Vandaag een super heftige training Sea Survival van Ben Stiefelhagen bij Get Wet in Oostvoorne gehad. Nu, helemaal kapot en uitgeput op de bank beseffen we ons dat we qua conditie wellicht nog iets te kort komen. Ons hele lichaam protesteert aan alle kanten. Wil je weten wat we hebben geoefend, lees dan gauw verder.

Eerst uitdaging was al om in de wetsuits te komen. Het water in het bad was 23 graden. Voordeel is dat je daar in zo’n pak dus niets van voelt. Samen met de bemanning van de Beluga, Bull en de Fortuna vormden wij team 1. Onder de bezielende leiding van teamcaptian Michael Janssen startte wij met het meest gevreesde onderdeel van de dag. Vastgezeten in gordels in een cabine werden we in het water gedropt. Daar moest je een (denkbeeldig) raam inslaan en vervolgens door een raam naar buiten zwemmen. Eerst ging de kooi loodrecht naar beneden, later onder een hoek van 45 graden (zodat je lekker je oriëntatie kwijt was).

Hierna volgde oefening 2 met een bijboot (ookwel dinghy genoemd). Vanaf de dinghy gingen we drenkelingen uit het water vissen, moesten we ze aan boord manoeuvreren, oefenden we het omkeren van een bijboot, leerden we onder een omgekeerde bijboot gebruik maken van de luchtbel. Op de (omgekeerde) bijboot klimmen leek een makkelijk klusje, maar dat viel niet mee. Dat was een opwarmertje. Toen kwam onderdeel 3. Het noodvlot. Dit was een vlot voor 25 personen en daar moesten we eerst inklimmen (en elkaar helpen natuurlijk). Alle taken werden verdeeld: de één moest op de uitkijk, de ander water hozen (een koude regenbui werd op ons neergestort), de ander was drenkeling die gered werd door een ander met een lijn, twee trokken de drenkeling binnen het vlot en twee personen moest peddelen. En steeds rouleerde de taken, dus iedereen voerde alle taken één keer uit.

Daarna kwam pas echt de slijtageslag. Omhoog klimmen via een net van touwen. We moesten elkaar steeds helpen, maar man oh man wat was dat zwaar zeg. Toen stonden we hoog boven het water en oefenden we het veilig springen van grote hoogte. Neus dicht, arm voor je lichaam. Vanaf deze hoogte hebben we ook abseilen geoefend en zijn we vanuit het water getakeld met een sling onder je armen (was echt geen lekker gevoel!). Voor de echt sterken (vooral stoere mannen) onder ons kon je via een touw met knopen je omhoog en omlaag tijgeren. Ook was er een touwladder. Dat leek gemakkelijk, maar was verradelijk zwaar. Toen de vermoeidheid zich doorzette waren we toe aan de oefeningen met klimmen op en keren van het reddingsvlot. Mega zwaar en beangstigend is dat dit nog gebeurde onder ‘gunstige’ omstandigheden: geen wind, geen stroming en met zicht. De laatste oefening deden we met reddingsvesten aan. Dat is ook een hele gekke gewaarwording. Allereerst, je verstaat elkaar heel slecht omdat er drijflichamen zich als een hoefijzer om je gezicht vormen. En zo’n reddingsvest kruipt omhoog zonder kruisband. Zwaar oncomfortabel dus. Toen moesten we een ‘krokodil’ vormen in het water. Daarbij neem je de voeten van een ander onder je oksels. Zo maakten we een grote slang van mensen om (zogenaamd) de aandacht te trekken van een helicopter rescueteam.

De pauze die wij hierna hadden kwam zeker niet ongelegen. We zaten al stuk en toen kwam er nog een uurtje ‘zwaar weer survivallen’. Om kort te gaan: we deden de eerdere oefeningen nog een keer maar dan met golven van twee meter hoog, windkracht 8, regen, lichten uit en bliksemflitsen. Pittig dus (zwaar understatement)!