Zaterdag 30 juli. Dag 1 op de oceaan.

Gisterochtend 12.00 uur verlaten we een bewolkt Horta. En dat doen we niet onopgemerkt, maar onder luid getoeter vanaf alle boten. Bij ons toertert Michael erop los. Het is een mooi gezicht, 14 boten die de haven verlaten voor de langste tocht van de Azoren Cruise, zo’n 2300 km. Iedereen hijst zo snel mogelijk het zeil, maar de wind laat het nog even afweten. Dus is het motorzeilen. Het flottielje valt direct uiteen. Je kunt namelijk tussen de eilanden door varen of er juist bovenlangs. Wij denken dat bovenlangs beter is omdat als je weg bent van het land er meer kans is op stabiele wind.

Michael heeft drie koffiebroodjes gekocht vanmorgen om ons vertrek feestelijk te maken. We offeren er eentje ritueel aan de zee. We hopen dat we veel moois van de zee terugkrijgen, ondanks het kleffe broodje.

Het is bloedje heet en de zon brandt. Smeren dus. Ondanks onze andere koers, staan we toch nog in verbinding met het flottielje. De eerste pilot-whale en potvis wordt gemeld over de marifoon. Bij onze boot komt later een groepje van wel tien pilot-whales langszij en bij de boeg van de boot. Het zijn eigenlijk hele grote, grijze mega dolfijnen die langszaam door het water bewegen. Het blijft indrukwekkend, maar helaas zijn ze lastig te fotograferen. Later hebben wild springende dolfijnen. Ze komen wel twee meter hoog uit het water. Zo snel dat ze er zijn, zo snel zijn ze ook weer foetsie.

We brengen de dag relaxed door. Michael leest een boek. Jan zit op de uitkijk. Ik doe binnen een tukje. Het is een rustig en heerlijk koersje. Beetje zonnen. Dit voelt als echt vakantie. Na het eten is er een schitterende zonsondergang. Zo’n beetje alle kleuren van de regenboog zijn vertegenwoordigd.

De wacht is verdeeld. Jan begin van 21.00 tot 24 uur. Het is donker. Het is nieuwe maan, dat we moeten het doen met het licht van de sterren. En dat zijn er nogal wat. Het is niet koud. Jan zit in een polo met een dunne, lange broek. De watertemperatuur is hier ook nog 26 graden. Om 0.00 uur is er een palaverrondje. Daarin horen we dat de Triple Seven een walvis van dichtbij heeft gezien… Zo dichtbij dat ze er bijna op zaten.
Dan neem ik wacht over.

Zondag 31 juli. Dag twee op de oceaan.

Als ik buitenkom moet ik eerst even acclimatiseren. Mijn ogen moeten wennen. Jan draagt zijn wacht aan mij over en vertelt waar ik op moet letten. Dan hoor ik het geluid van het leegmaken van een spuitgat. Ahhhh. Ik schrik op en Jan schrikt van mij. Door het verhaal van de walvis van Wim ben ik nog even wat schrikkerig. Maar, even turen in het water en ik zie ze alweer. Dolfijnen. Gelukkig.

Mijn hele wacht is het rustig. De wind varieert. Dan heb ik een snelheid door het water van 2,5 knoop en dan weer gaan we met 6 en halve knoop. Ik tuur omhoog. Wat een sterren. Ongelovelijk. Ik zie twee vallende sterren (die vallen overigens niet naar beneden, maar schieten als het ware door het heelal). Om drie uur komt Michael bovendeks. Ik draag het schip aan hem over en kruip naast Jan mijn bed in. Om zes uur neemt Jan het weer van Michael over, die ook vallende sterren heeft gezien.

Om acht uur zitten de mannen samen fris en fruitig buiten. Ze zien dat er 8000 mijl op ons log staat. Weer een mijlpaal! En de 9000 gaan we straks ook nog halen…

Michael heeft minder goed geslapen. Vanwege een hoge piep die werd veroorzaakt door het leioog waar de schoot doorheen gaat. Grappig is als we buiten zitten en Michael ineens een piep hoort, die er niet is. ‘Horen jullie ‘m ook?’. Bleek het dit keer om een piep in z’n oor te gaan.

Vandaag staan we ook nog in contact met het flottielje en we ‘bellen’ een paar keer met de Beaujoli. Best raar voor ons om Adri niet te horen op de marifoon (vanwege zeeziekte is hij er niet bij). Gelukkig gaat het goed aan boord en heeft Ellen een top bemanning met Joris, Juan en Ben. Ellen wordt als een prinsesje behandeld en aan alle kanten in de watten gelegd. De Belgische opstappers koken en nemen vanalles uit handen. Goed om te horen (‘ze kussen mijn voeten en morgen staat een massage op het programma’), want op de tocht naar de Azoren was het knap pittig voor El.

De dag van vandaag staat in het teken van chillen, smeren (ook de piepjes worden opgelost) en slapen. Het is weer heel erg heet. Zo heet dat ik overdag maar naar binnen ga. Er is geen schaduw en ik vind zeilen met de bimini niet nodig. We zien vandaag ’s morgens en ‘s middags een spuitfontein van walvissen (dan spuiten ze hun longen leeg). De bijbehorende grote vissen zien we helaas niet.

De hengel staat al twee dagen ‘uit’ en als ik bezig ben met koken, hebben we ineens beet. Het is weer een grote. Dit keer is het een Cero. Een tonijnachtige vis. Het is een heel gevecht om ‘m binnen te halen en, eenmaal binnen, hij heeft meerdere klappen met het knuppeltje nodig om te stoppen met vechten. Morgen eten we dus verse sashimi van de cero.

Momenteel trekt de wind wat aan en wordt hij wat ruimer zodat we een beetje aan het wiebelen zijn. Maar we zeilen wel.

Met de Shaula (het ‘moederschip’) hebben we afgesproken dat we telkens als wij wat publiceren, wij ook een berichtje namens hen plaatsen. Bij deze dus hieronder.

Van de Shaula: mooie start van oversteek horta naar falmouth! hyperactieve dolfijnen en een weergaloze sterrenhemel. we pakken snel weer het oceaanritme op. Aan de horizon zien we nog een paar oceanpeople-boten: gezellig! Vandaag heeft de nieuwe Shaula er alweer 5000 mijl op zitten.