Woensdag 20 juli 2011, tocht van Angra do Heroísmo naar Velas
Na een ontbijtje verlaten we om 10 uur de haven van Angra do Heroísmo. We verlaten São Jorge. Nog net zien we in de haven het bootje de ‘Zeilen’ liggen. Een Waarschip 5.70, met een bijzonder verhaal. Hiermee is Henk Bezemer van het blad Zeilen ooit solo zonder kompas de oceaan overgestoken. Met alleen een horloge en een sextant. Moet kunnen, zei hij. Moet er niet aan denken, zeg ik!

Als we net buiten de haven zijn gaat meteen hengel uit. Vandaag varen we voor het eerst met daddy en mutti en op het programma staat: tonijn, dolfijn en walvis. Nou dolfijnen, die zien we. We zijn net op weg en dan begin het feest. Een show waar ze in het dolfinarium nog een puntje aan kunnen zuigen. We veranderen speciaal van koers om de dolfijnen te volgen in hun spel. Ze springen metershoog voor de boeg, in het wilde weg. Achter de vissen aan. Het is voerdertijd. Ook de Fortuna, Katharos en Beluga verleggen hun koers om het hele schouwspel van dichtbij te zien. Op alle boten horen je ‘whauws’ en de ‘joepies’ over het water. En iedereen staat voorop de boot om foto’s te maken. Het water is hier zo helder dat je de dolfijnen ook diep onder de boot kunt zien. Het is een bijzonder schouwspel.

En dat blijft. De hele dag worden we steeds weer verrast door vissende, springende en spelende dolfijnen. Zoveel als we vandaag tussen de eilanden hebben gezien, hebben we nog nooit bij elkaar gezien. Daddy en mutti vinden het helemaal te gek. Wij zijn blij voor ze. Tijdens de hele tocht, die zo’n 60 mijl beslaat, zien we denk ik wel tien keer groepen dolfijnen. Soms dichtbij, soms iets verder weg. Echt super bijzonder.
Ook zien we hele groepen gekke vogels die op het water zitten. Mutti denkt dat het eenden zijn. Later horen we dat dit zogenaamde ‘kwekkies’ zijn.

Eerst varen we lekker op zeil. Dan tussen de eilanden verandert het. Hogerwal onder São Jorge. Gekke wind. Dan weer geen wind. Dan weer wel wind. Variabele snelheden varen we door het water. Van 1,5 knoop tot ineens 8 knopen snelheid. Minder lekker zeilen dus. We moeten ook een stuk motoren. Niet echt ons ding (meer), we missen het echte zeilen vandaag!

Dan horen we via de marifoon dat Wim alweer de eerste vis heeft gevangen. We balen als een stekker. Hoe is het mogelijk? Wij hebben een zelfde ‘setting’ en wij hebben niets. Zal Wim dan toch naar de vismarkt geweest zijn en iedereen in de maling nemen? Dan maar ander nepaasje. De witte inktvis komt uit de Scheveningse Albatrosdoos. Na een tijdje toch maar weer een groene inktvisje…. Als we horen als ze op de Fortuna twee keer achter elkaar een grote tonijn vangen (met een rood/ zwart inktvisje), gaat ook bij ons het paarse inktvisje (met een kusje erop) terug aan de lijn. Jan zegt: ‘Nou, zet ‘m op’. Maar het helpt niets. Helaas.

In het flottielje worden grappen gemaakt. De Bull heeft namelijk ook beet. De Beluga vaart te dicht op de Bull en de vislijn komt in de schroef van de Beluga. De Novatrix sleept de Beluga het laatste stuk naar Velas en krijgt zelf ook nog lijn in de schroef! Wat een toestand.

Als we aangekomen bij de haven van Velas gaat het anker uit. We zoeken een mooie plek achter de groene, steile rotswand. De diepte is hier zo’n 15 meter. We gooien ruim 50 meter ketting uit en trekken het anker nog even extra in de grond. We blijven hier twee nachten en willen goed stevig liggen. We liggen net en horen de Novatrix op de marifoon. Of Wim wat vis voor ze heeft voor het avondeten. Nou, dat idee hadden wij ook net. Jan, die zwaar in de lach schiet, vraagt op kanaal 88 of we met z’n vieren bij Wim mogen eten? Wim heeft vis zat….

Jan haalt Wim op met onze bijboot en ze nemen sashimi van tonijn mee. Verser dan vers. We genieten ervan en van een boordje macaronisalade en wat snacks. We drinken een drankje en zitten buiten met de anti-muggenkaarsjes (die overigens echt niet helpen). En dan beginnen de kwekkies met kwekken. Het is een raar gehoor. Shearwater, zo heten de beestjes in het Engels. Het is net of ze kunnen praten. Na een paar borrels brengt Jan Wim weer in het donker terug naar z’n boot en gaan we allemaal op één oor.

Donderdag 21 juli 2011, rustdag op ankerplek Velas (São Jorge)
We worden wakker op de ankerplek en Jan en ik gaan samen met de bijboot naar het vaste land voor een broodje. Ook halen we brood voor onze vrienden van de Beaujoli en de Triple Seven en leveren dat aan boord af. Adri heeft de bijboot niet opgepompt en Wim doet het rustig aan.

De nacht is bij ons aan boord niet voor iedereen goed bevallen. Het schommelen, de geluiden. Het is niet echt comfortabel voor m’n ouders geweest. We kunnen de haven in, maar ze willen gewoon buiten blijven en het zeilleven zoals Jan en ik dat altijd hebben, helemaal meemaken. De bikkels!

Na het ontbijt gaan we zwemmen. Moeders eerst ‘door’. Het is even wennen zo in de oceaan. Staat er nou wel of niet stroming? We proberen het uit. Het blijkt dat er stroming wordt veroorzaakt door onze boot. We ‘gieren’ achter het anker en die stroming kan onprettig aanvoelen bij het zwemmen. Eenmaal door, is het water heerlijk. Het is vandaag 24,5 graden. Niet verkeerd. Jan gaat met een doekje de boot langs. Even poetsen. Ook nemen we een kijkje onder de boot met onze super duikbril. Het is echt gek, net alsof we in een zwembad zwemmen. Zo helder is het hier. Geen vuiltje, geen plantje niets. Nou ja… Jan kijkt recht in de ogen van soort klein baarsje. En als ik later ga snorkelen hoor ik de bemanning op de boot schreeuwen dat er een vis zit. Ik draai me om en …. Kijk recht in de ogen van een beetje dommig kijkende bolle vis. AAAHHHHHH. Ik schrik me de tandjes en sta binnen no-time op de achterplecht van onze boot. IIIIIEEEEE. Getver. Een vis.
De rest staat me uit te lachen. En, oké. Ze hebben gelijk. Als ik het schattige visje voorbij zie komen schaam ik me wel een beetje. Maar toch, het is voor mij voor het eerst. Jan en ik hebben het idee om deze winter een duikcursus te volgen. Voor ons PADI. Ben benieuwd of we later ooit echt gaan duiken en net als de Japen en Wim in het flottielje en het leuk vinden om samen met morenen, inktvissen en pijlstaarten te zwemmen.

Na het zwemmen brengt Jan mijn ouders naar de kant met onze bijboot. Ik ruim nog even de boel op en wij volgen later samen ook. Bij een restaurantje lunchen we gezamenlijk. Ze hebben hier alleen cataplana (een Portugees visgerecht) voor twee personen. Moet ik nog even een slachtoffer vinden in mijn gezelschap om dit samen mee te bestellen. Gelukkig krijg ik moeders zover en we genieten heerlijk. Het is super lekker en veel te veel (je snapt niets van de prijzen hier: we betalen met z’n tweeën € 17,50 voor de hele maaltijd). Ook Jan voeren we nog wat stukjes zwaardvis.

In delen gaan we terug naar boot. Eerst gaat Jan met daddy. Daarna zou hij ons ophalen, maar we krijgen een lift van een van de knullen van de Fortuna. Goed geregeld. Eenmaal op de boot en aan het chillen, komt Paul van de Shaula langs met Sivy. Of we op de borrel komen bij hen? Wat een leuke uitnodiging! In delen gaan we naar de Shaula. Ik vaar met Paul en Sivy mee. Het is super gezellig. Wat kunnen Jules en Sivy ook heerlijk kletsen. Leuk om ook hun avonturen te horen en te horen hoe zij alles beleven.

Na de borrel varen we weer (in delen) terug. Nog even relaxen en dan gaan we aan het eten beginnen. Wij hoeven niets te doen. Daddy en mutti maken Tagiatelle met zalm en cherrytomaatjes. We smullen. Eerst is er nog wat over, maar… ook dat eten Jan en ik samen nog op.
Na het eten gaan we aan de Mexican Train. Het blijft leuk en verveeld nooit!

Vrijdag 22 juli 2011, tocht van Velas naar Horta (Faial)
Het is een feestdag vandaag. Jan en ik zijn vandaag 5 jaar getrouwd en hebben alweer 9 jaar verkering. Samen gaan we als een pas verliefd stelletje aan land een broodje halen. Bij het afstappen aan de kade zien we een grote vrouw die druk met haar armen zwaait. We varen ernaartoe. Ze blijkt een Nederlandse te zijn. Haar man is verderop onderweg naar de haven, maar zijn motor werkt niet meer. Of we hem te hulp kunnen schieten. Hij moet z’n anker laten zakken, maar hij weet niet of hij wel op tijd kan stoppen. Het zou handig zijn als we naar buiten gaan om te helpen.
Ik stap uit en de mevrouw klimt in onze bijboot. Ik zie Jan na de reddingsactie wel weer terug. Eerlijk gezegd komt het mij wel goed uit dat Jan niet mee gaat naar de bakker. Ik wil taart of cake scoren voor onze trouwdag. Liever wil ik dat dit een verrassing is voor Jan. Ik heb op Guernsey namelijk nog een ‘5’ kaarsje voor op de taart aangeschaft….

Jan is met de mevrouw uitgevaren en de boot tegemoet gevaren. De man heeft een dinghy langszij gebonden met een klein buitenboordmotortje aan. Die zorgt al een tijdje voor de voortstuwing. Om het schip echter op de juiste ankerplek te krijgen lijkt lastig, maar valt mee. Ze konden het eigenlijk wel alleen. Dus, Jan duwt de mevrouw in haar eigen bijboot en komt terug om mij op te halen.
Als ik sta te wachten in de haven met m’n broodje en feestcake zie ik een grote tonijn zwemmen in het water. Zie je nou wel, ze zijn er wel!

Op onze boot blijkt dat moeders weer slecht heeft geslapen. Dat schudden, dat werkt niet rustgevend. Gelukkig vertrekken we vandaag. Op naar Horta, één van de meest belangrijke havens in de Azoren en een van de beroemdste marina’s ter wereld. Het anker gaat om 10.00 uur op. Net na vertrek bij de koffie wisselen Jan en ik cadeautjes en kaarten uit. Ik krijg twee harten van lavasteen. Een souvenir van de Azoren, maar ook symbolisch. In het grote hart past een kleiner hartje. Jan heeft ze speciaal bij elkaar uitgezocht. Romantisch!
Jan krijgt ook een souvenir. Een zilveren Portugese kat. Omdat hij mijn ‘skatje’ is.

Eerst volgt op het water een foto-sessie voor de Pico. Het hoogste punt van Portugal. Wij nemen een hele serie van foto’s van de Triple Seven en Wim neemt foto’s van ons met de vulkaan op de achtergrond. We vissen weer, maar hebben geen beet. Gelukkig heeft ook niemand anders in het flottielje geluk vandaag. Gedeelde smart is halve smart.

Helaas hebben we alleen niet veel wind. Dus geen zeildruk. Omdat het maar een tochtje van 20 mijl en vier uurtjes is, val het allemaal wel mee. Op zee staat ook weinig deining. Ik sta op de uitkijk. Voor walvissen. Helaas. Geen walvis. Geen dolfijn, geen vliegende vissen… wel een plastic flesje gezien.
Een deel van de bemanning aan boord bevindt zich in een slapende toestand. We turen het water af, daddy en ik. Het water is vlak, maar helaas. Op het oog en met de verrekijker, ze moeten er wel zitten, maar we zien ze niet.
Ik wek Jan net voor de aanloop van Horta. Een bijzonder moment. We zijn er!!!

We moeten aanleggen bij de meldsteiger en ik ga meteen inklaren. Jan tankt de boot alvast af (handig voor de terugreis straks). Ik moet langs de vreemdelingenpolitie en als het papierwerk oké is, verleggen we. We gaan naar de kade. Daar liggen we als tweede, naast de Barrus en we krijgen de Fortuna en de Shaula er nog langszij bij.

We bekijken de kade met al z’n muurschilderingen. Er is geen plekje dat niet beschilderd is. De Marina hier is één grote galerie. Het is heel bijzonder om hier nu in het echt te staan. Al maanden kijken we naar de foto op de map van OceanPeople. En nu, nu zijn we er. Onze ultieme bestemming. De kade vertelt één groot verhaal van honderden zeilers en even zovele droombestemmingen. Het bijgeloof wil namelijk dat het ongeluk zou brengen om niet de scheepsnaam in Horta achter te laten. En omdat je nooit weet of je nou wel echt in het bijgeloof moet geloven, zullen wij toch ook maar het zekere voor het onzekere nemen en morgen aan de slag gaan met een muurschildering met onze bootnaam.

Dan is het ineens druk. De mannen doen toch nog even de bijboot opbergen want die hebben we voorlopig niet meer nodig. Dat is nog best een hele klus. Eerst moet ie getild worden naar de kade. Schoonmaken. Leegmaken. Opvouwen. Terug naar de boot tillen. De mannen zweten zich een hoedje en nemen nog snel een douche voordat we uitgaan.

’s Middags om 17.00 uur verzamelen we namelijk allemaal bij ’s werelds beroemdste zeilcafé: Peter Café Sport. Hier komen schippers uit alle windstreken samen. Sommigen komen uit de Cariben, anderen uit Europa of Zuid-Afrika. De meeste zeilers zijn op weg naar Europa; allemaal hebben ze een lange reis achter de rug en nog een stevige etappe voor de boeg. Net zoals wij straks…
Het eerste rondje is van OceanPeople. Het tweede rondje is van Peter van Café Sport en het derde rondje van het blad Zilt. Zij volgen onze avonturen. En zo drink ik drie gin-tonics. Want, zo staat het in de boekjes. Als je eenmaal hier bent aangekomen in Peter’s Café Sport, dan bestel je zo’n drankje. Het smaakt heerlijk, niet te veel gin en voldoende tonic. Het café hangt helemaal vol met allerlei scheepsvlaggen met namen van boten, verenigingen en merken en scheepssnuisterijen. Onze OceanPeople Adventure Cruising-vlag met alle namen van deelnemende boten krijgt ook een plekje hier aan de muur.

Naast de bar is een winkel waar je t-shirts kan kopen van Peter’s beroemde café. Moeders is verdwenen en koopt voor de mannen beiden een mooie polo. Die krijgen ze later op de boot cadeau.
Adri, Ellen, Joris en Wim hebben we uitgenodigd om samen met ons viertjes het ‘vijfjarig jubileum’ te vieren. Het is even lastig om met z’n allen op weg te gaan. We kennen de weg nog niet en een restaurantje dat geen buffetfood of snackbarfood heeft is dan lastig gevonden. Maar via via kom ik aan een goed Portugees adresje. Daar kunnen we pas om 21.30 uur terecht, dus we doen nog een frisje op een terrasje aan de ‘boulevard’ van Horta. Om 21.30 uur staan we bij Medalhas. De tafel is nog net niet gereed, maar bijna. We mogen alvast in de kaart kijken. Dan aan tafel, wijntje erbij en we toasten. Op een lang en gelukkig leven samen!

Zaterdag 23 juli, rustdag (1) Horta
We worden langzaam wakker en starten rustig op. Het wordt al een beetje standaard: broodje halen, tafeltje deken, ontbijtje eten….

De mannen gaan vandaag ons logo op de kade schilderen. Eerst gaan ze op zoek naar een goede plek. Jan heeft er eentje gevonden, dichtbij de Campina van Henk de Velde. Dat vinden we wel zo grappig. De mannen gaan op pad voor verf en komen terug met spuitbussen. Daarmee gaat het wel zo snel, denken ze. Daddy heeft in Nederland al een mal gemaakt. Die gebruiken we om ons logo zo netjes mogelijk, inclusief bergen, op de kade te krijgen. Het vergt nog heel wat inspanning. ’s Middags moeten de mannen dan ook even rusten en ze nemen een siesta.

De dames houden zich bezig met schoonmaken van de boot en boodschappen doen voor het platen vanavond. Maar voordat we op pad kunnen moet ik nog even aan de EHBO. Wat een beetje lastig is bij vierdik liggen aan de kade is dat we via een boot op de kade moeten klimmen. Nu zijn wij wel wat gewend, maar het trapje aan de kade zit niet op de plek waar het handig afstappen is van de Barrus. Ik had al een kleedje op de kade gelegd, maar op één of andere manier stoot mutti toch haar been aan iets. En bloedverdunners en een wondje… dat gaat niet goed samen. Bloeden dat been. Kortom: mutti heeft dus ook haar muurschildering achtergelaten. Bloedvlekken aan de kadetegels…

De supermarkt hier is niet zo goed uitgerust als die in Cascais. Geen afbakbrood en dat is met 12 dagen op zee best lastig! Ik mail Michael en vraag hem of hij een en ander mee kan nemen. Zoals ook droge worsten. Dat hebben ze ook niet. En natuurlijk wasabi en kikoman sojasaus (voor de tonijnen/ sashimi straks op de zee). ’s Middags marineer het vlees en pel weer eens verse garnalen. Tijd geleden… Dan heb ik toch ook nog net even tijd voor het eten om even m’n boek uit te lezen.

Het platen is heerlijk. Daddy vindt dit eten zelfs lekkerder en gezelliger dan in een restaurant. En dat is ook zo. We hebben een dikke plak biefstuk al laten snijden bij de slager en die is voortreffelijk. De mannen bakken ze zelf medium af. De biefjes hier in de restaurants zijn steeds net wat te lang gebakken en wat taai en droog. In restaurant Montanara is het allemaal smullen.

Na het eten gaan we naar binnen voor de koffie en Mexican Train. Iedereen is hartstikke fanatiek en wil winnen. Dit keer ben ik de beste. Joepie!

Zondag 24 juli, rustdag (2) Horta
Na het ontbijt trekken de mannen weer hun schilderstenue aan. Steeds komt er weer een laagje op en een beetje verfijning erbij. We hebben gekozen voor toch nog een paar schaduwlijntjes, om het wat duidelijker te maken. Verder doen we vandaag allemaal niet veel. Gister hebben we al genoeg gedaan. Ik vraag Jan om de hangmat op te hangen. Voor het eerst gebruiken we ‘m en hij is geweldig. Ik neem plaats met m’n nieuwe boek. Een hele dikke. En ik lig heerlijk. Ik volg af en toe de flottieljegangers op de kade. Elke dag zijn er weer mensen in de weer met muurschilderingen. Kwasten, verf en sjablonen worden gedeeld en uitgedeeld. Af en toe dommel ik een beetje weg. Dit is echt een topvakantiegevoel.

Jan gaat ’s middags alvast aan de slag met de voorbereidingen voor de potluck. Die is vanavond om 20.00 uur op de kade. Een potluck is een gezamenlijke maaltijd waarbij alle boten een maaltijd kookt. De gerechten worden dan allemaal bij elkaar gezet en iedereen kan dan van vanalles eten, snoepen en proeven. We gaan nu al zes jaar mee met OceanPeople en het is inmiddels traditie. Wij maken altijd hetzelfde gerecht. Nou ja, wij. Jan dan. Ik bemoei me er niet mee. Jan maakt twee ‘gerechten’. Een luxe snack, iets wat wij K3 noemen: komkommer gevuld met krab met een toefje kaviaar. Altijd een succesnummer. En pizza. Gewoon van de supermarkt. Dit keer zijn er niet echt veel kinderen bij, maar normaal doet dit het vooral erg goed bij de kids.

Vandaag is Ellen jarig en we gaan om 18.00 uur op de borrel op de Beaujoli. We nemen cadeautjes mee. Altijd leuk als je jarig bent om verrast te worden. En El is verrast met onze presentjes. We drinken en kletsen in de kuip. Dan is het ineens weer zowat 20.00 uur. De eerste mensen verzamelen zich alweer op de kade. Jan doet de laatste handelingen en we gaan met een tas met borden, bestek, glazen, servetten en drank de kade op. De K3 snacks vliegen weer weg. Zoals altijd krijgt Jan veel lof voor zijn creatie. Evenals onze pizza. De pubers in het flottielje snacken ze zo weg.

Voor daddy en mutti is dit een nieuw fenomeen. Ze genieten volop en kletsen met allerlei flottieljegangers. Dit onderdeel (steigertijgeren) van het zeilen hebben ze perfect onder de knie. Knap want ook hiervoor heb je toch zeebenen nodig! Ik maak me wel een beetje zorgen over de combinatie van veel alcohol en het afstappen van de kade op de boten… Maar iedereen komt zonder kleerscheuren weer thuis. Daar nemen we er nog eentje, om het af te leren. Daddy ligt dit keer het eerste op bed. Overdwars!

Maandag 25 juli, rustdag (3) Horta
Pa haalt een broodje en maakt weer eens scrambled eggs met spek. Heerlijk. Daar waren we wel aan toe na z’n zwaar avondje alcohol nuttigen. Moeders ruimt de boel op en ik ga in m’n eentje boodschappen doen, want ik wil ook een cadeautje voor m’n moedertje kopen bij Peter’s Café Sport. Ik koop een mooi Peter’s truitje voor d’r.

Het is bergop naar de supermarkt . De luchtvochtigheid is erg hoog, dus het is weer zweten geblazen. Als ik in de supermercado aan ben geland ga ik eerst naar de koelafdeling. Even bijtrekken. Ik haal nog wat lekkere dingetjes voor de lunch en ananassap. Als ik klaar ben en de super uitkom, vallen er net een paar druppels. Eigenlijk heb ik ook weer net teveel aangeschaft om zelf te sjouwen. Dan maar toch weer met de taxi terug naar de boot. De chauffeur houdt zich van de domme als hij twee euro meer vraagt dan de vorige chauffeur van de week. ‘Me no speakie Inglese…’. Geen fooi voor hem dus.

De mannen zijn intussen druk op de boot. Daddy heeft als dagelijkse klus: tanks vullen met water. Jan kijkt of er al nieuws is van het werkfront. Hij moet voor onze oversteek nog een rapportje schrijven.
Na de klussen is het tijd voor het afmaken van onze muurschildering. Ook andere flottieljegangers zijn bezig met verven. Vandaag leggen de mannen de laatste hand eraan. De namen van alle bemanningsleden staan op de kade inclusief onze de datum van aankomst (wat tevens onze vijfde trouwdag was). Dat vonden we wel zo symbolisch.

’s Middags lopen we naar Peter’s. Daar doen we een drankje en Jan en ik scoren een nieuwe hengel. Met lijnteller. Eentje die bijna zo goed is als onze oude, die gestolen is in Portugal. We gaan straks gewoon weer voor de tonijnen!
We lopen terug naar de boot en stoppen nog even bij de plaatselijke VVV en vragen hoe we het beste het eiland kunnen verkennen. Randvoorwaarde die ik heb gesteld is dat ik niet zelf wil rijden. De vriendelijke meneer bij de Tourist Office vertelt dat we dan het beste een taxi kunnen nemen. Die maakt een mooie tocht met alle highlights in een uurtje of drie. Met een Engels sprekende chauffeur, die ook nog een en ander vertelt over het eiland. De route spreekt ons aan en we spreken meteen af voor morgenochtend vroeg.

Terug op de boot doen we nog even rustig aan, voordat we gaan platen en Mexican Trainen. We redden maar een half potje. Het is te laat en de luiken vallen dicht…..

Dinsdag 26 juli, rustdag (4) Horta
De wekker gaat om 8 uur. We staan bijtijds op want de taxichauffeur om ons rond het eiland te tuffen staat namelijk om 10 uur hier verderop bij een tentje voor ons klaar. Moeders haalt dit keer het brood. De boel staat even op z’n kop. Daddy en mutti gaan vandaag van boord en hier in een mooi hotel met zwembad. Ze hebben de reistassen gister alvast ingepakt. Ik haal hun bed af, we luchten de boel en een eerste wasje draait alweer. Kan het mooi drogen tijdens onze afwezigheid, zodat ik vanmiddag de kajuit weer klaar kan maken voor Michael. Hij komt morgenavond weer gezellig bij ons aan boord.

Met onze taxichauffeur rijden we met de klok mee over het eiland. Hier net buiten Horta is de eerste stop. Een mooi uitzichtpunt bij een krater die nu verborgen ligt in zee. Je hebt er een schitterend zicht op de haven, de stad met z’n oud- en nieuwbouw en het strandje bij de baai van Porto Pim. Er is een kapelletje dat alleen wordt gebruikt bij een jaarlijkse processie. Hij wordt opgeknapt, maar we kunnen niet binnen kijken. Hierna vertrekken we richting Castelo Branco. Een dorp dat geen wit kasteel heeft, maar zo wordt genoemd omdat er een berg voor de kust ligt die zo heet. Op die berg ontbreekt ook een wit kasteel. We missen de logica…..

Onze Portugese chauffeur Louis vertelt in perfect Engels onderweg steeds de ‘weetjes’. Waarom er huizen staan die verlaten zijn (omdat na de uitbarsting van de vulkaan er veel bewoners zijn geëmigreerd naar Amerika) en waarom er zoveel mooie nieuwe huizen staan (omdat er een speciaal potje is van de Europese Unie die wil dat er goed gefundeerde huizen worden gebouwd die tegen de dagelijkse micro-aardbevingen kunnen). We horen nog veel meer. Hoe de Japanse ceders heten die soms in bossen bij elkaar staan. Ook laat hij ons de mooiste plekjes zien. In vier uur toeren we de belangrijkste en mooiste plekjes af. Naar Varadouro, met z’n natuurlijke zwembad tussen de rotsen. We stoppen bij een handwerkmuseum (knappe geduldwerkjes, maar niets voor ons) en het Ponta dos Capelinhos, waar we Milly en Johan weer eens tegenkomen. Daar bezoeken we de vuurtoren met z’n 128 traptreden en hebben we een schitterend zicht op de vulkaan en zien we de gevolgen van de uitbarsting van de vulkaan in 1957 die het landschap in een soort surrealistisch maanlandschap heeft veranderd.
Uiteindelijk rijden we via lokale wegen – wegen waar wij zelf niet zouden komen – hobbelend door een schitterend landschap met blauwe hortensia’s. Rijen vol met metershoge hortensia’s decoreren het landschap en verdelen de landbouwakkers en heuvels van de boeren. Ook de weg wordt kilometerslang afgeschermd met een muur van hortensia’s. En zo komen we via veel ‘ooohh’, ‘aaaahh’ en ‘wat mooi hè’ terecht op het hoogste punt van dit eiland: bij de Caldeira. Een enorme krater met een diameter van zo’n 2 kilometer. Een bizar gezicht. Helemaal groen. Je kunt de vulkaan rondom lopen. Met de nadruk op ‘kunt’. Wij doen het namelijk niet. Wel nemen we nog wat foto’s in een soort kapelletje daar boven. Maar als m’n ouders daarin staan lijkt het net het vierwindstrekenhuisje van Vrouw Mikmak. Als de oudjes er dan ook nog eens als weermannetje en weervrouwtje in gaan staan, krijgen we zwaar de slappe lach. Jan zegt: ‘Als mutti buiten staat is het k..weer en als daddy buiten staat is het kl..eweer’. We kwamen niet meer bij van het lachen….

Op de terugweg maken we nog één stop. Bij een mirodouro bij een beeld van Maria. We hebben er een heel mooi zicht op Horta en de haven. De verwarring is compleet als Jan dingen ziet bij het beeld, die daddy niet ziet. ‘Zie je nou echt niet die slang, Hans?’. Jan begint bijna aan zichzelf te twijfelen…. Wie is er nou gek? Jan of daddy?
In de haven stoppen we bij onze boot. Daar gaan de koffers achterin de taxi en rijden m’n ouders met Louis richting hun hotel. Wij hangen snel de was uit de wasmachine op en lopen naar Peter’s Sport Café. Daar hebben we een late lunch met z’n vieren. Het is even wachten op onze bestelling, maar het smaakt prima.

Na het eten nemen we afscheid voor vandaag. Wij gaan aan de slag op de boot. Er moet nog best het een en ander gebeuren voordat we zaterdag aan onze grote overtocht van 12 dagen naar Engeland kunnen gaan maken. Ik maak de kajuit voor Michael klaar en Jan gaat aan de slag voor z’n werk. Hij moet nog het een en ander doen.
We eten samen, updaten alvast de foto’s voor het weblog en gaan niet te laat naar bed.

Woensdag 27 juli, rustdag (5) Horta
Jan mist daddy en mutti. Hij krijgt een crackertje en plakje ontbijtkoek (nog steeds uit Holland) als ontbijt. Geen verse broodjes vandaag, want ik wil meteen aan de slag. Michael komt vanavond aan en ik wil mijn bed verschonen, alle vuile was wassen, de boot van binnen soppen, de vloeren dweilen en de voorraden aanvullen. Ook Jan is druk met de voorbereidingen voor de grote tocht. Hij ververst de olie in de motor, controleert de impeller en vervangt de olie- en brandstoffilters. Ook kijken we nog even of we nog last hebben van diesellekkage. Maar gelukkig is dat dus verleden tijd. Gelukkig maar. Wel wilde Jan vandaag nog een extra jerrycan diesel in de dieseltank aanvullen. Van de week bij het tankstation ging het schuimen en de meter gaf aan dat er nog wat bij kon. Na zo’n 10 liter gaat het mis. De tank loopt over. Blijkbaar was ie dan toch best vol. Als we onder het bed een controle uitvoeren, zien we dat de tank uit z’n verband is. Hij is opgebold. Dit verklaart dan ook dat de dieseltankmeter niet meer werkt. De flotter snapt niets meer van de verhoudingen doordat ie scheef staat.

Het is al middag als we even de tijd nemen voor een broodje. We gaan meteen weer door met onze klussen. We hebben een lijst met wat we allemaal nog willen doen voor ons vertrek zaterdag. En daar komt gedurende de dag steeds meer bij, dan eraf gaat.

Daddy en mutti zijn vandaag met z’n tweeën op de stap. Ze zijn met de boot naar Pico. Het eiland hier aan de overkant. Daar hebben ze een taxi geboekt en krijgen ze een toer rond het eiland en komen ze zelfs tot een grote hoogte op de vulkaan de Pico. Tot het station waar vandaar wandelaars de top beklimmen. Vandaag zijn een aantal bikkels uit het flottielje naar de top op weg. Zelfs Jules en Sivy doen mee aan het adventure op de vulkaan. Wel leuk dat de Pico vandaag niet in de wolken ligt.
Daddy en mutti bezoeken ook nog een kaasfabriek en een walvismuseum. Met alle foto’s en een lekker kaasje komen ze eind van de dag weer bij ons aan boord. Dan is ook Michael net aangekomen. Hij komt met de taxi aanrijden, samen met Ben van Ostade. Een van de twee Belgische opstappers van de Beaujoli en een oude bekende van ons (en een trouwe fan van ons weblog). Het is meteen weer hartelijk. Michael ziet er weer wat witjes uit (van dat vervelende Hollandse weer en het harde werken), dus we voeden ‘m met een snack en een drankje. Even bijtrekken, want om 20.30 uur hebben we een tafeltje gereserveerd in een restaurant hier in de burcht.

Het eten is er voortreffelijk en de wijn, van de Azoren, smaakt ook prima. De bediening is heel hartelijk, maar wat minder qua planning. De voorgerechten krijgen we niet allemaal op tijd en op onze drankjes letten ze al helemaal niet. Michael neemt het heft in eigen hand. Hij loopt steeds naar de plek waar onze flessen staan (water, witte en rode wijn) en schenkt ons steeds bij als we ‘droogstaan’. Het blijft wennen dat Portugees. Als ik naar het toilet ga en de deur open, sta ik niet op het meisjestoilet maar in het kantoor van de Hotelmanager. Uh, sorry!

Na het eten nemen we afscheid. Daddy en mutti gaan naar het hotel terug en wij lopen naar haven. Onderweg komen we de bemanningen van de Bull, Fortuna, Katharos en Triple Seven tegen. We krijgen nog een drankje, kletsen wat en lopen daarna terug. Michael gaat buiten in de kuip liggen. Zo heet heeft hij het. En zo gaan we de nacht in.

Donderdag 28 juli, rustdag (6) Horta
We slapen uit. Om half tien komen we er pas uit. Een latertje. Michael is al wakker en heeft meteen z’n managementkwaliteiten laten gelden. Er zijn broodjes en die heeft Ben voor hem gehaald. Wat een lieverd. Als ook Jan boven water is, gaan we ontbijten. En na het eten en de afwas komen daddy en mutti al aanlopen. Vandaag is hun dag van vertrek. Ze worden vanmiddag om iets voor zessen gehaald bij hun hotel door Louis. Onze taxichauffeur van twee dagen terug. Hij brengt ze naar het vliegveld, hier een kwartier verderop.

Eerst drinken we met z’n allen koffie. Beetje chillen in de kuip. Net of we nooit wat anders doen. Dan ga ik met mutti boodschappen doen. Weer beklimmen we de berg. Het is vandaag bewolkt, maar het is er niet minder warm door. Het zweet loopt over onze ruggetjes. In supermarkt haal ik boodschappen voor vandaag en morgen en ik kijk tegelijk hoe het assortiment is. Voor onze aankopen voor de grote reis. Het blijkt dat er al een hoop dingen niet verkrijgbaar zijn. Helaas. Morgen ga ik dus terug. Maar dan met Michael. Dan gaan we ook zware dingen halen. Zoals liters drinkwater. De boodschappen sjouwen we niet terug. We pakken gewoon een taxi.

Na het uitpakken van de boodschappen doen we een frisje op de boot. Dan maak ik een snacklunch met lekkere kaasjes, paté, brood en toast. Wijntje erbij…. En dan is het tijd voor afscheid. Daddy en mutti gaan terug naar het hotel. Even is het moeilijk, maar we weten dat we elkaar altijd op elk gewenst moment kunnen bellen….

Ik loop nog even met m’n ouders mee en zwaai ze uit. Daarna loop ik een andere kant op. Even nog naar een andere supermarkt, kijken hoe het daar met het assortiment is gesteld. Nou, kort gezegd: slecht dus. Ook is het kleine marktje superduur. Voorbeeldje: potje kappertjes: € 2,96.

De mannen doen klussen van het lijstje. Diesel bijvullen in een jerrycan, het toilet krijgt een nieuwe terugslagklep, de genaker wordt alvast gehesen, de hangmat en windvanger worden opgeborgen, de oude lekkages gecontroleerd en opgelost. Het is allemaal niet niks als je het zo hoort. Ze zijn fors aan de arbeid geweest. En dan te bedenken dat het eigenlijk te warm is om te werken vandaag. ‘Afzien’ noemt Jan het.

De rest van de middag ben ik bezig met bakken van vlees (om in te vriezen) en ik bemoei me alvast met de voorbereidingen voor het platen vanavond. De vaste lezers weten het al. Dus, garnalen pellen en groenten snijden. Voor het eten komt Ben nog even langs voor een drankje. En dan komt ook Juan aan met de taxi en Sjef, de opstapper van Wim (en ook een oude bekende voor ons, hij is een oude opstapper van de Kendix). Het is gezellig. Morgen vertrekken ook weer wat mensen (vooral dames).

Michael weet nu ook wat platen is (‘Oh, gewoon gourmetten dus’). Ik word vandaag verwend. De mannen doen de afwas. Ik ga aan het weblog. Vandaag meer weer eens updaten, want… voor dat je het weet zitten we op de oceaan en doen we steeds weer een kort bericht onderweg via de satelliet (zo om de twee dagen verwachten we). Beetje jammer vanavond is alleen de regen. Dit weer kennen we niet en we verdenken Michael ervan dat hij dit weer heeft meegenomen uit Nederland. We checken het even op internet, maar wat blijkt. Ook in Nederland regent het pijpenstelen. Denk je, regen. Dat is lekker. Dan koel het even af. Maar nee, niets is minder waar. Het is nog steeds benauwd en keiwarm binnen in de boot. Een airco zou wel lekker zijn. De mannen zitten/ liggen buiten in de regen onder de bimini. Totdat het laat genoeg is om naar bed te gaan. Nog maar twee nachtjes en dan vertrekken we weer. Gaan we de oceaan weer op.

Vrijdag 29 juli 2011, rustdag (7) Horta
Het heeft de hele nacht geregend en het was snikheet. De mannen zeiden dat er met regen geen muggen zouden zijn en wilde het gaasje voor de kajuitingang niet ophangen. Ik ben daar het slachtoffer van geworden, want ik ben hartstikke gestoken. En Jan blijkt ook een muggenbult te hebben. Zo begin ik even de dag. Met klagen. De weersvoorspelling is dat het vandaag tot een uur of drie blijft regenen. Michael wil dat we toch buiten ontbijten. ‘Stoer toch’, zegt ie. Dus daar zitten we dan, onder de bimini. Helaas zit ik aan de kant waar de meeste druppels vallen. Het is wel oké, anders zouden we te lang blijven zitten denk ik. We ruimen de boel op, de watertanks worden weer (tussen de buien door) bijgevuld. Er draaien nog wat laatste wasjes, die we vervolgens binnen moeten ophangen om te drogen.

Ik ga met Michael naar het havenkantoor om onze crewwissel door te geven. Helaas accepteren ze geen kopie van z’n paspoort, dus moeten we op een later moment nog een keer langs. Dan gaan we naar Peter’s, want Michael moet natuurlijk ook nog even een shirtje scoren. We besluiten samen ook hetzelfde shirt als Jan te nemen, zodat we vanavond bij de groepsfoto voor de deur bij Peter’s als ‘crew’ duidelijk zichtbaar zijn. Ook zoekt Michael een mooie souvenir uit voor Antoinette. Daarna klimmen we richting de supermarkt.

Aldaar komen we Paul en Yvonne met de kids, Jaap en Marjolein en Eliane en Huibert tegen. Ook zij zijn ook bezig met hun inkopen voor de grote tocht. Ik ben wel blij om met een supermarktman op pad te zijn, want Michael kent de weg en snapt hoe je boodschappen moet doen. We kopen twaalf grote flessen met vijf liter water. We hebben er nog vier aan boord, dus dat moet voldoende zijn voor de komende tien tot twaalf dagen. Het assortiment in de super is beroerd. Geen gerookte zalm, geen droge worsten, geen komkommer, geen tomaat… Het is improviseren. Toch nog maar wat blikgroenten mee, anders krijgen we misschien scheurbuik!

We krijgen het toch voor elkaar om met anderhalve kar aan spullen weer buiten te staan. We gaan met een taxi terug en lopen in de regen alle tasjes van de ene boot over de andere boot naar binnen. Uitpakken maar. Ik zoek voor alles een logische en goede plek. En dat lukt nog aardig. Het lijkt of we dit keer zelfs meer ruimte over hebben dan de vorige tocht, die veel korter zou duren. Ik begin te twijfelen of we het wel goed hebben gedaan?!

Ik heb besloten toch maar alvast de koken voor morgen en maakt nog een ovenschotel met bloemkool (dat hadden ze weer wel hier). Ook maak ik voor het eerst in m’n leven zelf hamburgers. Ellen heeft een hamburgermaker gekregen voor haar verjaardag en die leen ik om ze een mooi model te geven. De burgertjes gaan het vriezertje in. Ik ben helemaal blij dat m’n moeder me heeft gewezen op de hersluitbare plastic diepvrieszakjes. Alles wat ik erin doe maak ik soort van vacuüm en plat. Daardoor kan ik ineens super veel kwijt in het kleine vriesvakje. Ondanks alle werkzaamheden heb ik ook nog even tijd om te kletsen met Marjolein en later ook met Ellen.

Het klustempo van de mannen gaat pas op z’n hoogste stand als het gestopt is met regenen. Ze maken super veel meters in korte tijd. De genaker wordt gehesen en geplakt (er zaten twee kleine scheurtjes in). De luiklekkage is opgelost. De bimini opgeborgen. De vlaggen zijn van de kraanlijn gehaald. De sluiting van de genaker is vernieuwd (was bijna versleten). Jan is de mast in geweest, en heeft een controle uitgevoerd. De buitenboordmotor is opgeruimd. De mannen hebben de hele klussenlijst afgewerkt. Ze werken door totdat het tijd is om ons op te frissen. Om 18.00 uur is het verzamelen voor Peter’s Café Sport.
Daar wordt weer een groepsfoto genomen en volgt het palaver. Yvonne neemt het woord en zegt dat we morgen om 12.00 uur UTC vertrekken. Vervolgens vertelt ze wat de weersverwachtingen zijn voor de komende dagen. Eerste dag een licht windje, maar nog niet goed bekend is uit welke richting hij gaat komen. Hij is variabel. En dan de dagen erna varieert het, alles tussen noord en west. We zullen het wel zien. Een trein met depressies komt voorbij, die trekken boven ons langs. Wij pakken daar de westenwind van mee. De luchtdruk in de depressies is niet heel laag, dus we verwachten geen harde wind. We zullen het straks pas zien wat het echt is.

Na het palaver drinken we een drankje en kletsen nog even. Dan is het tijd om aan tafel te gaan, Michael trakteert. Wim en Sjef zitten naast ons en we kletsen gezellig met de mannen. Het eten is heel lekker en goed, maar er gaat een en ander mist met ons hoofdgerecht. We besparen de details, want… ze hebben het goedgemaakt met ons. Dan lopen we terug en ik trakteer de mannen nog op een ijsje. Terug op de boot maken we ons klaar voor onze laatste nacht in Horta. Morgen vertrekken we en zitten we (zeker) de komende tien dagen op zee. Omgerekend in kilometers staan we voor een tocht van zo’n 2350 kilometer. Echt super lang.

We zijn er klaar voor. We willen weg. Morgen 12.00 trekken we het zeegat uit en zullen we om de paar dagen de website updaten vanaf de oceaan.