Sarkozy in Port-Louis (hé dat rijmt!)

Zondag 8 mei. We staan vroeg op om straks op tijd alle festiviteiten rondom de herdenkingsbijeenkomst in Port-Louis mee te maken. Als ik naar de bakker loop lijkt het net of ik op de filmset van Le Gendarme de Port-Louis van Louis de Funès ben terecht gekomen. Het is stil op straat maar het wemelt van de agenten. Ik zie nog net een snelle boot met een aantal kikvorsmannen (navy seals) de haven uitvaren. Spannend. We hoorden vanmorgen ‘gerommel’ onder de boot en vonden dit al een raar geluid (grote vissen?). Dus wellicht toch een Special Forces mannetje die ons schip controleerde? Als ik een foto neem van een groepje agenten krijg ik op m’n donder. Wat ik aan het doen ben? Ik doe blond en net alsof ik ze niet begrijp. ‘No pictures today’ zo krijg ik te verstaan.

Rond half elf lopen we richting de Citadel, de plek waar Sarkozy een krans zal leggen bij het monument ter herinnering aan 69 mensen uit de streek die in 1944 zijn gefusilleerd door de Duitsers. Zes van hen zijn nooit geïdentificeerd en liggen apart begraven. In deze baai waren in de oorlog verschillende Duitse bataljons gelegerd die zoveel verzet boden tegen de geallieerden dat Lorient pas negen maanden later is bevrijd dan de rest van de streek.

We hebben gehoord dat je alleen met een uitnodiging op het terrein bij de Citadel kan komen. Er zijn grote televisieschermen waarop belangstellenden een en ander van een afstandje kunnen volgen. Wij willen het toch proberen dichterbij te komen. Want, hoe vaak heb je in je leven de kans om Sarkozy in het echt te aanschouwen? Op TV zien we ‘m wel vaker. Het lukt! Na controle van de tassen en nadat wij zijn gefouilleerd mogen we doorlopen. Vlakbij het grote veld waar het gaat gebeuren vinden we een mooi plekje achter dranghekken. Dan is het wachten geblazen. In de tussentijd komen alle bobo’s, notabelen en overige genodigden (schoolkinderen) binnen. Er is een hoop reuring. We volgen alles. De gendarmes te voet, gendarmes op de motor, lijfwachten, militairen, matrozen, mariniers, veteranen, doedelzakspelers, het zangkoor, het hele circus. Ik denk dat we, niet overdreven, wel 40 verschillende soorten uniforms hebben gezien. Zo worden we de tijd totdat de grote kleine man arriveert geëntertaind.

Het is een bijzondere happening. Je voelt de spanning stijgen als hij per escorte aankomt. ‘Daar is ie’, gonst het in het publiek. We vinden het hele gebeuren erg indrukwekkend. Vooral de 21 kanonschoten vanaf een grote Marinekruiser die buiten aan de andere kant voor de Citadel op zee vaart. Sarkozy staat bovenop de Citadel en overziet het geheel. Daarna volgt een kranslegging, straaljagers, een oud vliegtuig, een (lange) toespraak van Sarkozy en het koor zingt de Marseillaise. Vanzelfsprekend zingen wij het volkslied, op onze manier, uit volle borst mee (tatadadatadataaadadaaah tadatadadadaaah). Na het officiële gedeelte loopt Sarkozy nog langs de menigte en schudt handjes met het publiek. Hij komt bijna onze kant op en … vertrekt weer. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Na het lange staan is het tijd voor een bakkie koffie bij ons aan boord. Later die middag lopen we terug naar de Citadel. We bezoeken het fort, bekijken de graven en de krans van de President de la Republique en het musée National de la Marine. Oftewel zoals Jan het noemt ‘een hoop oude klerenzooi opgevist uit zee’. Daarna drinken we nog een drankje op het strand. We eten gemakkelijk en eindigen deze dag met een filmpje op de bank. 

Tocht naar La Turballe

Vanmorgen, maandag 9 mei, merkten we dat de koelkast niet meer koelt. Bij nader inzien bedenken we ons dat de koeling eigenlijk al langer niet optimaal meer werkte. Maar goed dat is altijd achteraf. Jan belt met het Nautisch Kwartier. Mark is van de service en gaat kijken wat hij kan regelen voor ons. We wachten het af.

We vertrekken om 10 uur vanuit Port-Louis met bestemming La Turballe, zo’n 45 mijl verderop.

Hiervoor moeten we eerst ongeveer 20 mijl zuidwest om het schiereiland Prescu’Ile de Quiberon te ronden. Dan richting west en tussen de punt van het schiereiland en het eiland Houat door. De veilige doorgang daar is smal omdat er veel rotsen net onder het wateroppervlak liggen. De tocht begint goed met een lekker zeilwindje. We zeilen met vol tuig hoog aan de wind. Het is fijn een beetje druk in de zeilen het hebben wat er staat nog een oceaandeining van 3 meter (voor de fijnproevers 3m 8s). De forse deining is nog afkomstig van harde wind de afgelopen dagen veder op de Atlantic.

Met 7 knopen loopt de boot  mooi en het belooft een prima zeildag te worden. Dan komen er, onvoorzien, toch nog enkele forse buien over. In buien zit vaak wat extra wind en ook deze keer vormt geen uitzondering. De wind wordt vlagerig en schommelt tussen de 15 en 25 knopen. Met af en toe de grootschoot wat laten vieren zijn de vlagen nog prima op te vangen maar de wind draait ook wat en we moeten iets afvallen. Op zich geen probleem maar we komen wel steeds verder aan lagerwal. Omdat het hier snel ondieper wordt richting de kust neemt ook de golfhoogte snel toe. Je ziet in de verte de golven hoog opspatten tegen de rotsen. Samen met de hoge golven en de regen in het gezicht voelt het niet meer aan als het gemoedelijke zeiltochtje van enkel uren terug. Zonder overstag te gaan halen we echter de kardinale boei die het eindpunt vormt van de rotsen onder water. We draaien naar west en krijgen de wind zo ruim van achter. Het wordt rustiger aan boord en na circa 30 minuten zijn we door de doorgang en varen de Quiberonbaai binnen. De rotsen achter ons en het eiland Houat schermen ons nu af van de hoge deining. Als dan ook nog het zonnetje doorbreekt en aan stuurboord de witte zandstrandjes van Houat zichtbaar worden is het toch weer die fijne zeildag. Later valt de wind weg en we motoren gemoedelijk naar La Turballe.

In de Reeds staat dat er weinig ligplaatsen zijn voor bezoekers. Maar denken we, het is nog voorseizoen dus hoe druk kan het zijn? Nou, behoorlijk. Er is alleen nog plek aan een klein drijvend ponton waar links en rechts net één Beneteau Oceanis 43 kan aanmeren. Tussen ons en de steiger naar het vaste land ligt zo’n 5 meter water. We drinken een aankomstborrel en feliciteren elkaar met het bereiken van ons ‘verste punt ooit’. Het plan om de bijboot op te pompen om naar de kant te gaan voor (onder andere) boodschappen laten we al snel varen. Morgenochtend zullen we even aan de tanksteiger aanleggen om de havenmeester te betalen.

Met m’n vader en moeder, die samen met oom Peter en tante Elly met de camper aan het toeren langs de Franse kust, spreken we af elkaar donderdag in La Rochelle te ontmoeten. Morgen gaan we naar Île d’Yeu.

Tocht naar Île d’Yeu

Gepland was om, dinsdag 10 mei, vroeg te vertrekken. Maar, als we net aan de tanksteiger liggen, krijgen we een vervelend telefoontje van mijn vader. Mijn ouders zijn samen met oom Peter en tante Elly met de camper op reis en vlak in de buurt om ons te bezoeken. Thuis heeft  oom Jos (de jongste broer (56) van mijn moeder en tante El) een heel ernstig hartinfarct gehad. Hij is geopereerd, maar een groot deel van zijn hart is beschadigd. Gevreesd wordt voor hersenbeschadiging, vanwege zuurstoftekort. Hij wordt onderkoeld, ligt in coma en hij is er heel erg slecht aan toe. De komende 24 uur is kritiek. Van camper vakantiegevoel kan geen sprake meer zijn en de familie zal zo snel mogelijk terugreizen. Omdat we elkaar nog even willen zien en knuffelen komt de familie onze kant op. De camping waar zij staan is zo’n 20 kilometer verderop.

Het is dubbel. We zijn blij om elkaar te zien, maar we zijn ook verdrietig. Het is niet de manier waarop we elkaar hadden willen ontmoeten. We hebben koffie en broodjes gemaakt (iedereen is zonder ontbijt vertrokken) en we worden bijgepraat. Dan wordt er afscheid genomen en iets over elven zwaaien ze ons nog uit op het havenhoofd van La Turballe. De rest ben ik in gedachten verzonken en van slag. Gelukkig is er weinig wind en wordt het een rustige tocht.

Na aankomst op Île d’Yeu betalen we de havenmeester. Omdat het best nog aardig plaatweer is doen we nog even snel voor sluitingstijd inkopen bij de supermarkt. Het dorpje ziet er schattig uit. Veel leuke pandjes en winkeltjes. We eten heerlijk. Bij de slager hebben we entrecote gekocht en die is zo lekker dat de mannen nu al hebben gevraagd of we dit morgen weer willen kopen. Na het platen doen we binnen nog een half potje Mexican Train. Jan is degene die dit keer voor staat.

Rustdag Port Joinville op Île d’Yeu (1)

We staan bijtijds op. Vandaag willen we ons koelkastprobleem oplossen. Het bizarre is, we liggen hier tegenover Saint-Hilaire-de-Riez, de plaats waar de Bénéteaufabriek staat en waar onze boot ‘geboren’ is. Nautisch Kwartier geeft alleen aan dat daar vandaan alleen een complete nieuwe koelkast kan worden geleverd. Ze hebben daar geen onderdelen. Wel kunnen ze voor ons onderdelen bestellen bij de leverancier van de koelkast en we ontvangen een tekening via de email. We denken niet dat dit een snelle oplossing gaat brengen en dus gaat Jan op pad op zoek naar een reparateur hier op het eiland. Ik maak de boel weer schoon en doe de wasjes. Het is mooi weer, met een windje dat alles droogt als een speer buiten.

Vandaag denken we weer veel aan ome Jos en aan de familie.

Om drie uur komt de koelmonteur langs. Hij onderzoekt wat er mis is. Wat blijkt, er is een lek en alle koelgas is langzaam weggelopen. Goede nieuws is dus dat we weten wat er aan de hand is. En de monteur ‘peut faire la fuite’ (oftewel hij kan het fixen). Slechte nieuws is dat het lek op een plek zit waar de monteur niet bij kan. De hele koelkast moet dus uit het keukenblok worden gedemonteerd en dat is nog een hele toestand. Als de monteur het zelf doet kost het een halve dag en hij kan volgende week. Geen optie dus. We stellen voor dat we ‘m zelf eruit halen. Hij komt morgenochtend terug om de klus af te maken. Hij neemt afscheid met de woorden ‘bon courage’.

Jan gaat vervolgens met Adri samen aan het werk. Het voelt voor mij als ‘Help mijn man is klusser, part two’. Boot weer overhoop, gereedschap, schroeven, etcetera. Met een verschil: ik kijk nu in twee bouwvakkersdecolletés , in plaats van ééntje. Het is even puzzelen, maar een klein uur, wat bloed en een pleister later staat de koelkast middenin de boot. Nou de mannen hebben een borrel verdiend, alleen voor koude drankjes moeten ze naar hiernaast. Bij ons kun je alleen nog voor warme drank terecht.

Super lief, omdat het bij ons zo’n bende is nodigt Ellen ons uit om te platen op de Beaujoli. Dus daar genieten we weer van al het heerlijks. Na het platen zitten we swingend om de tafel voor een potje domino. Adri zorgt voor de muzikale omlijsting vanavond en het is een ware soulshow!

Rustdag Port Joinville op Île d’Yeu (2)

We hebben om negen uur afgesproken met de reparateur de frigidaire, dus zijn we vroeg uit de veren. Iets voor tienen komt onze vriendelijke monteur aanlopen. Hij kijkt naar de uitgebouwde koelkast en complimenteert ons met het gedane voorbereidende werk. Zijn plan is als volgt: lekkage verhelpen door het koelmiddel eruit te pompen en het lek te solderen. Klinkt simpel, maar bij het schoonschuren van de leiding ontdekt hij dat de lekkage op een overgang van koper naar aluminium zit en dat de aluminium leiding beschadigd is door elektrolytische putcorrosie. Gelukkig is dat nu we langer in Frankrijk zijn onze beheersing van de Franse taal zo goed geworden dat we het meeste wat hij zegt ook begrijpen. Maar goed, we zien dat er een hele rij gaatjes in de leiding zit. Solderen van het aluminium is geen optie met de overgang van koper naar aluminium op enkele centimeters afstand. Ook inkorten van de aluminium leiding is geen optie omdat de capillaire vloeistofleiding naar de verdamper in deze leiding zit (tikje technisch). Het is de hele koelunit vervangen of een reparatie met zogenaamde epoxy compound. Monsieur de mécanicien laat zien dat dit middel speciaal is voor de reparatie van aluminium leidingen. We kiezen voor het laatste. Vervangen kan altijd nog en iets nieuws ligt niet op de plank. De monteur gaat aan de slag en enkele uurtjes later draait de koelkast weer. We betalen en geven de monteur een ‘grande pointe’ (fooi). Zo blij zijn we dat we straks weer van koude drankjes kunnen genieten. Dan volgt het terug inbouwen. Dit keer gelukkig zonder bloedvergieten.

Het laatste nieuws vandaag van het thuisfront rondom de situatie van ome Jos is dat hij opnieuw zal worden geopereerd aan z’n hart vandaag. Blijkbaar is er nog een kransslagader die dichtzit. Hij is nog steeds in coma en we wachten in spanning de berichten af. We hopen op een wonder.

De middag brengt Jan door met Adri in diverse botenwinkels, later doen we nog wat boodschappen en ga ik weer garnalen pellen. Ik heb een persoonlijk record verbroken (ik doe nu een iets minder dan een half uur over het pellen en ontdarmen van 30 gamba’s). Het is zonnig en ’s avonds gaan we weer buiten platen. Dit keer bij ons en… met koude drankjes.

Na het eten nog een spelletje Mexican Train afmaken. Adri speelt uit, maar weet dan ook nog te winnen.