weer een rustig avondje waarbij we de laatste weersvoorspellingen doornemen. Morgen vertrekken we. Het is om 14.00 uur hoogwater en dan kunnen we de haven uit. Zoals het er nu uitziet is de wind veranderlijk. Het plan is om in één keer door te varen naar Camaret, zo’n 130 mijl hier vandaan. Dus we doen weer een nachttocht.