(vervolg/ avond) Dinsdag 2 augustus
Michael doet de eerste wacht, muziek op z’n oren en een spelletje op de telefoon. Zo gaat de tijd lekker snel. We vlinderen nog steeds en houden nog een knappe snelheid aan. Binnen proberen Jan en ik in de achterhut te slapen. We rollen in bed van de ene kant naar de andere kant. We krijgen er de slappe lach van, maar vallen uiteindelijk toch in slaap.

Woensdag 3 augustus (dag 5 op de oceaan)
Om 0.00 uur gaat mijn wacht in, maar Michael heeft me nog even wat langer laten liggen. Er was namelijk een groot Cargo-schip in de buurt en om dan je zeilvoering te veranderen (dat had Michael met Jan afgesproken) is niet handig. Als duidelijk is dat het Cargo-schip (John F.) op 1,5 mijl tussen ons en de Novatrix door gaat varen, kan ik het overnemen. Uiteindelijk is het ook niet nodig om de zeilvoering te veranderen.

Ik zet mezelf vast aan een lifeline want de boot scheurt door de golven met zo’n zeven knopen over de grond. Ik zie op de windmeter de wind steeds meer toenemen. De golven beuken tegen het schip. Gelukkig is het donker. Er is geen heldere lucht. Want de golven worden steeds hoger. Ik hoef ze niet te zien. Heel soms is het ineens helder en zie ik eventjes wat sterren. Maar gelukkig heb ik geen last geen nattigheid. Als ik Jan heb gewekt voor de volgende wacht zit ook hij zijn uurtjes nog droog.

Michael heeft helaas weer pech. Hij krijgt in zijn wacht weer een bui over zich heen. Als wij bovendeks willen komen, stuurt hij ons weg. ‘Zorgen jullie maar voor het ontbijt, ik ben al nat. Laat mij maar zitten’. Er komt een bui en daarin zitten flinke windvlagen tot wel 40 knopen. Daardoor loopt de boot uit z’n roer en wordt ineens helemaal schuingedrukt. Het ganboord komt zelfs onder water en de tie-wraps van ons windzeiltje aan stuurboordzijde breken af. Het water komt zelfs zo hoog dat het over het de stuurstand en langs kompas loopt. Jan snelt in z’n onderbroek naar buiten en samen brengen de mannen de boot weer in een stabiele koers. Pfff. Iedereen was meteen goed wakker.

De dag is een beetje saai en grauw. We zien nog wel even een paar dolfijnen naast de boot. We roepen Michael, die op z’n nieuwe vaste plek ligt (op de bank binnen). Als hij net buiten komt kijken, zijn ze alweer vertrokken. Er wordt veel geslapen overdag.
’s Middags eten we warm (pasta) om ’s avonds niet met een volle buik in te bed te liggen.

Op de marifoon hebben we ook vandaag weer via de Bull en de Aurora een lijntje naar de rest van het flottielje achter ons. En ook met de Novatrix, die voor ons ligt, hebben we regelmatig een kletspraatje. Gezellig. Toch fijn om niet in je eentje op de oceaan rond te varen. De mannen maken er zelfs een sport van om de Novatrix in te halen. Zo hebben ze een richtpunt om op te varen. Dat wordt nog lastig, omdat ze 9 mijl voor ons liggen.

We varen weer als ‘melkmeisje’, met windkracht zes in de rug. De mannen zitten binnen en ik buiten. Ik let op. En dan begin ik naar binnen te roepen. ‘We lopen 8. We lopen 9. We lopen 10….. Shit we lopen 12,9 knopen’. Wat een hoge golven waar we vanaf surfen. De mannen vliegen naar buiten om de zeilen te reven. Het is inmiddels windkracht 7. We gaan veel te hard. Bizarre snelheden. Leuk, maar als de boot tijdens zo’n surf uit z’n roer loopt komt er weer veel water over en vliegen de pannen uit de kast. Minder zeil dus.

Jan haalt een paar keer per dag via de satelliet de weerberichten op. Geweldig hoe het systeem werkt. Zo snel. Geweldig Vizada!! Voordat we de wacht ingaan laat Jan Michael en mij de laatste voorspellingen zien. Zoals het er nu uitziet, krijgen we heel heftig weer op zondag, net als we Engeland aanlopen. Een diepe depressie boven Ierland zal veel wind, buien en hoge golven in het kanaal en de bovenkant van Biskaje veroorzaken. Morgen zullen we de nieuwe weersberichten bekijken en dan beslissen of we afbuigen naar La Coruña. Een lastige beslissing, want dat zou betekenen dat we het flottielje verlaten. Met het dilemma in ons hoofd, gaan we naar bed. Slapen lukt dan ook wat lastiger dan anders.

Michael heeft de wacht van 21.00 tot 0.00 uur. Weer krijgt Michael regen over zich heen. Wat is dat toch? Wat een pech, drie uur lang regen, regen en nog eens regen. Daarom heeft Jan Michael een half uurtje eerder afgelost. Michael is door en door nat en koud. Hij is blij dat hij z’n zeilpak heeft meegenomen op deze ‘tropische tocht’.

Donderdag 4 augustus (dag 6 op de oceaan)

Uiteindelijk is Jan toch aan de hondewacht geraakt. Iets wat schippers eigenlijk nooit doen en overlaten aan het lagere kader. Tijdens Jans wacht gaat de wind draaien. De boot ligt rustig. We konden over één boeg met de zeilen.

Ik neem mijn plek (dit keer iets over drie uur) en kijk even wie er wacht heeft op de Novatrix. Gezellig. Marjolein heeft tegelijk wacht. We kletsen even over de wind, die toch weer heftig is, en over ditjes en datjes. Dan zet ik weer een muziekje op m’n oren en speel nog een potje of dertien sudoku op m’n telefoon. Het wordt dan alweer licht. Michael moet het overnemen, maar hij ligt nog zo lekker te tukken, dat ik ‘m wat langer laat liggen.

Michael krijgt weer wat regen over zich heen, maar als wij na negen uur buiten komen, is z’n pak bijna weer droog. Dit keer heeft Michael Jan en mij wat langer laten liggen. Wat zijn we lief voor elkaar!

Het is best grappig. Net wakker, net het ontbijt achter onze kiezen en we praten alweer over wat we doen met het eten vandaag. De tonijn die we eerder hebben gevangen ligt nog in de koeling. We ruiken eraan. Het zou nog kunnen, maar ik heb lieve een verse. Dus, vis overboord en hengel uit. Maar ook vandaag gaan we hartstikke hard. Die vissen kunnen ons paarse inktvisje gewoon niet bijhouden.

Rond tien uur vanmorgen krijgen we bericht via de satelliet van de Shaula. Ook zij hebben nu gezien dat het weerbeeld voor het komend weekend niet gunstig is. Het flottielje krijgt de ‘opdracht’ om af te buigen naar La Coruña. Precies wat wij gisteravond al met elkaar hadden besproken. Wij hadden al gezien dat dat de enige veilige optie is. Op de marifoon en via de satelliettelefoon worden de laatste berichten besproken.

We horen ook pechgevallen. Marjolein heeft een flinke smak gemaakt. Ze is met d’r schouder op een lier gevallen en bont en blauw. De Fortuna heeft motorproblemen. Het hele bedieningspaneel is uitgevallen. Op de Triple Seven is de stuurautomaat kapotgegaan. Daar sturen Sjef en Wim nu ieder om het uur met de hand. Dat is loodzwaar. Zeker met deze wind en golven.

De mannen besluiten dat als we wat minder wind hebben, dat de genaker er wel op kan. Samen gaan ze (zwaar aangelijnd) het voordek op. Ik hijs het zeil met de elektrische lier. Een makkie. Het zeil gaat uit en we scheuren lekker door de golven. Meteen is het veel stabieler aan boord.

Als Jan binnen bezig is met het koken (we eten broodje pita met een hamburger) en Michael slaapt. Roep ik naar binnen ‘Hé, Jan. We zijn nog nooit zo hard gegaan met de genaker. Moet je kijken die golven achter ons’. Met niet minder dan 8 knopen surfen we over de golven. Dan is het tijd om de genaker weg te halen. De wind neemt weer toe.

Vrijdag 5 augustus (dag 6 op de oceaan)
We zitten al in een goed ritme, met onze wachten. Ieder doet z’n aandeel. De nacht was weer nat en donker. Er was geen wind. Er is nu wel een klein maantje, maar die zit verstopt achter de wolken. We motoren, dus er is wel veel herrie. Maar het bootje ligt wel redelijk rustig, dus iedereen heeft lekker geslapen.

Vanmorgen werkt Michael (op de manier van Robin Williams in ‘Goodmorning Vietnam’) de bemanning van de drie andere boten. ‘Goede morgen Oceaan People, zijn jullie klaar voor een weerupdate?’. Iedereen is standby op kanaal 88. Daar geeft Jan een weerpraatje, want de laatse weerberichten zijn weer opgehaald via de satelliet. Novatrix Jaap noemt onze Jan ‘Jan Pelleboer’.

Het weer ziet er als volgt uit: vanmiddag en vannacht trekt er een kleine depressie over ons heen. We zullen dan een tijdje harde wind uit het zuid-westen hebben. Regen krijgen we ook. Morgen, voor dat we La Coruña aanlopen, wordt het rustiger. Met een zwakke wind uit het noord-westen. We maken ons op voor een pittig nachtje en we controleren nogmaals of alles goed zeevast staat. ‘Kom maar op oceaantje!’. Dat schreeuwen we zo af en toe naar de zee en de golven. ‘We kunnen je hebben’. De bemanning is nog steeds fris en fruitig (al wil je ons niet ruiken op dit moment). De sfeer aan boord is goed en we houden elkaar scherp.

Bijdrage van de Shaula:
Windkracht 6 en hoge deining midden op de oceaan, af en toe bijna een breker in de kuip. Jules en Sivy bouwen tenten, hebben een voor- èn achtertuin en alles is “vet cool”. Vandaag zijn het weer echte oceaankinderen! Groeten van de Shaula