Dinsdag 21 juni 2011: rustdag (2) Portosin
Ik sta vroeg op want ik heb om half negen afgesproken met Marjolein van de Novatrix op de steiger. Jan kan lekker blijven liggen in ons bedje. Het is bewolkt en regenachtig weer. Het is even zoeken naar de bushalte. We hebben gehoord dat je moet zwaaien naar de buschauffeur, om ‘m te laten stoppen. Dat doen we dan ook gretig bij iedere bus. Maar, geen enkele stopt. Het zijn bussen die kinderen naar school vervoeren. Onze bus komt ruim drie kwartier te laat. We hebben dan al een uurtje buiten staan te wachten. In de tussentijd kletsen we erop los. We hebben een goede klik. De eerste busrit gaat naar Noya. Daar moeten we overstappen op de bus naar Santiago do Compostella. Ik vraag de buschauffeur (met hulp van het Google-vertaalprogramma op m’n iphone) waar we moeten uitstappen. Na een onduidelijk antwoord, blijven we toch nog maar zitten… We vragen ons af of we er misschien al voorbij zijn? Maar dan komt toch het busstation in zicht. Met de ‘tomtom’ op m’n telefoon vinden we de kathedraal. We beschouwen deze twee kilometer als onze pelgrimstocht. We lopen de kerk binnen en vinden het eigenlijk rustig en missen het goud waar anderen het over hebben gehad. Wat blijkt, we zijn aan de achterkant binnengekomen. We vonden het al raar. Maar goed, als we toch maar even omlopen zien we de façade van de kathedraal in al haar grootsheid. Erg indrukwekkend allemaal. Binnen is er een altaar met veel goud. De gangpaden zijn bezaaid met biechthokjes met oude geestelijken. Je kan in meerdere talen biechten. Ik heb niets op mijn kerfstok, dus laat ik de oude mannen links liggen. De kerk zit vol en overal liggen rugzakken van de pelgrims die de camino hebben afgelopen, gefietst of op de motor hebben afgelegd. Nadat we onze hand hebben gelegd op de mantel van Jacob, leggen wij onze pelgrimstocht in omgekeerde volgorde weer af. Op naar het busstation en terug naar de haven. Via sms-jes hebben we contact met onze mannen. Vanmiddag vertrekken diverse boten uit Portosin om te ankeren, iets verderop bij Muros. Jan heeft onze bijboot al klaargemaakt en zodra het weer wat beter is (de verwachting is eind van de middag) gaan wij ook die kant op.

Als we om half zeven een kleine vijf mijl richting Muros varen worden we getrakteerd op ‘welkomstdolfijnen’. Hele grote grijze die heel langzaam zwemmen naar onze boot. Het is weer gillen (whooaaww) en genieten. We proberen contact te maken door ze te roepen (Dolfijijijnuuuhhh) en te fluiten. Ze blijven lang bij ons.

De helft van het flottielje is in Portosin gebleven, de andere helft ligt hier in de baai. De ankeraars hebben een spontane steigerborrel ingelast en met de bijboot gaan we naar de Contentezza. Daar staat de muziek aan en de steigertijgers zingen uit volle borst mee. De avond wordt afgesloten met een polonaise, iets dat Spanjaarden niet gewend zijn. Ze keken een beetje raar naar de slinger op de steiger. Een dolle boel dus.
Als we net terug zijn op de boot, komen de dolfijnen weer langs. Kussens weer op de banken, Alde Gott en zacht muziekje erbij. Zo zitten we te genieten samen. Een paar keer schieten we vol. Wat is dit moment mooi. Eentje met een gouden randje. We willen dit voor altijd behouden. Samen op ons bootje, voor anker in een prachtige Spaans decor. Pas als het echt donker is en we beiden verkleumd van de kou, gaan we naar binnen, naar bed.

Woensdag 22 juni 2011: tocht naar Sanxenxo
Na het palaver om half negen op de marifoon, binden we de bijboot achter de boot en zijn we klaar om het anker op te halen. Als we de baai uitvaren zien we weer de grote dolfijnen. Het blijft indrukwekkend. Ze lijken wel mensen gewend. Zo langzaam zwemmen ze om ons heen. Ook tijdens de tocht zijn er weer dolfijnen. Kleintjes. Jan en ik gaan samen op de voorpunt zitten en genieten.

Het begin van de tocht kunnen we zeilen. Maar dat is van korte duur. Daarna is de wind op. Het peloton van boten dat voorop ligt, gaat op de motor in een rechte streep op het doel af. Wij wil de motor vandaag zo min mogelijk aan en zeilen zoveel mogelijk. We gaan niet hard. Op zich niet erg, want dat is beter voor het vissen. Helaas, we doen diverse pogingen, ook met verschillend aas, maar we vangen weer bot. Het is warm en we zitten in zwembroek en bikini. We blijven smeren met factor dertig, want je voelt de zon branden. Op de marifoon wordt gevraagd of alle vrouwen om 12.00 uur aan de marifoon willen komen. Er wordt een oproep gedaan voor een damesavond om dingen met elkaar te delen. Het lijkt me gezellig, maar wat nou precies de bedoeling is moet ik nog achterhalen.

Later in de middag kan de gennaker uit. Ook bij andere boten komen de gekleurde zeilen uit het vooronder. We maken foto’s van een zeilende Contentezza en Albacora met gennaker. Het is een mooi gezicht. Wij hebben de muziek hard aan op de buitenspeakers en dansen samen op het achterdek. We genieten van al het moois om ons heen.
Als we vlakbij de kust van Sanxenxo komen, zien we allemaal kleine zeiltjes. Er is blijkbaar een wedstrijd met optimisten en surfers en we komen midden in het wedstrijdveld terecht. Het doet ons denken aan die keer dat we hetzelfde hebben meegemaakt op de Solent tijdens Cowesweek. Maar toen waren de boten heel, heel erg veel groter.
Eerst moeten we aan een steiger, tezamen met de Aurora en Barrus, apart van het flottielje. Maar later als we verleggen, liggen we weer in de groep. Gezellig. Dit keer liggen we naast de mannen van de Corneel (Halberg Rassy 39). We doen snel een wasje in de machine en lopen naar de Beaujoli voor een borrel. De boot zit vol met flottieljegangers. Met de Bruintjes spreken af om vanavond weer eens met z’n viertjes op pad te gaan. Het is alweer een tijd geleden en we moeten nodig bijkletsen…

Samen met Adri en Ellen lopen we de boulevard af langs de Playa de Silgar. Het strand ligt vol met badgasten en er zijn zandsculpturen. We verkennen het stadje en kijken tegelijk uit naar een restaurantje om te eten. Hier kun je wel goed shoppen. Er zijn echt heel veel leuke winkels. We vinden uiteindelijk een leuk restaurant met uitzicht op de Playa de Panadeira. Helaas spreekt de ober geen Engels, dus het is lastig communiceren. Maar de rode wijn hier maakt een hoop goed. Lang leve de Rioja.

Donderdag 23 juni, rustdag Sanxenxo
Ik haal brood voor ons en voor de buurtjes. We ontbijten lekker buiten onder de bimini. Het is alweer heet. Jan doet het rustig aan vanmorgen. Hij is een beetje brak van gisteravond. Ik ga even navraag doen over de vrouwenavond. Moet ik nou een liedje schrijven? Dat is niet het geval. Er zijn een aantal dames die wat ervaringen willen uitwisselen. Omdat het ook over het loslaten van kinderen gaat, vraag ik me even af of ik er wel wat te zoeken hebt. De bedoeling is dat we na het eten rond 20.00 uur afspreken en dan zitting nemen (kussentje mee) in het park bij het strand. Dat is beter voor het ‘aarden’. Ik ben toch nieuwsgierig en ga het wel zien.

Als we tegen het middaguur naar het stadje willen, zijn (natuurlijk) de winkels dicht. Siesta-time. Op zich lekker goedkoop, windowshoppen, maar we stellen het nog even uit. We zijn uitgenodigd op de Novatrix. Ik heb het schip (Halberg Rassy 49) al van binnen mogen bewonderen en nu is Jan aan de beurt. Hij vindt het maar wat prachtig. Met zo’n schip ben je nooit klaar met klussen. Er is een heuse machinekamer en er zitten allerlei technische sneufjes op en aan. Jaap heeft zelfs een echt werkplaats met werkbank in de voorpunt. Je kunt het echt niet zo gek bedenken, of Jaap en Marjolein hebben het aan boord. Dat komt omdat de vorige eigenaar van alles twee aan boord had (als reserve) en daarnaast is het zo dat Jaap en Marjolein op de boot wonen. Ook de kat, een eigenwijs rood ding, is gewoon mee. Het is gezellig en ook de bemanning van de Juanita komt erbij.
Na een poos gaan we toch nog even naar het dorp. We kopen een broodje voor het platen vanavond. Om half zeven komt Wim en hij neemt verse gevangen vis mee. Hij heeft twee makrelen en een cero. Ze smaken super, ik geniet van vooral van de cero omdat ik daar een filet van krijg (zonder graten!).
Dan moet ik ineens opschieten, de damesavond begint. Jan biedt aan af te wassen en alles op te ruimen. De lieverd.
De mannen hebben ook een mannenavond. Die gaan naar de kroeg. Wij zitten in een kring in het gras en ‘delen’. Een gedicht. Een verhaal. Emoties. Ervaringen. Het kringetje af. Voor mij gesneden (coach)koek, maar op vakantie heb ik hier minder behoefte aan. Op vakantie ben ik meer van het ongeorganiseerd en ongedwongen delen. Even niet terugkijken, maar in het nu genieten. Tussen het delen door, schenk ik steeds mijn glaasje vol. Later op de Beaujoli maak ik mijn fles nog leeg. Iets waar ik de volgende dag spijt van ga krijgen….

Vrijdag 24 juni, tocht naar Baiona
Tijdens het palaver wordt aangegeven dat op weg naar Baiona er prima geankerd kan worden in
de baai Ensanada de Barra in de Ria de Vigo. We hebben geen haast en besluiten rond 12 uur pas te gaan varen. Dat geeft mij nog wat tijd om bij te trekken. Ik heb last van de wijn van gisteravond.Net die laatste had ik niet moeten doen. De mannen van de Corneel zorgen voor brood. We eten, leggen de bijboot op het voordek en vertrekken. Het is bloodyhot. Zo’n 35 graden. Echt wennen zo heet. Op blote voeten lopen op het dek is er niet bij. Je brandt gewoon je voeten.

Het tochtje, van maar 11 mijl, leggen we langzaam af. Beetje zeilen, beetje vissen, beetje zonnen.
Om drie uur komen we aan bij een prachtige baai en kiezen een mooie plek tussen de Beaujoli en Shaula. Daar is nog een gaatje en hier hebben we mooi uitzicht op het witte strand en een rotspartij. Het water is hier 20 graden, dus zwemtrap uit en zwemmen maar. Jan zegt: ‘Ga jij maar eerst’. Ik voel eerst met m’n tenen en vertrouw even de temperatuurmeter niet. Ik ben wel eens enthousiast het IJsselmeer ingedoken, toen zei Jan dat het water 19 graden was, maar…. de meter was toen stuk. Het was toen 14 graden. Toen lag ik wel even te happen naar lucht. Een hartverzakking kreeg ik.

Het is nog best even fris, maar al je eenmaal door bent gaat het wel. We doen voor de veiligheid een lijntje uit met een grote stootwil eraan. Mocht je wegdrijven kun je die altijd nog vastpakken. Het water is hier super helder en er is geen viezigheid. Waar we liggen is het zo’n 8 meter diep en we voelen geen stroming. Ik kijk nog even met de duikbril onder de boot. De schroef ziet er schoon uit! Als Jan eenmaal door is, slaat hij meteen door. Met een doekje poetst hij wat vieze plekken waar je normaal lastig bij kunt. Even later gaat hij zelfs met de bijboot rondom de boot met een sopje. Het moet niet gekker worden. Wat een energie. Dat wat Jan vandaag teveel heeft, heb ik te weinig. Voor het eerst deze vakantie en in drie maanden feesten denk ik ‘ik drink nooit meer’.

Op de marifoon meldt de een na de ander aan de flottieljeleiders Paul en Yvonne (Shaula) dat ze niet naar Baiona door willen varen. Iedereen wil hier blijven liggen. En waarom niet? Het weer is goed, er is geen wind, het anker ligt stevig. We liggen hier in onze eigen ansichtkaart. Dus ook wij blijven.

Jan gaat met de bijboot naar de Beaujoli en spreekt af om ’s avonds met elkaar op het strand te BBQ-en. Adri en Ellen hebben vlees en sauzen. Wij de BBQ, wijn, water en de taxiboot. En zo varen we rond 21 uur met onze bijboot, inclusief Comfort Seats en een tas vol spullen naar het strand. Jan doet nog twee ritjes naar de Beaujoli om de Bruintjes met hun spullen op te halen. Tot laat zitten we gezellig op het strand. Weer zo’n momentje met een gouden randje. En dat op de dag dat we nog precies 100 dagen vakantie hebben totdat we weer aan het werk gaan!

Zaterdag 25 juni 2011, tocht naar Baiona
We verlaten in de bloedhitte (weer 35 graden) onze ansichtkaart en zeilen richting Baiona. Het liefst hadden we hier nog een nachtje doorgebracht, maar we hebben echt boodschappen nodig en… we mogen Baiona ook niet missen. Het moet heel bijzonder zijn.
We zeilen en zoeken de schaduw onder de bimini. Zo’n 2,5 uur later lopen we Baiona aan. Het is een mooi gezicht. Blauwe lucht, flats en huizen tegen de bergen aan, een mega groot fort op de punt van het land en de masten van boten in de haven.
Jan verzorgt de boot aan de buitenkant en ik doe de binnenkant. Wel leuk op het strand eten, maar ik heb het idee dat overal in de boot nu zand te vinden is. Als ik klaar ben met zandruimen (en drijfnat van het zweten) besluit ik maar meteen door te gaan naar de super. Jan maakt mijn fietsje klaar omdat ik met de fietstassen meer mee kan slepen dan lopend.

We liggen aan een brede steiger en ik maak lekker snelheid op de fiets. Dan opeens maak ik een doodsmak. Ik word gelanceerd. Hoe is dit mogelijk. Jan zegt iedere keer: ‘Let op het grijze pieletje’. Een belangrijk onderdeel om te zorgen dat de vouwfiets tijdens het fietsen niet ineens inklapt! Ik ben geschrokken en controleer eerst de functie van mijn been. Ik heb veel pijn in mijn been, knie en arm. Ik weet nu al dat dit erg blauw gaat worden. Gelukkig geen bloed, wel wat schaafjes rond m’n knie. Dan zie ik dat een of andere domme Spanjool zijn elektriciteitssnoer zo’n tien centimeter boven de steiger heeft hangen. Ik ben daar met m’n trapper achter blijven hangen. De beste man moet het ontgelden. Ik ratel in het Nederlands tegen de Spanjaard dat dit niet bijster bijdehand is en dat hij z’n snoer anders moet leggen. Geloof dat ik ook nog Frans heb gesproken (‘Merde’).
Blij dat ik fiets (eindelijk wind) maak ik een ommetje. Ik fiets de heel boulevard af voordat ik naar de supermarkt ga. Het is daar geweldig. Op de eerste plaats: ze hebben airco. Verder is ie supergroot en… last but nog least: ze bezorgen aan de boot. Ik ga helemaal los en koop allerlei zware dingen en jawel een paar uur later komen een man en vrouw met mijn boodschappen aan de boot. Gekoeld en al. Geweldig. Daar worden we blij van.

Het echt heel heet. De zon komt onder de bimini door en met een grote fleecedeken proberen we de warmte buiten te houden. Ook komt voor het eerst onze windvanger uit de bakskist. Die zorgt in onze slaapkamer in de voorpunt voor een fris windje.
’s Avonds komen Adri en Ellen bij ons platen. Jan doet na het eten nog een rondje stadje met ze. IJsje eten. Ik was af en ruim de boel intussen weer op. Aan de kust aan de overkant van het water wordt een groots vuurwerk afgestoken. In m’n eentje kijk ik naar al dit moois. Klagen is iets wat we eigenlijk niet meer kennen en al tijden niet meer doen. Maar als we dan toch iets moeten noemen wat iets minder is hier: muggen. Voor het eerst hebben we twee muggen binnen….

Zondag 26 juni 2011, tocht naar Viana do Castelo
Ik ga ’s morgens met de fiets op pad op zoek naar brood. Ik moet best ver fietsen om een bakkertje te vinden die open is op zondag. Ik neem meteen maar voor nog drie andere boten brood mee, omdat ik verwacht dat er meer mensen zijn die geen brood hebben.
Na het ontbijt ruimen we de boel op (vouwfiets weer in de schuur, bijboot weer leeg en opgevouwen). We vertrekken als laatste van de steiger. Van de boten die al eerder zijn vertrokken hebben we over de marifoon al gehoord dat het mistig is vandaag. Als we uitvaren komen we iets van de kust af dan ook vrijwel direct in een dichte mist terecht. Er is echt weinig zicht. Soms minder dan honderd meter. Vandaag zijn de radars onze ogen. Er is veel contact vandaag over de marifoon. En met het ‘moederschip’ de Shaula. Iedereen kijkt uit voor elkaar. Ook zijn een paar boten zonder AIS-apparatuur en twee boten zonder radar. De boten die voorop varen melden als eerste de vispotjes die ze zien of vissersboten die ze ontdekken op de radar. Ze geven aan waar ze zitten en wij weten dan weer wat we nog kunnen verwachten.
We passeren de grens. We zijn in Portugal. Gek dat tijdsverschil. Ineens leven we één uur eerder! Ik haal de Spaanse gastenvlag uit het want en hijs de Portugese vlag. Even weer een momentje: we beseffen het niet altijd, maar we zijn gewoon met z’n tweetjes naar Portugal gevaren met onze eigen boot.

Als er wat meer wind komt, gaat de gennaker uit. Ik zit op de voorpunt op te letten en schreeuw naar achteren naar Jan wat er moet gebeuren. Het zicht is zo slecht dat die visboeitjes echt ineens opdoemen, dus dan moet je snel handelen. ‘Bakboord uit! NU!!’. Fijn, merk ik, om commando’s uit te delen. Johan van de Aurora heeft besloten om met z’n parasailer dwars door het flottielje te gaan zeilen. Als we net samen op de voorpunt bezig zijn, doemt hij ineens op uit de mist. Ik geef een gil en we rennen samen naar het stuurwiel. We kunnen nog op tijd uitwijken….

Hoe dichter we de kust naderen bij de aanloop van Viana do Castelo, verdwijnt steeds meer de mist. Totdat we weer volledig zicht hebben. We zien rechts zien een kust met strand en kitesurfers en links een grote berg met bovenop een kathedraal. Blijkbaar is in de haven geen plek voor de grote boten. Zij liggen aan een steiger net buiten de haven. De kleine boten, mogen wel naar binnen. Als wij aan komen varen, mogen wij ook doorvaren naar binnen. Blijkbaar ziet de havenmeester niet zo goed meer. Ineens horen wij bij de kleine boten…. Eenmaal binnen moeten we een pickupline oppakken en vastmaken aan de voorkant van de boot.

Het is heet heet heet. We liggen achter een muur, en er is geen wind. We laten de boot voor wat ie is en gaan samen een eindje lopen. Dorpje verkennen. Restaurantje zoeken voor vanavond. Viana heeft allerlei schattige kleine straatjes en heel veel winkels. Jan ziet al een zaakje waar hij graag wil neuzen morgen. Ik zie een kapper en een schoonheidspecialist. Denk er sterk aan om toch een risico te nemen…. Erg blij zijn we met de schoenenwinkel die buiten een fontein heeft. Met slippers en al houden we onze voeten om en om onder de koude kraan. Dat een mens daar zo van kan opknappen!

We lopen terug naar boot, douchen en kleden ons om en lopen naar de hoofdstraat. Daar ploffen we neer bij ‘Viana Mar’, een restaurantje waar we buiten kunnen eten. Ik haal Jan over om samen met mij een typisch Portugese visschotel met arroz (rijst) te eten. Dit gerecht kun je alleen bestellen voor 2 personen en ik wil dit graag proeven. Het is heerlijk. Zeeduivel, grote gamba’s en grote mosselen in een natte rijstschotel van (wat wij denken) het vocht van tomaten. Je proeft de versheid. Peterselie. Uitjes. Knoflook. De bediening doet z’n best om het ons naar ons zin te maken. We worden compleet in de watten gelegd. Het is weer optimaal genieten. We snappen niet dat alles zo goedkoop is. Jan drinkt een espresso van 70 cent en we betalen uiteindelijk nog geen 45 euro voor al het lekkers. Voldaan zuchten we als we teruglopen ‘Hier zouden we wel aan kunnen wennen’. We zijn dit zigeunerleven en elkaar nog lang niet zat.

Maandag 27 juni 2011, rustdag (1) Viana do Castelo
We eten verse ananas met yoghurt. Na het ontbijt gaat Jan aan het werk, buiten onder de bimini met z’n werk PC (vanwege de beveiligde verbinding). Ik maak de hele binnenboel schoon en verzorg wat wasjes. De zon schijnt en alles droogt weer supersnel. ’s Middags horen we dat we nog niet gaan vertrekken morgen. De windvoorspellingen met 30 knopen op de kop zijn dusdanig wat we niet uitvaren. Vooral ook omdat het een lange tocht (bijna 200 mijl) is van hier naar Cascais van zo’n 35 vaaruren (dag, nacht en dag). Dus ineens hebben we een rustdag ‘extra’. Ik ga daarom toch maar naar de kapper. In een moderne shoppingmall zit er eentje die me een goed gevoel geeft. Ze hebben er merken die ik ken en …. Je kunt er tijdens het kappen lekker verzorgd worden. De bazin van de kapsalon ontfermt zich over mijn haar. Het is even lastig uitleggen wat ik wil (ik wil van mijn grijze haren af, veel folies en dunne strepen) en ik hoop er het beste van. Ik laat het allemaal over me heenkomen. Ondertussen terwijl ik in de verf wordt gezet, krijg ik een uitgebreide pedicure met french manicure lak. Babyzacht voelen ze weer, mijn voetjes. Ook mijn handen laat ik doen. Wat een verwennerij.
Dan komt de bazin in de folies kijken. ‘Oohh’, zegt ze. Oh wat?, denk ik. ‘Ferry diefikult’, zegt ze. Oeps, denk ik. Nou ja, in uiterste nood kan Antoinette (die van de week met Michael meekomt naar Lissabon) mijn haar helemaal kort knippen. Maar drie uur later kijk ik tevreden in de spiegel. Ik zeg wel drie keer ‘Mucho obrigada’ tegen de bazin en geef zes euro fooi. Zo blij ben ik dat ik geen groen haar heb. En voor het eerst sinds tijden voel ik me weer een meisje.

’s Middags drinken Jan en ik nog een borreltje op de Triple Seven. Wim heeft lekkage en Jan heeft geholpen omdat Wim even niet veel kan met z’n linkerhand. Wim heeft namelijk gister bij de aanloop van de haven een pechgeval gehad aan boord waarbij hij zijn vinger heeft gebroken. In het ziekenhuis hebben ze ‘m gespalkt. Ook kletsen we voor het eerst met Anja, de nieuwe aanwinst van Wim.

Morgen komen de kinderen van Adri en Ellen bij ze aan boord (Joris en Lianne). Ineens beseffen we ons dat dit vanavond de laatste avond is die we met z’n vieren zouden kunnen doorbrengen, totdat we in Fallmouth (Engeland) zijn. Dus, we besluiten: we gaan we nog een keertje samen uit eten. Bij ‘Cozinha das Maheiras’ genieten we een super maaltijd. De entourage is bijzonder. Het lijkt alsof het restaurant deel uitmaakt van de kerk, erachter. Het ruikt ook een beetje mufferig zoals in sommige kerken. Dat ober hij maakt de hele tijd grapjes met ons en hij spreekt heel goed Engels. Hij verstaat z’n vak. Het eten wordt geserveerd met verse groenten. Heerlijk. We verlaten als laatste, super voldaan, het restaurant.

Dinsdag 28 juni 2011, rustdag (2) Viana do Castelo
Brood halen hoeft vandaag niet. De mannen van de Corneel hebben broodjes voor ons neergelegd. Toppie. We kunnen dus meteen buiten de tafel dekken. Jan is druk met watertanken om nog een paar wasjes te kunnen doen. Toch maar nog even het bed verschonen nu het makkelijk kan.

Onze boot is vandaag een soort commandocentrum. Wij liggen voor een cafetaria met WIFI en niet iedereen heeft goede internetverbinding. Bij ons is het (met hoogwater) prima om met je laptop buiten in de kuip te zitten. Jan werkt vandaag ook weer op z’n laptop en Wim en Anja komen ook internetten met hun PC. Ik loop bizar veel achter met het weblog en zit binnen achter mijn laptop de foto’s te sorteren en verhalen te schrijven. Iedereen die langsloopt maakt opmerkingen. Dat ze hun administratie nog willen inleveren bij ons en hun belastingpapieren. Je kent dat wel.

Het waait hard, ook in de haven. Zo hard dat ik de was van de lijn moet halen. De boot ligt te schudden. Maar de zon schijnt er volop bij en er is een strak blauwe lucht. Zodoende zijn de omstandigheden nog steeds prettig. Vandaag horen we dat we ook morgen overdag niet uitvaren. Morgenmiddag 18.00 uur hebben we palaver. Waarschijnlijk zullen we donderdagochtend vroeg uitvaren. Onze opstapper Michael, die vrijdag met z’n vriendin Antoinette aankomt in Lissabon hebben we al gebeld. Zij zullen vanaf het vliegveld naar Cascais komen. De vraag is nog even, of wij dan op tijd zijn… Maar dat zien we nog wel.

De middag is zo om. Jan gaat nog naar de viswinkel voor nieuw nepaas. We willen echt een keer iets groots vangen. En hij zorgt voor gas. In de haven is veel reuring. Door de windstoten zijn er boten die met hun achterklep tegen de steiger aan komen te liggen en ze proberen dit op te lossen door de motor te starten en de pickupline voor aan te halen. Helaas loopt dit voor de Fortuna niet goed af. De pickupline raakt in de schroef. Dus komt er weer een mannetje met duikfles aan te pas. Dit keer is Jaap van de Novatrix degene die onder de boot kruipt. Goed om te zien dat iedereen elkaar iedere keer weer met liefde helpt.

Bij de bemanning van de Beaujoli zit de schrik er goed in. De ouders van Ellen en de kinderen zijn vanmiddag vertrokken vanaf Schiphol, maar het vliegtuig moest vanwege brand in de cockpit een noodlanding maken…. Alles is gelukkig goed afgelopen. Niemand gewond. De vraag is alleen wanneer de kids nu aankomen in Lissabon en met de auto naar Viana kunnen rijden. Om de gedachten een beetje af te leiden gaan we (weer) met z’n viertjes uit eten.

We kiezen voor het restaurant hier verderop bij de haven. Daar hebben we al een aantal avonden bemanningen van OceanPeople-boten zien zitten. Bij navraag werd gezegd dat het prima eten en drinken is. Twee oude vrouwen in de keuken en een jongere in de bediening. Het restaurant ziet er typisch Portugees uit. Compleet met blauw-witte-tegels en fado-muziek. We kletsen gezellig, maar voor wat betreft het eten hebben wij aan het eind van de avond een andere mening. Het was geen topper. Het komt vast doordat we hartstikke verwend zijn de afgelopen dagen.