Woensdag, het vertrek

Het is woensdag, de dag van vertrek. Michael haalt ‘s morgens broodjes. Jan haalt nog een laatste gribfile binnen om te zien wat het weer gaat doen. De verwachting is dat het tenminste 30 uur relatief ruw zal worden met 20 knopen noordenwind. De koers is pal west dus het zal iets hoger dan halve wind worden. Op zich een mooie koers ware het niet dat de voorspelling is dat de wind naar noordwest zal draaien. Zaak dus om in de eerste 2 dagen hoog aan de wind te blijven zeilen. We maken dan welliswaar een omweg maar het blijft voorlopig bezeild. In de haven besluiten we nog op het laatste moment van zeil te wisselen. Het highaspect zeil gaat erop. De genua eraf. Nog even de tank afvullen en het is trossen los!

Eenmaal op zee blijkt het allemaal nog iets ruiger dan gedacht. We zijn blij dat we voor vertrek nog snel de stormfok erop hebben gezet en het schip loopt dan ook prima. Voor de kust worden we nog ‘uitgezwaaid’ door een groep dolfijnen. Aan de hoge golven valt echter niets te doen en als de boot zo af en toe in een golfje duikt komt er veel water over. De deurtjes van de kajuit moeten zelfs dicht omdat er ook af en toe een straaltje naar binnen loopt. De snelheid is goed en we lopen na een paar uur, als de wind nog wat verder aantrekt, steeds boven de 8 knopen. Zo gaan we ook de nacht in. Sabine is niet zo lekker en wordt de eerste nacht vrijgesteld van wachtlopen. Niet zo gek dat ze er hoofdpijn van krijgt want het is best wel een beetje te veel van het goede. ‘s Nachts zijn er enkele kleinere regenbuien en zien we nog een enkele keer een schip. Tussen de wolken staat weer die prachtige sterrenhemel die je alleen kan zien op de oceaan of in de woestijn. De melkweg ligt aan de hemel als lichtgevende wolken. We zeilen in een planetarium met een zog achter de boot van lichtgevende algen.

Donderdag

Donderdagmorgen begint zonnig. Er wordt ontbeten en we hebben overleg over de marifoon. Wie zit waar, hoe snel is iedereen en ‘is er nog nieuws van de Contentezza, Barrus of Albacora’, boten die in de afgelopen dagen eerder zijn vertrokken. Een paar keer zien we dolfijnen maar ze lijken niet van spelen te houden hier want ze komen alleen maar voorbij zwemmen. Ook onze lokroep, “dolfijnen, dolfijnen, kom maar” zet weinig zoden aan de dijk. We krijgen voor het eerst de gesprek via de satelliettelefoon. Jans broer Ben belt om ons een goede verdere reis te wensen en om te vertellen dat Trudy een weekje komt logeren. Rob, Wanda en Marion zitten ook bij de telefoon en we krijgen de groeten van ze. De zeilomstandigheden worden langzaam iets vriendelijker en we besluiten de stormfok te wisselen voor de genua. Voorwaar nog een pittege klus op een voordek dat op een neer danst in de golven. Als het zeil eenmaal staat leggen we de boot weer op koers met de genua helemaal uit en een gereefd grootzeil. Er staat nog een 18 tot 20 knopen wind overdek maar alles wordt wel iets minster ruig. Vanaf vertrek hebben we een gemiddelde snelheid van 7 knopen gelopen. Als dat zo doorgaat zijn we in minder dan 5 dagen op de Azoren. De laatste weerberichten bevestigen echter dat de wind naar het westen gaat draaien. We sturen ’s Nachts zo hoog mogelijk maar moeten tocht meer naar het zuiden afvallen dan ons lief is. De opgebouwde winst naar het noorden loopt dan ook langzaam weg. Er is een kopgroep van 3 schepen. Circa 10 mijl daarachter varen wij, dan de Triple Seven, de Bull en de Beaujoli. Daarachter weer de Shaula, Novatrix en Aurora. De Marieke, de kleinste boot, ligt ver achter. De eerste en laatse boot liggen al 60 NM uit elkaar. Het is een lange slinger die over de oceaan kruipt. We zien elkaar al lang niet meer, daar zijn de onderlinge afstanden te groot voor. Via de marifoon kunnen wij met relays nog contact houden met de voorhoede en de boten net achter ons.

Vrijdag

De vrijdag begint donker en met spatjes regen. Later in de ochtend gaat het zonnetje schijnen en er wordt gezond, gevist en gelezen. De eerste vangst is een kleine inktvis alleen weet niemend hoe hij aan boord gekomen is. Hij ligt gewoon in het gangboord. Wim heeft een vis van anderhalve meter gevangen, zo horen we op de marifoon. Wij vissen met hetzelfde nepaas en Michael hengelt een echte Yellow Tail tonijn naar binnen. Net voordat de vis uit het water wordt gehaald ziet ie de kans om los te komen. Balen. Maar goed, gelukkig hebben we er nog een filmje van. De hele dag kijken we uit naar walvissen. We weten van de Barrus, dat zij er al eentje hebben gespot. Helaas helaas, bij ons blijven ze blijkbaar uit de buurt. We eten een pasta en daarma maken we ons weer klaar voor een nieuwe wacht. En zo gaan we onze derde nacht in.