Woensdag 29 juni 2011, rustdag (3) Viana do Castelo
We staan redelijk bijtijds op. Ik ga en broodje halen en koop meteen een mooi nieuw shirt voor Jan. Een cadeautje. We doen samen wat kleine klusjes aan boord. Dan zien we ineens buiten dat de hengel weg is uit z’n houder. Wat blijkt: gewoon gestolen! Bij de andere boten is niets weg. Alleen wij hebben pech. We liggen het dichtst bij de trap naar de kade. Balen. We zijn er gewoon ziek van. De steiger waar wij aan liggen is niet afgesloten met een hek of iets dergelijks. Iedereen kan erop komen. Het idee dat er gewoon vannacht iemand onze boot is opgestapt om onze hengel te grijpen. Getver de getver. Normaal zit ik bij elk raar geluid rechtop in mijn bed. Ik ben altijd super alert. Maar omdat de Marieke naast ons ligt en de bemanning over onze boot moet om daarop op te stappen, heb ik juist geen attentie gehad op ‘gekke geluiden’. Maar goed, ik bel met Interpolis en ze vergoeden meteen de schade. Top service, jammer is alleen dat we hier geen nieuwe hengel kunnen kopen. Dat dit nou net gebeurd terwijl er een heuze ‘wie-vangt-de-eerste-tonijn-kampioenschap’ aan de gang is in het flottielje. Gelukkig heeft Wim een reservehengel bij zich. Die mogen we lenen. Iedereen wordt gewaarschuwd door Jan, want met een hengel van Wim zullen we wel veel vis binnenhalen.
Ik moet nog wel even aangifte doen. Dat is nog best een hele klus. Ik volg de volgende stappen. Een: zoek het politiebureau. Twee: zoek een agent die Engels praat. Drie: communiceer in het Portugees met behulp van de Google-vertaler op de Iphone. Vier: ga zoek naar de waterpolitie (daar moet ik zijn). Daar eenmaal aangekomen kom ik redelijk ver. De opperbevelhebber aldaar spreekt Engels, laten we ‘m Jorgos Clooney noemen (het lijkt heeel erg op z’n broer George). Jorgos meldt alleen dat de aangifte alleen gedaan kan worden als er een tolk bij is. That is the policy… Je gelooft het niet, maar voor een hengel compleet met accessoires van zo’n 150 euro moet ik een tolk regelen. Ik wil het erbij laten zitten, maar Jorgos meldt dat diefstal van een hengel een ‘serieus crime’ is en dat ik verder moet met de procedure. Dus later fiets ik weer terug met Carlos, de havenmeester. Hij spreekt Engels en moet tolken. Enfin. Zo’n 2,5 uur later is het geregeld. Pfff. Enige lichtpuntje in de ‘Capitania do Porto’ was een flirtende Jorgos Clooney.
’s Middags ga ik naar de schoonheidsspecialiste. Daar kon ik even lekker bijkomen van alles.

Na het palaver gaat Jan aan de Sangria met flottieljegangers. Ik maak nog even dankbaar gebruik van het aanbod van Adri om samen Joris met de huurauto nog wat zware dingen in te slaan bij de supermarkt. Dus de boot zit weer vol met blikjes fris en flessen water.
We eten weer eens samen op de boot en na het eten komen Wim en Anja nog even internetten bij ons. We maken het niet laat. Morgen hebben we een lange tocht voor de boeg.

Donderdag 30 juni 2011, tocht naar Cascais
We vertrek 6 uur ’s morgens met een prachtige opkomende zon. We verlaten Viana do Castelo met een mooie achtergrond. Het eerste stuk van de tocht is erg hobbelig. Matjeklap noemt Paul van Juanita dit. Te weinig wind, motoren en een klapperend grootzeil. Zo gaan de eerste uurtjes voorbij. Ik ga rond 8 uur nog even mijn bedje in, totdat Jan me roept rond elf uur. Dan melden de eerste dolfijnen zich rond onze boot. Iets dat daarna ieder uur een soort ritueel wordt. We blijven maar enthousiast en je moet ook blijven kijken naar het speelse gedrag van de dolfijnen. Rond elven kan ook de genaker uit. Die blijft staan tot ’s avonds totdat het donker wordt. Nog nooit hebben we zo lang op de genaker gevaren.
Jan neemt de eerst wacht voor z’n rekening (21.00 tot 00.00 uur). Als het echt pikkedonker is (geen maan) en onze wereld alleen verlicht wordt door duizenden sterren, neem ik het over (00.00 tot 03.00 uur).

Vrijdag 1 juli 2011, tocht naar Cascais
Al snel zie ik weer verlichte golven van spelende dolfijnen. Dat maakt de wacht, die overigens wel wat nat is, heel gemakkelijk. De tijd vliegt en ik maak Jan wakker. Hij geniet de eerste tijd van zijn wacht (03.00 tot 06.00 uur) ook en ziet zelfs een moeder dolfijn een baby dolfijntje. Te schattig. De hele nacht varen we op de motor. Helaas is er te weinig wind om te zeilen.
Ik pak het roer weer over om 06.00 uur en als er weer dolfijnen zijn, laat ik Jan nog even slapen. Hij komt pas rond tienen weer bovendeks.
Bij de aanloop richting Cascais horen we van de boten die voor ons liggen (Beaujoli en Bull) berichten over windstoten en regenbuien. Voor ons zien we bliksemflitsen. Het rommelt en we horen donders. Onweer dus. We trekken onze zeilpakken aan en maken ons klaar wat een paar natte en winderige laatste mijlen. We krijgen nog wel een paar windstoten over dek, maar al met al valt het hartstikke mee.
Als we om drie uur ’s middags in Cascais aan de steiger liggen, komen Michael en Antoinette precies aanlopen. Gezellig. We gaan in de kuip onder de bimini zitten en genieten van elkaars gezelschap en kletsen bij. We eten bijtijds (bij een Italiaan hier in de haven) want vanavond is er nog een borrel op de steiger bij de Fortuna. Martine is jarig en iedereen is uitgenodigd. Hoe later het wordt, des te meer we de tocht in onze benen voelen. Wij horen dan ook niet bij de mensen die tot in de late uurtjes doorfeesten.

Zaterdag 3 juli 2011, rustdag (1) Cascais
Michael is al vroeg uit de veren en haalt broodjes. Het is lekker warm, dus ik dek buiten de tafel. De mannen hebben vandaag een klusprogramma (o.a. de modificatie van de roerkoning) en Antoinette en ik gaan boodschappen doen en het dorp verkennen. We hebben een route doorgekregen van mensen op de steiger. Lopend zou het zo’n 20 minuten zijn, dus wij gaan op de fiets. We volgen de boorden ‘centro’ en moeten een steile berg opfietsen. Tussentijds stoppen we even om bij te trekken. Het is pittig. Daarna is het berg af, dus vol in de remmen.
Cascais heeft een groot centrum, veel winkels en het is erg levendig. Het is druk op straat. We nemen foto’s en lopen door de kleine straatjes met de fiets aan de hand. De straten zijn bestraat met kleine mozaïek tegeltjes. We moeten voorzichtig lopen, want het is superglad.
We vinden supermarkt die zijn naam (JUMBO) eer aan doet. Hier een uurtje rondlopen is geen probleem. Met een halve kar een spullen lopen en rijden we terug met de fietsjes. Even zitten is er niet bij, want we moeten nog lunchen. Ook weer lekker buiten in de kuip en met flesje Moët en Chandon erbij. We vieren dat Michael en tweede C1000 erbij heeft en we toasten op ieders gezondheid. De rest van de middag brengen we door in ruststand. Chillen in de kuip.

Antoinette en ik hebben leuke eettentjes gezien en we willen echt Portugees eten. Dus rond etenstijd lopen we via de burcht lopen richting het dorp. Onderweg zien een groot standbeeld. Ik zeg tegen Jan, ‘Ga er even bij staan, maak ik even een foto’. Jan springt op het plateau waar het beeld op staat en zwikt door z’n enkel en valt heel hard. Ik zie meteen dat het mis is. Jan trekt helemaal wit weg. Het doet heel erg zeer. Hij kan even niet op z’n voet staan, maar na een paar minuten bijtrekken, kan hij toch (zij het met een pijnlijk verwrongen gezicht) verder lopen.
Als we 10 minuten later bij de restaurants zijn, zien we dat er een hele dikke bult op Jan’s enkel zit. Het is ook al blauw. We besluiten toch maar even langs het ziekenhuis te gaan. Hup in een taxi, naar haven terug, om de verzekeringspapieren te halen. We zetten op de terugweg met de taxi Michael en Antoinette af in stad en wij rijden samen door naar ziekenhuis. Het ziekenhuis is net nieuw dus alles ziet er top uit. We worden snel geholpen. Voor de zekerheid hebben we de termen ‘pijnlijke enkel’,’gevallen’, ‘dik en opgezwollen’ opgezocht in het vertaalprogramma. Maar wat blijkt, als wij ons best doen voor wat Portugees, zijn de Portugese artsen bereid om gebroken Engels te praten. De orthopeed trekt eraan en concludeert snel: niet gebroken. Maar voor de zekerheid wordt nog een x-ray genomen. En de foto bevestigt het vermoeden: gelukkig niet gebroken. Voorschrift: rust, been omhoog, koelen en strak inzwachtelen. We bestellen een taxi en rijden terug naar de stad. Daar kopen we een elastische sok om druk uit te oefenen op de enkel. Het is al laat, maar we kunnen nog hapje eten in het restaurant waar Michael en Antoinette zitten. Zij hebben geregeld dat het restaurant openblijft voor ons. Daarna gaan we weer met taxi terug naar de marina en krijgt Jans enkel eindelijk echt rust.

Zondag 4 juli 2011, tocht naar Lissabon
Michael heeft broodjes gehaald en wat extra lekkers voor Jan (soort puddingbroodje), omdat hij zo’n pijn heeft in zijn enkel. Fijn dat we nu met meer zijn, want nu gaat alles sneller. Ik kan douchen, broodjes halen en tafeldekken tegelijk (met dank een Antoinette en Michael). Vandaag gaan we naar ons verste punt ooit: Lissabon. We kijken ernaar uit.
Voor vertrek gaan we eerst nog eventjes tanken. In Lissabon kunnen we niet tanken en voor de tocht naar de Azoren willen we vol zitten met diesel en ook 6 extra jerrycans met diesel mee (voor het geval dat…). Een hele toestand want de pomp weigert dienst. Ik ga verhaal halen in het winkeltje. De knul daar zegt: het is zelfservice. Met andere woorden: zoek het lekker zelf uit. De oplossing is als volgt. Er is een pompstation boven waar we de jerrycans voltanken. Dan lopen we de jerrycans weer naar beneden en hiermee vullen we de tank. Dan weer naar boven en beneden totdat de boot vol zit met diesel. Wat een toestand. En Jan moet werkeloos toezicht. We kunnen ‘m maar met moeite vastpinnen. Af en toe is de kapiteit een beetje eigenwijs.

We vertrekken met een bewolkte lucht. Dat is wel jammer voor de foto’s, want die zien er wat saaiig uit, terwijl het wel allemaal heel indrukwekkend is. We hebben veel wind en stroom mee. Michael heeft het bevel over het schip en scheurt als een echte speedy Gonzales de Taag op. We nemen foto’s en genieten van het uitzicht.
We varen onder de Ponte de 25 Avril door. We hoeven niet op de masthoogte te letten (doorvaarthoogte is 70 meter) en we zien het Jezusbeeld in volle glorie. We draaien als laatste de haven in. De rest van het flottielje ligt er al. Jan wil zelf de boot aanleggen en krijgt hiervoor de ruimte. Het is toch een speciaal moment, verste punt ooit. En daarnaast het wordt een lastige manoeuvre. We nemen van de kant weer en pick-up line en Michael trekt de vieze blublijn strak. Zo ligt onze voorkant vast. De haven ‘Doca de Alcantare’ is bijzonder. We liggen in eens soort herrie van de grote brug over de Taag, we horen continue een alarm afgaan en er staat een ongezellig gevangenisachtig hek om de haven. Aan de overkant is een grote overslag van containers. En zo komt het dat we de haven dan ook snel ‘Doca de Alcatraz’ noemen.

Op de steiger kijkt Paul (huisarts in de ruste) nog even naar de enkel van Jan en hij geeft ‘m advies. Been omhoog, icen en niet gebruiken. En dat doet hij dan ook. We drinken weer een flesje champagne en daarna gaan Michael en Antoinette de stad nog in. Ik besluit bij Jan te blijven om ‘m te verzorgen. Lissabon ga ik vast nog wel eens zien…. (stedentrip meiden??!).

Milly komt langs en vraagt of Jan open staat voor reiki? Jan pakt alles aan om snel te genezen, dus even later zit Milly met gesloten ogen en haar handen op Jans been. Het voelt goed. En hoe gek het ook klinkt, later heeft Jan het gevoel dat het echt ook helpt en de enkel minder dik is. Milly heeft een borrel verdient en later komt Johan er ook nog even bij. Jan en ik eten met z’n tweetjes. En als later Michael en Antoinette terug zijn luisteren we naar de verhalen over Lissabon en bekijken we hun foto’s.

Maandag 5 juli 2011, tocht naar Cascais
Na het ontbijt (Michael heeft alweer broodjes gehaald) krijgt Jan weer reiki van Milly. Ze voelt z’n enkel slinken. Jan gaat nog even langs bij Paul want heeft gister gezegd dat Jan bij hem mag langskomen zodat hij z’n enkel nog even kan bekijken. Inzwachtelen heeft geen zin. Voorzichtig bewegen is het devies.
Omdat Jan toch niet de stad in kan en we niet zo heel fijn liggen in Lissabon, besluiten we dat we terug gaan naar Cascais. Een klein tochtje,nu met een mooi blauwe lucht dus mooiere foto’s.

We maken in alle rust plannen voor de grote tocht. Wanneer doen we de boodschappen? Welke klussen moeten we nog doen…. ’s Avonds gaan we samen met Janneke en Bert van de Katharos met het treintje naar Lissabon. Om 20.00 uur is daar een afscheidsborrel van de bemanning van de Corneel. Zij gaan niet richting de Azoren, maar richting Mallorca. Daar aangekomen blijkt het tentje z’n deuren te sluiten. We staan lang te wachten en Jan heeft eigenlijk te veel gelopen. Zijn enkel doet weer pijnlijk zeer. We lijken weer terug bij af, dus wij besluiten snel ergens te gaan zitten. We moeten nog eten, dus doen we dat ook maar meteen. Bij ‘Doca 6’ ziet alles er voortreffelijk uit. Al snel merken we dat niet alles gaat zoals normaal. Om kort te gaan: de ober is een slimme jongen die ons die avond zwaar een poot uitdraait. De huiswijn is op zegt ie, maar hij heeft wel een vervanger. Prima prijs/ kwaliteitverhouding. Uiteindelijk blijkt: geen 16 euro maar 48! We zien de bemanning van de Corneel er ook zitten en een dag later horen we dat het boefje ook bij hen geprobeerd heeft de boel te tillen! Maar goed, we laten onze avond er niet door verpesten, maar Jan spreekt wel een hartig woordje met deze knul.
We gaan met de trein terug en nemen weer een taxi. Jan heeft eigenlijk te veel bewogen vanavond…

Dinsdag 6 juli 2011, rustdag in Cascais
We staan op tijd op want we gaan met een rib de zee op: dolfijnen spotten. Het is helemaal te gek. Wel 35 dolfijnen zwemen rondom de snelle motor boot. Dit is zeker tof voor Antoinette, want wij hebben allemaal al eerder dolfijnen in het wild gezien. De dolfijnen zijn aan het eten en jagen op vis. We worden er helemaal stil van. Wat een bijzonder tafereel blijft dit.

De mannen van de ‘Dolphin Explorers’ varen terug via de kust en doen nog wat stunts voor de haveningang. Het lijkt wel de Efteling. De tocht wordt afgesloten met een glaasje Mateus rosé. Echt een uitje.

De rest van de dag staat in het teken van boodschappen en klussen doen. Ze bezorgen wel, maar zo laat dat we ervoor kiezen om de hele bups met een taxi terug naar de haven te vervoeren. We hebben wel 50 liter water in grote cans bij ons voor onderweg. En natuurlijk ook eten voor zeker 8 dagen. We komen niets te kort.

We nemen afscheid van Antoinette. Zij vliegt vanavond terug met het vliegtuig naar Holland. Wij eten nog een galgenmaal samen met de bemanning van de Beaujoli. Toch nog maar een wijntje erbij. De spanning stijgt. Nog één nachtje en dan gaat het gebeuren. De oceaanoversteek.

Woensdag 7 juli, vertrek naar de Azoren
We zijn al vroeg op en druk aan de slag. Toch nog even zeil wissel, water tanken en alles zeevast. Druk druk druk. Het is niet niets zo’n oceaanoversteek dus je voorbereiding is het halve werk.
Om 10.00 uur gooien we los, gaan we nog even naar de tanktsteiger en dan begin ons avontuur echt.

De komende week zijn we niet bereikbaar op onze mobielen, maar alleen via de satelliet. We zullen af en toe een korte update vanaf de oceaan doen. Dus…. Hoe het ons gaat bevallen. Dat horen jullie snel.