Update van de zoute Oceaan (deel 2)

Zaterdag op zondagnacht is het koud, nat en donker. We varen hoog aan de wind, kruisend. Het is de minst ideale koers op de oceaan, maar we denken nog steeds zonder te motoren op de Azoren te komen. Alleen voor stroom voor de stuurautomaat en de koelkast draaien we twee keer per dag een motoruurtje. De motor draait dan stationair mee.

De dag is pittig. Een soort 24-uurs voor gevorderden. De uitspraak: ‘Dit is niet voor watjes’ valt. Alles kost enorm veel energie. Er komt veel water over dek. We hebben zoute gezichten. Woensdag hebben we voor het laatst gedouched, wassen doen we nog wel, maar echt fris zien we er niet meer uit. Mijn haar is veranderd in een soort kabeltouw. Ik heb een staartje in mijn haar dat tot ’s avonds nat blijft van het zoute water dat ik in mijn nek heb gekregen.

Het vinden van een goede slaapplaats aan boord is niet gemakkelijk. Alles kraakt en piept in het schip. Zoveel als mogelijk worden piepjes gesmeerd, maar aan krakend hout kunnen we niets doen. We beuken tegen de golven in. Het lijkt wel of de Oceaan geasfalteerd is. We stuiten steeds op betonblokken. Alls is zout en kleeft. Binnen is ook geen schoon plekje meer te bekennen. Er hangt een bijzondere lucht in het toilet. Het kleedje mag op de Azoren direct de vuilnisbak in….

De boot ligt heel erg scheef. Daarom doen we het makkie an vandaag. Ontbijten doen we met een zak chips, Maria-kaakjes, er gaan rijstwafels en meusli- en chocoladerepen doorheen. Er komt niets fatsoenlijks de keuken uit. Als klap op de vuurpijl eten de jongens ’s avonds de ‘noodlasagna’ uit de magnetron. Het was warm en daarmee is alles gezegd. De Rennies erna smaakten lekkerder.

Wat is er verder gebeurd: bij het sluiten van de afsluiter voor in de natte cel heeft Jan per ongeluk de douchekraan open gezet. Gevolg: natte vloer en natte zeillaarzen. En die laarzen zaten wel het lekkerst met z’n kwetsbare enkel…. We hebben last van lekkages. Eentje bij het voorluik in onze voorpunt, met als resultaat: dekbed en matras zeiknat van zout water en een slaapplek minder. In de kajuit hebben we last van oog op het dek dat niet goed is afgedicht. En er is een litertje zout water via de kajuitingang binnengekomen toen we in een golf doken. Typisch gevalletje van direct opruimen. Picture this: ik op m’n knieën in de boot met een emmertje Ajax…. Schuif ik ook nog eens met emmer en al door de hele tent. Emmertje om en dus nog meer water in de bilge. We lachen erom.

De moraal is nog steeds hoog. De conversatie is wel al van minder hoog niveau. De mannen zeggen elk uur tegen elkaar hoe blij ze zijn met hun nieuwe zeilschoenen (unisex). Ze hebben zo lekker veel grip ermee!

Ik doe de eerste wacht van 21.00 uur tot 00.00 uur. Jan slaapt buiten aan de lage kant. Nog voordat Michaels wacht begint staat hij buiten. Hij kan niet slapen en klaagt. Of ik niet anders kan varen. Zonder beuken, kraken, piepen en klappen. Maar nee, dat doen we niet. We houden ons vast aan onze strategie: wij gaan zeilend naar de Azoren!

Maandag
De nacht maakt de dag weer goed. Het is helder, er zijn veel sterren, de maan zorgt voor een mooi schijnsel op het water. Er staat een mooie oceaandeining en we liggen rustiger. Michael laat Jan een uurtje langer slapen, zo goed heeft hij het buiten. Ik heb een alternatieve slaapplek gevonden. Ik lig in de keuken op de grond in een slaapzak. Jan bouwt later een soort bed van de bank aan stuurboordzijde. We liggen over bakboord, dus het is best knap dat hij dat voor elkaar krijgt. Daar slaapt Jan de rest van de ochtend.

Ik pak de ochtendwacht tot 9 uur. Met George Michael op mijn i-pod is het genieten van het uitzicht (rondom hetzelfde, golven, lucht met wolken). En dan komen de mannen één voor één weer boven water. We zijn toe aan echt voedsel en niet iets dat uit een plastic verpakking komt. Jan bakt eieren met spek en afbakbroodjes. We tellen de mijlen af die we nog te gaan hebben. Eindelijk een ideale koers (halve wind). De boot ligt rustig en we gaan als een speer. Gemiddeld zo’n 8 knopen. Via de satelliettelefoon hebben we contact met de Beaujoli. Zij liggen zo’n 45 mijl achter ons. Via de marifoon hebben we contact met de Beluga, Novatrix en Shaula. Wij liggen als voorste van dit groepje. We hebben elkaar niet in het zicht, maar het is goed om te horen hoe iedereen het heeft. Ook de anderen vonden de nacht zwaar en hier en daar is sprake van slaaptekort.

We berekenen dat we dinsdagochtend aankomen op de Azoren. Maar als we zo snel blijven gaan, kan dat wel eens eerder zijn. Een nachtelijke aanloop.

Lunchen doen we met vierkante pannenkoeken. Ookal kost het wat zweet, Jan is echt de beste in de kombuis. Hij reikt steeds het lekkers aan richting de kuip. Net na de lunch als Jan buiten een tukkie gaat doen, wordt hij ruw gewerkt door Michael: dolfijnen naast de boot. Ze springen heel hoog. Het blijft te gek. Het liefst willen we nog een walvisje fotograferen…. Wie weet lukt het ons nog.

Op het moment van schrijven hebben we nog 60 mijl voor de boeg. Het begint al te kriebelen… Ik zet alvast een fles champagne koud en zoek de Q-vlag (voor het inklaren) op.
Azoren here we come!