Rustdag Lézardrieux, maandag 25 april 2011

We hebben heerlijk rustig geslapen aan de drijvende steiger. Na het ontbijt besluiten we toch de boot te verleggen zodat we gemakkelijk aan wal kunnen (alternatief was de bijboot oppompen met de handpomp, we hebben namelijk geen elektriciteit). We varen richting de haven en zien een dubbele box waar we inpassen. We bespreken met elkaar wat onze strategie wordt bij het aanleggen. Dat is altijd van belang, maar hier zeker. Er staat stroming en we hebben een stevig windje die ervoor kan zorgen dat de Montanara verwaaid als je niet snel genoeg de juiste lijnen hebt aangelegd. Gelukkig komen (weer Engelsen) ons helpen bij het aannemen van de lijnen. Ergens is alleen een communicatiestoring ingeslopen. De belangrijkste achterlijn wordt niet goed belegd. Jan handelt direct alert, springt van de boot af, neemt de lijn over en zorgt ervoor dat de fout wordt hersteld. Ik neem zijn kapiteinsplek over en samen zorgen we ervoor dat ons bootje in no-time weer goed vastligt. Dan is het tijd voor de vaste taken (Jan: water tanken, boot afspoelen, ik: schoonmaken, administratie, webloggen). We hebben geen internet, dus we versturen voor het eerst een update van onze website via de satelliet. We wilden dit nog testen, dus dat kwam goed uit. Het werkt supersnel. Gek idee, dat je via een bolletje iets het heelal instuurt en dat jullie het dan allemaal kunnen lezen. We moeten dit alleen niet te vaak doen, het is namelijk best kostbaar….

Het is mooi weer, maar we hebben er nog niet echt van kunnen genieten. Als we eindelijk in de kuip zitten klaag ik: ‘Het is half vier en ik heb nog niet niks gedaan’. Vakantie is toch niets doen, toch?! Ik heb zin om in het zonnetje te zitten met een boekje, maar goed we zijn speciaal aan wal gaan liggen om ook wat van Lézardrieux te kunnen zien. We zijn hier nog niet eerder geweest en gaan daarom toch maar aan de wandel.

In het dorp is alles gesloten, het is tweede Paasdag en er is kermis. Veel herrie en dus geen goed beeld van het dorpsplein dat volgens het boekje schitterend moet zijn. Op het strandje liggen mensen te zonnen. Echt bijzonder. We hebben wel eens eerder gezeild met Pasen in het Kanaal maar toen was het zo’n 20 graden kouder!

’s Avonds zijn we uitgenodigd op de Beaujoli. De uitnodiging is voor een heerlijk diner, maar eigenlijk stiekem om ons weer in te maken met een (half potje) Mexican Train! We maken het niet laat, morgen vertrekken we om 6 uur richting Trébeurden.

Tocht van Lézardrieux naar L’Aber Wrac’h, dinsdag 26 april 2011

De wekker gaat om 5.15 uur. Inmiddels weet ik wel dat dit hoort bij het gebied waarin we varen, maar het blijft een dubbel gevoel (vakantie en zo vroeg uit de veren). Dit alles heeft te maken met getijde en stroming. Als we uit bed en aangekleed zijn blijkt het nog zo donker is dat het nog niet verstandig is te vertrekken. De route naar buiten is best lastig, er liggen rotsen en ondiepten. We besluiten een half uurtje te wachten. Bij een schitterende opgaande zon verlaten we Lézardrieux.

Met het laatste restje stroom mee gaan we over de rivier naar open zee. Daar krijgen we halve wind en zetten we koers naar Trébeurden. Met de stroom mee maken we lekkere snelheid. We zijn ongeveer een uur voor het geplande tijdstip voor de ‘Rade’ van Trébeurden. Omdat de haven alleen bereikbaar is met voldoende hoog water, zullen we aan een mooring moeten wachten voordat we de haven in kunnen. Een alternatief is doorvaren. En dat doen we dan ook.

We besluiten naar L’Aber Wrac’h te gaan, 55 mijl verder. Met de verwachte stroom tegen is dat nog een behoorlijk eindje. De wind ruimt wat en neemt in kracht af. Met gevolg: de genua hangt in de luwte van het grootzeil en klappert. Zo gaat de snelheid eruit. Eerst probeert Jan de boom te zetten om voor de wind te varen. De deining en onrustige zee maken het super lastig. Om kort te gaan: het wordt een gevecht en…. de boom wint. We hebben snelheid en stabiliteit nodig; druk in de zeilen. Dus gaat de gennaker uit. Dat werkt. De 120 m2 zeil brengt de snelheid er weer in. Zo varen een paar uur door. Voor de Chenal de L’Aber Wrac’h zien we goed de ondiepten, mede omdat het eb is. De golven rollen over de rotsen en wij varen er via de veilige route tussendoor.

Om 20.00 uur leggen we aan,aan de buitenkant  van het visiteursponton. Het is weer aanleggen met complicatiefactor: lagerwal, stroming, een gat tussen twee boten en maar twee bolders. Er staat weer hulp op de kant. We drinken dit keer geen borrel met de Beaujoli. We zijn allemaal redelijk geradbraakt van het ‘hobbelen’. Ik duik meteen de kombuis in en Jan spoelt al het zout van de boot. Een uurtje later zitten we aan tafel te genieten van het eten. We besluiten de dag uitgeteld op de bank met een film.

Rustdag (1) L’Aber Wrac’h, woensdag 27 april 2011

We worden wakker en weer is er die stralend blauwe lucht. Dit keer alleen met een straf, koud windje van zo’n 20 knopen. Buiten ontbijten is er dus niet bij. Je waait uit je hemd. Een voordeel is wel: de wasjes die we doen vandaag zijn binnen no-time droog! Het uitzicht uit de kuip is geweldig. We bevinden ons aan de Côtes des Abers (Aber betekent ‘inham’ in het Keltisch) een karakteristieke Bretonse kuststreek van stenen en witte zandduinen.

Als Jan zit te werken, ga ik aan de schoonmaak. De ruimte binnen is op zich niet groot, maar wel snel  stoffig. Ik ben druk aan het soppen als ik uit het raam een zeilboot op ons zie afkomen. Ik schreeuw  ‘Jan, dat gaat niet goed’, maar Jan zit met een pijnlijk ontstoken teen en één schoen aan. Hij kan zo snel geen kant op. Vlug ga ik naar buiten. Een nieuwe Allures 44 vaart met de zijkant tegen ons boot aan terwijl ze eigenlijk voor ons hadden willen aanleggen. Het zijn Fransozen die niet goed hebben ingeschat dat de wind hun aluminium schip snel doet verwaaien. Gelukkig spreken ze geen Nederlands. Ik scheld er namelijk flink op los. Er komt een soort oergevoel bij me los. Ik verdedig met al mijn kracht ons bootje. We zijn zo zuinig en nu komt er gewoon een of andere sufferd die zijn boot in die van ons boort. Ze varen ons bakboord navigatielicht kapot en hangen met hun zijverstaging in ons anker. De splinters vliegen in het rond. Ik ben druk bezig met afduwen, schreeuwen tegen de Fransozen en maak er een hoop handgebaren bij. De adrenaline stroomt. Dan komt Jan erbij met de dikke Bertha (= een hele grote stootwil). Hij brengt de rust. Jan’s motto is altijd: met beleid handelen. Eerst denken, dan doen. En dat helpt. Met z’n allen manoeuvreren we het schip voor de Montanara langs naar de kant. Het is afduwen en trekken. Als ze eenmaal liggen nemen we de schade op. Het valt gelukkig allemaal mee. We zijn dankbaar dat we destijds hebben gekozen voor een massief stalen stootrand (bedankt voor je advies Ad). Het anker kan wel een stootje hebben, de reling is nog heel, geen krassen in de romp, dus alleen het navigatielicht dat nu ontbreekt. Van de andere boot is de zeereiling kapot. Al met al valt de schade dus wel mee. De onfortuinlijke kapitein biedt wel tig keer zijn excuses aan. Omdat we in de botenwinkel in het dorp geen passend nieuw navigatielicht heeft gaat de ‘tegenpartij’ in een auto in de regio op pad voor een nieuw licht voor ons. Dus dat komt ook wel goed. Ik heb er alleen een nieuwe bijnaam aan overgehouden. Jan noemt me nu ‘Tijgertje’ (Oh, Oh, Montanara).

Goede nieuws van vandaag is: het tij is gekeerd. Revanche op de Montanara. Eindelijk win ik een keer met Mexican Train! 

Rustdag (2) L’Aber Wrac’h, donderdag 28 april 2011

We slapen eerst lang uit (het was een latertje gisteravond) en daarna gaat Jan een paar uur aan het werk. Hij moet een rapport schrijven en omdat we hier ook geen internet hebben, verstuurt hij zijn werk via skymail. Zo dat is ook getest en het werkt prima. We hebben al veel plezier van onze Vizada-satelliet (bedankt Madelon).

Het is de Fransozen niet gelukt om een nieuwe navigatielamp van de juiste maat te vinden. Jan zegt: ‘Dan nemen we die van jullie, dat is de juiste maat’. En waarom niet?! Ook weer opgelost. Morgen als er minder wind is gaat hij de lamp monteren.

’s Middags lopen we naar het dorp van Landéda voor wat broodnodige inkopen (rode wijn, Franse kaas en water) en beweging. Het dorp ligt bijna 2 kilometer verderop. Heen is dat een pittig tochtje, want het is berg op. Wel lekker even van het schip af, want we liggen aardig te schudden van de golven tegen ons schip. Aan het eind van de dag bespreken we de tocht van morgen met de bemanning van de Beaujoli. Om het geheugen op te frissen kijken we op de televisie foto’s van stadjes verderop die we in 2008 ook hebben bezocht. Zoals Camaret, waar we morgen naartoe zullen varen. We halen een hoop goede herinneringen op en denken aan onze zeilvrienden van ‘La Ronde 2’, de ‘Shaula’ en ‘Triple Seven’.

Vertrek L’Aber Wrac’h naar Camaret, vrijdag 29 april 2011

Als we wakker worden is er voor het eerst sinds dagen geen blauwe lucht. We hebben bewolking. De wind is wel wat minder hard dan de vorige twee dagen. Jan gaat klussen buiten en ik binnen. Hij monteert de navigatielamp en ik maak alvast eten voor vanavond. We zullen rond 21.00 uur aankomen in Camaret. En zo zijn we weer lekker druk met ons bootje totdat we vertrekken om 16.00 uur.

In de haven staat nog best een flinke wind, dus we zijn benieuwd hoe het ‘buiten’ is. Als we ongeveer een uur voor hoogwater vertrekken lopen we met het laatst restje stroom tegen op de rivier naar zee. We gaan met ruime wind bakboord uit richting Chenal du Four. De zee is rustiger dan verwacht al is het toch nog wat schommelen. De tocht is helemaal bezeild. Chenal du Four is de doorgang tussen het vaste land en Ile d’Ouessant  in het roemruchte gebied van kaap Finisterre.  Het is een breed stroomgat met rotsen aan beide zijden en halverwege komt er nog een stroom bij uit het Chenal de la Helle. De laatste heeft blijkbaar vroeger geen vrienden gemaakt. Dit ondanks dat Chenal de la Helle als een veiliger route bij slecht weer in de boeken staat. Tegen het einde van de kaapronding gaan we met zo’n 10 knopen langs de het merkpunt  ‘Tournant et Lochrist’. We varen hogewal met de noordoostenwind. De zee is rustig en we eten buiten overheerlijke lof in ham uit de oven. Tijdens het eten worden we opgeroepen op kanaal 16 door de Beaujoli. Op zich gek omdat we dit normaal niet op noodkanaal 16 maar via ‘individual call’ doen. Het blijkt dat we zijn opgeroepen door de post ‘CROSS Corsen’ maar dat we dit niet hebben gehoord en dat Adri reageert door ons op te roepen. Adri moet vervolgens aan de post diverse details doorgeven zoals laatste haven, haven van bestemming, aantal mensen aan boord, etcetera. Bij ons doen ze blijkbaar geen moeite meer want we worden niet meer opgeroepen. We zijn inmiddels aan het eind van het Chanel du Four en draaien bakboord uit. Nu is het 40 graden hoog aan de wind en met meer dat 20 knopen wind over dek wordt het grootzeil gedeeltelijk ingedraaid. Hier, onder de beschutting van de hogewal van Brest heeft de Montanara het naar z’n zin. Tijdens de laatste mijlen richting Camaret-sur-Mer komt snelheid door het water niet meer onder de 8 knopen. Dat schiet lekker op omdat er op dit stuk nu tegenstroom staat.

Volgens planning draaien we om 21:00 uur de haven binnen en leggen hogewal aan, aan een betonnen ponton. Heerlijk rustig liggen we. Het was een mooie tocht met alweer geen regen. Je zou bijna denken dat het weer voor ons zo gepland is. We sluiten af met een half spelletje Mexican train op de Beaujoli en een goed glas wijn. Hierna is het bedtijd en we vallen voldaan in slaap na weer zo’n mooie zeildag.