Vandaag (woendag) is het rustdag. Rustdag betekent: uitslapen, niet varen en voor de rest heel veel dingen die niets met rust te maken hebben. Zoals boot zoutvrij maken, wasjes doen, stofzuigen, stoffen, wandelen, boodschapje doen, etcetera. Best druk dus voor een rustdag. Maar, zo aan het eind van de middag zit ik aan een eerste Sudokootje op de bank (met een Frans rood wijntje) en Jan achter de PC in de navigatiehoek te werken (email ophalen, vragen beantwoorden). We zijn wel super relaxed en genieten volop.

Dan nog even de tocht van gister (dinsdag). We zijn ‘s middags pas vertrokken uit Dieppe. Niet omdat we wilden uitslapen en luieren, maar omdat we hadden uitgerekend hoe laat we in Saint Valery en Caux moesten aankomen (namelijk met hoogwater om 19.00 uur). Het zou een tochtje van zo’n 16 mijl zijn, dus daarom konden we om 15.00 uur weg. Het was best een koud tochtje. Zeker voor Jan (ik heb de tocht voornamelijk binnen bij de kachel doorgebracht). Na het verlaten van de enigszins beschutte haven van Dieppe, was het stampend de golven in langs de albasten kusten. Op de motor en met een puntje grootzeil met de wind op de kop. De zee lag vol met staakjes (dat zijn kleine paaltjes met een dobber eraan om de netten van de verschillende vissermannen te markeren). Oppassen dus. Met een zonnetje op het water waren ze lastig te spotten. Vaak pas op het laatste moment, dan moet je ineens bijsturen.

O,ja we hadden nog een klein maleurtje. De pen uit de harp van de kraanlijn was ineens verdwenen. Wat er dan gebeurt is het volgende: je ziet ineens een lijn boven je hoofd heen en weer slingeren. Paar keer om de achterstag heen, dan weer naar voren zwiepen. Niet fijn. Dus we besloten het ter plekke maar op te lossen en het niet af te wachten. Je weet maar nooit of het nog schade aanricht. We besloten daarom voor de wind te varen (terug naar Dieppe dus) en toen heeft Jan (aangelijnd!!) acrobatische toeren uitgehaald om de kraanlijn weer vast te zetten aan de giek. Altijd leuk, zo’n intermezzo…

Om 18.45 uur zagen we de ingang van de haven. We herkennen het karakteristieke wit met groene vuurtorentje. We wisten dat de brug om 19.00 uur zou draaien. Even was het spannend. Zouden we ‘m nog halen of niet?! Gelukkig waren we op tijd. Aankomen in Saint Valery en Caux na een paar uurtjes op zee is als thuiskomen. Saint Valery staat vol met Normandische villa’s met vrolijke torentjes, balkonnetjes, serres en fleurige tegels. We zijn hier al een paar keer eerder geweest en we voelen ons hier als een vis in het water. Het stadje ligt tussen de krijtrotsen en de mensen zijn hier super gastvrij. De havenmeester meldt al direct dat we drie dagen kunnen blijven en we er maar twee hoeven te betalen. Ook mogen we een goed plekje in de haven uitkiezen.

Saint Valery en Caux is een badplaats met een kiezelstrand (niet dat we daar nu veel aan hebben). Maar zomers is het echt een trekpleister. Het is modern, maar ook typisch ‘oud’. De aanloop van Saint Valery valt helemaal droog bij laagwater. De (sluis)deuren bij de brug zorgen ervoor dat de haven vol met water blijft staan. Het blijft een bijzonder gezicht, wij in het water en achter de deuren een paar uur per dag alleen maar zand.

Vanavond gaan we samen met de bemanning van de Beaujoli een hapje eten in een bistro dat we van een van onze eerdere vakanties kennen. Daar wordt alles gegrild op een houtvuurtje. Heerlijk eten en een leuke ambiance. Morgen houden we ook nog een rustdag. We hebben nog wat restpuntjes op onze todo-lijst, dus daar gaan we morgen vrolijk mee verder. En Jan wil morgen nog wat werken.