We waren al vroeg op. Na de enerverende nacht konden we ’s morgens niet meer blijven liggen. We wilden eropuit. Dus, na een vers Frans stokbrood (die keer een carré, een soort vierkant stokbrood) en het kuisen van de boot zijn we gaan wandelen over de markt. Ook alle winkels waren open. Best bijzonder, want in Frankrijk zie je dit niet vaak op zondag. Nadat we de markt hadden gezien werd de daad bij het woord gevoegd. De fietsen werden uit het ‘schuurtje’ gehaald en op de kade uitgevouwen. Toen begon de tocht van zo’n 12 kilometer naar het dorpje Arromanches.

De start was pittig. Net buiten het dorp was het zo steil dat we een eind met de fiets aan de hand omhoog hebben gelopen. Het was wel heerlijk genieten van alle mooie vergezichten, landgeuren en kleuren. Af en toe moesten we even stoppen om onze zeebenen rust te gunnen. Lekker om even te bewegen. Dat mis je soms wel aan boord.

Onderweg stoppen we bij een klein kerkje. De L’eglise Saint Laurent. Een Fransman komt ons tegemoet en vertelt over de kerk, wanneer deze gebouwd is en nog veel meer informatie. De lieve man is een beetje de weg kwijt en herhaalt alles een paar keer. Hij vertelt ook meteen dat hij de koeien melkt, dat hij naast de kerk woont en dat hij z’n vader en moeder heeft verloren. We worden meegenomen naar het graf van zijn ouders. Tja, daar sta je dan. ‘Mooie bloemen’. We hebben we een paar euro gegeven zodat hij in de plaatselijke kroeg een biertje kon drinken op onze rekening. Wij vervolgen onze tocht weer.

We fietsen door de Calvadosstreek. De weg is afwisselend. Soms is het klimmen. Dan vlak rijden. En af en toe kunnen we heerlijk naar beneden zoeven. Dan moet je wel bijremmen, om niet de bocht uit te vliegen. Die vouwfietsen reageren toch iets anders onze zwaardere fietsen van thuis. Wel handig de techniek van tegenwoordig. Als we stoppen om bij te komen, haalt Adri steevast zijn i-phone uit z’n zak. Hij berekent hoe ver het nog is (‘Is het nog ver, grote smurf?’). De gedachte dat we straks ook weer de hele weg terug moeten fietsen laten we even nog niet toe.

Aangekomen in Arromanches pakken we eerst een terrasje. Het vochtgehalte vullen we aan met een biertje. Of we small of large willen. Liever medium, maar goed als we dan toch moeten kiezen: dan maar large! Van al het fietsen hebben we trek gekregen dus we lunchen ook direct aan zee. We hebben uitzicht op de caissons die zijn achtergebleven na D-day. We nemen ons voor om ‘The longest day’ binnenkort weer eens te kijken. Het museum slaan we toch maar over. We moeten namelijk nog helemaal terugfietsen.

Adri heeft op z’n i-phone gezien dat er nog een pad direct langs de kust (op de ‘falaises’) loopt. We zien het pad liggen. Supersteil. Maar daarna kan het niet anders dan vlak zijn. Toch?! Bovenaan het pad blijkt dat er geen verharde weg is, maar een soort karrenspoor. Compleet met stenen en kuilen. We liggen in een deuk. Nu maar hopen dat deze weg korter is dan de heenweg, want het wordt wel hobbelig! We snijden met dit ‘pad’ een heel stuk af. De terugweg is veel korter dan heen. Maar goed ook want onze billen zijn niet gewend aan fietszadels….

Eenmaal terug in de haven besluiten we niet uitgebreid te eten en lekker onderuit te zakken op de bank. Filmpje aan en op tijd naar bed.