Vrijdag 17 juni 2011: rustdag (1) Carmariñas
Eind van de dag verkennen we Carmariñas. We lopen door het dorp en over een ietwat vervallen boulevard. Het is een beetje ‘shabby’. Je ziet echt dat men hier erg arm is. Er zijn wel restaurantjes, maar ze nodigen niet echt uit om er een hapje te eten. In ieder geval, voor ons niet. We doen boodschappen en omdat we door de wijnvoorraad heen zijn, komen we Spaanse wijn in de supermercado. We kopen één flesje rood en één flesje wit, om te proberen.
Wim ligt met zijn boot naast ons en hij is al heel de dag druk met een lekkage van z’n boiler. Hij is alleen en we nodigen hem uit om bij ons aan te schuiven. Hij kan daarna meteen weer door met de klus. Maar daar komt uiteindelijk niets van. We eten, we proeven de nieuwe Spaanse rode wijn. Hij wordt goedgekeurd. Na het eten doen we nog een bakkie. Likeurtje erbij. Nou, nog eentje dan. We zitten in de kuip en dan heb je altijd aanloop. Giselle (stagiair van OceanPeople en momenteel opstapper bij de Marieke) komt erbij en later komt Piet Hein (Contentezza) ook nog even meekletsen. Het wordt donker en de boiler van Wim ligt nog werkeloos op de steiger. Dat wordt niks meer. Zullen we dan maar de witte ook meteen proberen? Want als het iets is, dan kunnen we morgen nog een paar flesjes inslaan?! Goed idee. En zo zitten we buiten totdat het de flessen leeg zijn en wij tot op het bot koud. Dit keer maakt zelfs Jan een kruik klaar voor in bed, zo koud is hij!

Zaterdag 18 juni 2011: rustdag (2) Carmariñas
Vandaag hebben we nog een rustdag in Carmariñas. Ik haal brood en ga naar de markt. Heerlijk die prijzen hier. In Frankrijk betaalden we ons blauw (of moet ik zeggen, rood!). Alles was er hartstikke duur. Afrekenen is gewoon leuk. Op de markt haal ik paprika, courgette, vier uien en een aubergine en mag 2 euro betalen. Echt zwaar goedkoop. Nadat we ontbeten hebben gaan Jan en ik samen met de fietsen naar de supermercado. De wijn van gisteravond (rood èn wit) zijn goed gevallen dus daar slaan we meteen maar een aantal flessen elk van in. De fietstassen zitten weer vol als we terugrijden. Jan rijdt voor mij. Zo kan ik goed de tassen achterop de bagagedrager in de gaten houden.
Rond half drie hebben we afgesproken op de Fortuna. De boot van onze Belgische vrienden Rudy en Martine. Wat een schitterende boot is dat. Rudy is ‘schijnwerker’ en heeft allerlei handige dingen aan boord gemaakt. Dat geeft weer te denken en het brengt op ons op ideeën (klussen voor de winter).

’s Avonds na het eten komen Adri, Ellen en Wim Mexican Train spelen. We doen geen volledige pot. Wim is nieuwkomer en moet het nog leren (we spelen dus wat langzamer) en morgen moeten we bijtijds op. We maken het daarom niet te laat. Rond half twaalf verlaat het gezelschap onze boot. We spreken af op een later moment het potje af te maken. Tussenstand: Jan staat eerste plaats, dan Adri (2), Ellen (3), Wim (4). Ik ben weer hekkensluiter. Wie immer.

Zondag 19 juni 2011: tocht naar Portosin
Het palaver is om half negen, dus zijn we vroeg uit de veren. Er staat een tocht gepland van 45 mijl, zo’n 9 uur als we een gemiddelde van 5 knopen halen. De windverwachting is 10 knopen west en na Finisterre draaiend naar zuid. De werkelijke blijkt anders. Er staat iets meer wind zodat we met 15 tot 20 knopen over dek aan de wind naar ons doel gaan kruisen. Het begin is erg hobbelig. De oceaandeining gaat tegen de golven die door de wind worden veroorzaakt in. Toch loopt de boot lekker, al gaat het af en toe best wel schuin als de golven ons een zetje meegeven. Ik dacht het met een half pilletje af te kunnen vandaag, dus moet even gaan liggen. Ik voel me niet super. Maar verderop zee is het wat rustiger.

In het eerste OceanPeople marifoonrondje van vandaag (12.00 uur) horen we dat er alweer vis wordt gevangen. Dus ook wij gooien de hengel uit. We proberen het met verschillend aas, op verschillende dieptes en met verschillende hoeveelheden lijn. Maar niets helpt. Ze willen vandaag niet bijten bij ons. We hebben wel twee keer soort van beet. Ik haal de hengel binnen en zit met de vishaak vast in de vlag achterop. En als Jan de hengel terugzet in de standaard aan de reiling, gaat er ook iets mis en haakt de vishaak in z’n arm. Het valt gelukkig allemaal mee. Wel even schreeuwen, maar geen bloed.
Geen vis dus voor ons, maar bij Wim willen ze wel bijten (hoe doet ie het toch?). Ik meld maar alvast via de marifoon dat ik graag een visje van ‘m wil. Ik had zo gerekend op eigen gevangen vis dat ik geen boodschappen heb gedaan!

We ronden vandaag de Cabo Finisterre. Zonder twijfel de bekendste kaap van de Spaans Atlantische westkust. Finisterra betekent einde van de wereld in het Latijn. De kaap vormt de noordelijke begrenzing van de Costa de la Morte. Cabo Finisterre is een van de gevaarlijkste en verraderlijkste kusten ter wereld en tevens eindpunt van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Het is indrukwekkend. Wij zijn er met goede omstandigheden. Weinig wind, dus helaas moet vandaag voor het eerst op dit punt de motor aan. We komen rond achten aan in Portosin. Omdat we bijna alles gezeild hebben en ook gevist hebben, zijn we een van de laatste vijf boten die binnenkomen. De rest is al langer binnen.

Wim maakt de zero (kruising tussen tonijn en makreel) klaar. Hij verpakt de vis in folie, samen met lekkere kruiden, ui en tomaat. Dan gaat het ‘cadeautje’ op de Cobb (een soort BBQ). Ik maak er roerbakrijst met ratatouille groenten bij. En zo eten we weer heerlijk gezond. Als we net klaar zijn met eten komt Joost van de Contentezza met de code van het internet. Niet geheel onbelangrijk! Hij drinkt nog een glaasje mee en vraagt of wij bij hem nog aan boord wat komen nuttigen. Daar zeggen we geen nee tegen. De Contentezza is aan de buitenkant al een heel bijzondere boot (het lijkt een soort piratenschip) en die willen we graag van binnen bewonderen. Bijzonder dat is ze. Veel (onder)hout, kleine doorkijkjes en gangetjes met authentieke en rustieke accessoires. Samen met de bemanning van de Beluga en Triple Seven kletsen we gezellig aan de stamtafel. De Spaanse rioja vloeit rijkelijk. We slapen er heerlijk op.

Maandag 20 juni 2011: rustdag (1) Portosin
Vandaag staan we bijtijds op. We krijgen een broodje van Wim, dus dat scheelt weer een loopje naar de bakker. Jan gaat vandaag weer een dagje aan het werk en ik doe met ‘m mee. Ik ben druk met bedden verschonen en ook de binnenkant van de boot krijgt weer eens beurt. Vanmorgen is het eerst nog bewolkt en mistig. De wolken hangen om ons heen in de ria in de bergen. Een bijzonder gezicht. Het miezert nog een beetje, maar later op de dag schijnt het zonnetje en is het meteen bloedje heet. Het zweet druppelt dan meteen van je rug. Het regent goed nieuws in het flottielje. Afgelopen week zijn meerdere kinderen van flottieljegangers geslaagd voor hun examen (ook mijn nichtje Apiphany!!). Vandaag krijgt Ellen goed nieuws: Joris heeft zijn bachelor. Reden voor ons om even samen met Adri en Ellen een flesje Tattinger open te trekken en te toasten op dit goede nieuws. Een mooi intermezzo tijdens ons werk.

Nadat hij klaar is met z’n werk, kan hij door met repareren. Gister zijn twee dingen kapot gegaan. De gasveer in de bakskist (gelukkig nog te maken) en de sluiting van de achterreiling (met wat vindingrijkheid ook gemaakt). De wasmachine besluit niet meer te centrifugeren. Wat een ‘el trabajo’. Als we allebei klaar zijn met onze klussen is het alweer over zessen. Tijd om tranquilo te zijn. We vouwen de fietsen uit en gaan op pad. Eerst het dorp verkennen en we fietsen langs de Playa. Het is een mooi gezicht. Jan noemt het ongerept. Het is een prachtig. De zon maakt allemaal diamantjes op het water. De bergen zijn grote schaduwen op de achtergrond.
We besluiten meteen nog maar wat boodschappen in te slaan bij de supermarcado. Het is een fijne, ruim gesorteerde. Jan gaat op zoek naar pindakaas, maar… die vinden we niet. Als we vol beladen weer terug zijn in de haven is het alweer 8 uur en basten we van de honger. We hebben zo hard gewerkt, dat we vergeten zijn te lunchen. Dus ik ga meteen maar aan de kook.
Na het eten bellen we even met het thuisfront (Jan met Trudy en ik met Miekmans) en daarna kunnen we eindelijk even met de voetjes van de vloer. De temperatuur is nog heerlijk dus we zitten samen buiten in de kuip. Uit de wind. Met een schitterend uitzicht van de ondergaande zon tussen de bergen van de rias.
Morgen heeft Jan een dagje ‘vrij’. Ik ga morgenochtend namelijk samen met Marjolein van de Novatrix met de bus naar Santiago de Compostella. Ben benieuwd….